1949'da Ray Johnson adında genç bir Amerikalı sanatçı, Kuzey Carolina, Asheville yakınlarındaki Black Mountain College'dan ayrıldı, New York City'ye taşındı ve geniş görsel ve sözel yeteneklerini keşfetmeye başladı.
1960'ların ortalarına gelindiğinde, Johnson (1927–1995) kendisini şehir merkezindeki avangardda çok görevli bir işkolik olarak kanıtlamıştı: 1980'lerin pop, kavramsal ve temellük sanatının öncüsü, posta sanatının kurucusu (kendisinin kullandığı bir terim). . beğenilmeyen) ve anlatı açısından eksantrik, neredeyse halüsinasyonlu düzyazının yazarı.
Her şeyden önce, Hollywood yıldızlarının, erkek pornolarının ve kendi icadının yinelenen çizgi film yüzlerinin resimlerini karıştıran siyah, beyaz ve gri renkte güçlü, noir tarzı kolajların yaratıcısıydı – genellikle en sevdiği sanatçıların çeşitli isimleriyle etiketlenmişti ve – film yıldızları, bazen biraz çarpıktır (Veronica Rake).
Ray Johnson'ın altın çağı nasıl ortaya çıktı? Daha önce gelenlerin bir kısmı, Craig F. Starr Galerisi'nde, mülkü yöneten Adler/Beatty Galerisi'nden Starr ve Frances Beatty tarafından düzenlenen küçük, bilgilendirici bir sergi olan “Ray Johnson: Resim Sergisi ve Kolajlar 1950-66″da toplanıyor. Ray Johnson'ın. Bu, bu döneme adanan ilk gösteri ve daha sonraki, gürültülü pop kültürü örnekleriyle bilinenden oldukça farklı olan erken dönem Ray Johnson'ı sunuyor. Herhangi bir müze bunları sergilemekten gurur duyar. Her ziyaretçi hırs ve acımasız iş ahlakının doğuştan gelen yetenekleri nasıl geliştirebileceği hakkında çok şey öğrenecek.
Starr Gallery'de tanıştığınız sanatçı selefinin neredeyse tam tersi. Genç Johnson'ın renk konusunda alışılmadık bir dehası, bir kuyumcunun özlü tekniği ve çağrıştırıcı soyutlamaya bağlılığı var.
13 eser hızlı bir şekilde ve çok az tekrarla ilerliyor ancak ortak bir takıntı dizisi var. Sergi, şaşırtıcı derecede ince, parlak renkli çizgilerle yapılmış soyut panel resimlerle başlıyor. Johnson'ın Black Mountain'da birlikte çalıştığı ressam ve renk teorisyeni Josef Albers'e çok şey borçlular; Albers'in eşi, tekstil sanatçısı Anni Albers; ve çiftin Kolomb öncesi sanata olan ilgisi. “Merdiven Dünyası”nın yoğun yapıları Maya tapınaklarının cephelerini andırıyor; “Sakin Merkez”, And tekstillerinin yanı sıra geometrik soyutlamanın bir ansiklopedisini akla getiriyor.
Johnson kısa süre sonra kolaj yapmaya yöneldi ve ince renkli çizgilerini, parlak dergi metinlerinden bir jiletle karelerden kestiği ve renklerle kapladığı dar kağıt şeritleriyle değiştirdi. Daha sonra kareleri rastgele yeniden birleştirdi, bazen noktalar ve çizgiler ekledi, ya da ince boya katmanları ekledi ya da katmanları zımparaladı.
Bu prosedür karışımının sonuçları gizemli ve neredeyse tarif edilemeyecek kadar mükemmeldir. Yeni bir araya getirilen bloklar, dergilerden alınan metin parçalarının yanı sıra son kağıtların, minyatür halıların ve Farsça el yazmalarının da enkaz parçaları gibi yüzdüğü küçük denizler yaratıyor. Tekniğin özü, Johnson'ın farklı renk ve dokulardan oluşan yaklaşık bir düzine bloğu istiflediği ustalıklı “Kuşlar”dır ve başka bir tapınak veya katedral cephesini çağrıştırır.
Kısa bir süre sonra veya belki de aynı zamanda, flört etme konusunda genellikle belirsiz olduğundan Johnson, daha da karmaşık bir kolaj biçimi geliştirdi. Çeşitli kalınlıklardaki küçük karton karolar üzerine resim yapmaya, kağıt parçalarını yapıştırmaya ve zımparalamaya başladı; hem yarım kabartmaları hem de antik çağları çağrıştırdı. 1966'nın “Buz” tablosundaki tek tek işlenmiş yüzlerce fayans, arkeolojik çalışma için hazırlanmış antik zemin parçalarını veya fresk parçalarını andırıyor, ama aynı zamanda soyut resmin tesadüfi bir tarihini de andırıyor.
Bu şaşırtıcı sergideki daha büyük eserler, 20. yüzyıl sanatının en karmaşık ve takıntılı eserleri arasında yer alıyor. Bunların yaratımı Johnson'ın gözlerini, ellerini ve muhtemelen beynini tehlikeye atabilirdi. Ancak eşcinsel kimliğinden ve onu çevreleyen popüler kültürden kendi zamanının sanatını yaratmak için rengi, soyutlamayı ve sanat tarihi referanslarını geride bıraktı.
Ray Johnson: Resimler ve Kolajlar, 1950-66
29 Haziran'a kadar, Craig F. Starr Galerisi, 5 East 73rd Street, Manhattan, 212-570-1739; craigstarr.com.
1960'ların ortalarına gelindiğinde, Johnson (1927–1995) kendisini şehir merkezindeki avangardda çok görevli bir işkolik olarak kanıtlamıştı: 1980'lerin pop, kavramsal ve temellük sanatının öncüsü, posta sanatının kurucusu (kendisinin kullandığı bir terim). . beğenilmeyen) ve anlatı açısından eksantrik, neredeyse halüsinasyonlu düzyazının yazarı.
Her şeyden önce, Hollywood yıldızlarının, erkek pornolarının ve kendi icadının yinelenen çizgi film yüzlerinin resimlerini karıştıran siyah, beyaz ve gri renkte güçlü, noir tarzı kolajların yaratıcısıydı – genellikle en sevdiği sanatçıların çeşitli isimleriyle etiketlenmişti ve – film yıldızları, bazen biraz çarpıktır (Veronica Rake).
Ray Johnson'ın altın çağı nasıl ortaya çıktı? Daha önce gelenlerin bir kısmı, Craig F. Starr Galerisi'nde, mülkü yöneten Adler/Beatty Galerisi'nden Starr ve Frances Beatty tarafından düzenlenen küçük, bilgilendirici bir sergi olan “Ray Johnson: Resim Sergisi ve Kolajlar 1950-66″da toplanıyor. Ray Johnson'ın. Bu, bu döneme adanan ilk gösteri ve daha sonraki, gürültülü pop kültürü örnekleriyle bilinenden oldukça farklı olan erken dönem Ray Johnson'ı sunuyor. Herhangi bir müze bunları sergilemekten gurur duyar. Her ziyaretçi hırs ve acımasız iş ahlakının doğuştan gelen yetenekleri nasıl geliştirebileceği hakkında çok şey öğrenecek.
Starr Gallery'de tanıştığınız sanatçı selefinin neredeyse tam tersi. Genç Johnson'ın renk konusunda alışılmadık bir dehası, bir kuyumcunun özlü tekniği ve çağrıştırıcı soyutlamaya bağlılığı var.
13 eser hızlı bir şekilde ve çok az tekrarla ilerliyor ancak ortak bir takıntı dizisi var. Sergi, şaşırtıcı derecede ince, parlak renkli çizgilerle yapılmış soyut panel resimlerle başlıyor. Johnson'ın Black Mountain'da birlikte çalıştığı ressam ve renk teorisyeni Josef Albers'e çok şey borçlular; Albers'in eşi, tekstil sanatçısı Anni Albers; ve çiftin Kolomb öncesi sanata olan ilgisi. “Merdiven Dünyası”nın yoğun yapıları Maya tapınaklarının cephelerini andırıyor; “Sakin Merkez”, And tekstillerinin yanı sıra geometrik soyutlamanın bir ansiklopedisini akla getiriyor.
Johnson kısa süre sonra kolaj yapmaya yöneldi ve ince renkli çizgilerini, parlak dergi metinlerinden bir jiletle karelerden kestiği ve renklerle kapladığı dar kağıt şeritleriyle değiştirdi. Daha sonra kareleri rastgele yeniden birleştirdi, bazen noktalar ve çizgiler ekledi, ya da ince boya katmanları ekledi ya da katmanları zımparaladı.
Bu prosedür karışımının sonuçları gizemli ve neredeyse tarif edilemeyecek kadar mükemmeldir. Yeni bir araya getirilen bloklar, dergilerden alınan metin parçalarının yanı sıra son kağıtların, minyatür halıların ve Farsça el yazmalarının da enkaz parçaları gibi yüzdüğü küçük denizler yaratıyor. Tekniğin özü, Johnson'ın farklı renk ve dokulardan oluşan yaklaşık bir düzine bloğu istiflediği ustalıklı “Kuşlar”dır ve başka bir tapınak veya katedral cephesini çağrıştırır.
Kısa bir süre sonra veya belki de aynı zamanda, flört etme konusunda genellikle belirsiz olduğundan Johnson, daha da karmaşık bir kolaj biçimi geliştirdi. Çeşitli kalınlıklardaki küçük karton karolar üzerine resim yapmaya, kağıt parçalarını yapıştırmaya ve zımparalamaya başladı; hem yarım kabartmaları hem de antik çağları çağrıştırdı. 1966'nın “Buz” tablosundaki tek tek işlenmiş yüzlerce fayans, arkeolojik çalışma için hazırlanmış antik zemin parçalarını veya fresk parçalarını andırıyor, ama aynı zamanda soyut resmin tesadüfi bir tarihini de andırıyor.
Bu şaşırtıcı sergideki daha büyük eserler, 20. yüzyıl sanatının en karmaşık ve takıntılı eserleri arasında yer alıyor. Bunların yaratımı Johnson'ın gözlerini, ellerini ve muhtemelen beynini tehlikeye atabilirdi. Ancak eşcinsel kimliğinden ve onu çevreleyen popüler kültürden kendi zamanının sanatını yaratmak için rengi, soyutlamayı ve sanat tarihi referanslarını geride bıraktı.
Ray Johnson: Resimler ve Kolajlar, 1950-66
29 Haziran'a kadar, Craig F. Starr Galerisi, 5 East 73rd Street, Manhattan, 212-570-1739; craigstarr.com.