YENİ HAVEN, Bağl. – Bir Zamanlar Taliban, Afganistan’da kadın haklarını geri püskürtürken, Afgan-Kanadalı sanatçı Hangama Amiri, şu anda Connecticut, Ridgefield’deki Aldrich Çağdaş Sanat Müzesi’nde sergilenen, titizlikle dikilmiş tekstil sanat eserleriyle bir tür uzun mesafe direnişi yarattı.
Renkli kumaş duvar askılarındaki görüntüler geçmişten – kısmen ailesi kaçıp neredeyse on yıl boyunca mülteci olmadan önce Kabil’de büyüdüğü anılarına dayanıyor. Ayrıca 2010 ve 2012’de bir yetişkin olarak ziyaret ettiği kendi ülkesindeki kadınlar için daha iyi bir geleceğin vizyonları.
Ocak ayında sakin bir Pazar sabahı New Haven’daki stüdyosunda duran Amiri, “Diaspora sanatçıları olarak her zaman bize anavatanımızı hatırlatan bir şey arıyoruz” dedi.
İlk aşamalarda birçok iğne ve kumaş parçasını içeren zorlu bir süreç olan büyük, karmaşık kompozisyonlarının yaratılması aynı zamanda benliğin inşası veya yeniden inşasıydı: “Kimliğimi iğneleyip dikiyorum” dedi.
“Hangama Amiri: Vatana saygı duruşu‘, 11 Haziran’a kadar Aldrich’te sergileniyor, müzenin birinci katını kaplıyor ve burada üç galeride 19 eseri bulunuyor.
Amiri’nin müzedeki ilk kişisel sergisi, çalışmalarının diğer kurumlardan koleksiyonerler ve küratörler tarafından tanındığı bir zamanda geliyor; 2022 tarihli Natürmort, Mücevher Kutuları ve Kırmızı Güllerle yakın zamanda satın alındı. Denver Sanat Müzesi.
33 yaşındaki Amiri, Kanada vatandaşı ama dört yıldır Yale’den MFA aldığı New Haven’da yaşıyor. Sessiz ve anlaşması kolay, soruları içten bir “kesinlikle” yanıtlıyor.
Amiri yer kaplamaktan korkmuyor. Sergideki parçalarının birçoğu 10 fit genişliğinde, kumaşlardan biri 26 fit genişliğinde, izleyiciyi Kabil’deymiş gibi sarıyor.
En büyük eser olan Çarşı (2020), sari dokumadan şifon ve süete kadar farklı doku ve parlaklıktaki kumaşlardan yapılmış dükkanlar, tabelalar ve tentelerden oluşan renkli bir manzara. Amiri, telefon kablolarının gerçek bir çarşıyı doldurduğu hissini vermek için işlerin arasına kablolar çekiyor.
Amiri, “Bir göz aldatması etkisi yaratıyor” dedi. “İzleyicilerin oradaymış gibi hissetmelerini istiyorum.”
Gösteride ayrıca Uzun, Yumuşak ve Güçlü Saçlar İçin (2022) çalışmasında olduğu gibi reklamlara dayalı portreler de yer alıyor. Amiri, kadınların yüzlerine yapılan vurgunun, kadınların resimlerinin toplum içinde gösterilmesini istemeyen Taliban tarafından “silinmesine” karşı olduğunu söyledi. Nakhoonak-e Aroos/Gelin Çivisi (2022) sergisindeki bir neon çalışmasında olduğu gibi, kadınların bir araya geldiği yerler, özellikle güzellik salonları, sanatçının sık kullandığı bir konu ve mekân.
Stüdyosunda, sanatsal çalışmasının ilk aşaması olan bir masanın üzerine renkli kalem çizimlerinden oluşan bir filo yerleştirildi. Odanın karşısında, birçoğunu New York City’ye gittiğinde bulduğu, Moda Bölgesi’ndeki o ülkeden tekstil ürünlerinde uzmanlaşmış iki Afgan mağazasından alışveriş yaptığı kumaş parçalarıyla dolu plastik tekneler vardı.
Amiri daha sonra kompozisyonunun nasıl birbirine uyacağını görmek için kumaş parçalarını muslin üzerine iğneler. Daha sonra, dikiş dikmesine yardım eden, uzanmış kollarının açıklığından daha geniş olmayan bölümlerde çalışan ve işe ince bir şekilde vücudu için bir his veren bir asistanı var. Özellikle tasvir edilen kadınların yüzleri için en detaylı alanlardan bazıları makine ile işlenmiştir.
Aldrich’in baş küratörü ve Aldrich sergisinin organizatörü Amy Smith-Stewart, “Binlerce iğneyle gördüğünüzde, bu sürecin ne kadar emek yoğun olduğunu anlıyorsunuz” dedi. Amiri’nin genel yaklaşımının bir tür “kumaşla boyama” olduğunu da sözlerine ekledi.
Brooklyn merkezli koleksiyoncu Carla Shen, Amiri’nin çalışmalarını ilk olarak 2021 NADA Miami sanat fuarında gördü, ancak istediği her şey tükendi. Ertesi yıl aynı fuarda Toronto’daki Cooper Cole Gallery standında Amiri’nin “Reclining Woman on a Sofa” tablosunu gördü.
Brooklyn Müzesi’nin mütevellisi olan ve kadınların ve beyaz olmayan insanların figüratif eserlerini toplamaya odaklanan Shen, “Beni durdurdu” dedi. Onu satın aldı ve ardından parçayı Aldrich gösterisine ödünç verdi.
Shen, “Hangama’nın bu kişisel işleri yaratmasını seviyorum ama aynı zamanda bu totaliter, baskıcı kurala sessizce meydan okuyorlar” dedi.
Amiri’nin hikayeleri, pek çok sanat eserine bakmaya alışık olanlar da dahil olmak üzere izleyicilerde yankı uyandırıyor.
Denver Sanat Müzesi’nin Asya sanatının kıdemli küratörü Hyonjeong Kim Han, müzenin satın alma komitesine “Mücevher Kutusu ve Kırmızı Güllerle Natürmort”u sunduğunda, “insanlar hikayeler anlatmaya başladı” dedi Han.
Natürmort, alyanslı bir masa üstü gösterir. Han, “Taliban yönetimi altında birçok Afgan kadının, tanışmadıkları erkeklerle” fotoğraflı damatlarla “evlendiğini” kaydetti.
Denver toplantısında Han, komitenin mütevellileri, personeli ve bazıları Hawaii ve Güney Asyalı olan patronları hakkında “insanlar kendi aileleriyle ilgili şeylerden, ebeveynlerinin ve büyükanne ve büyükbabalarının görücü usulü evliliklerinden bahsediyorlardı” dedi. “İzleyicilerle alakalı olacağı için heyecanlandılar.”
Amiri, o şehrin Taliban tarafından ele geçirilmesinin ardından ailesi Kabil’den ayrıldığında 7 yaşındaydı.
“Küçük bir çocukken okuldan alındığım o zamandan gerçekten kötü anılarım var” dedi.
Babası iş aramak için Avrupa’ya gittiğinde, Amiri, annesi ve kardeşleri, toplam dokuz yıllığına önce Pakistan’a, ardından Tacikistan’a taşındı. Sonra Halifax, Nova Scotia’ya göç ettikten sonra hepsi bir araya geldi.
Amiri, çocukken, “Elimde kalem veya boya fırçasıyla büyümedim” dedi. “Biz fakir bir göçmen ailesiydik. Elimizdeki tek şey kumaş ve iki çubuktu, böylece küçük bebekler dikebilirdik. Bu benim temel malzemem ve faaliyetim.” Annesi de dikiş dikti ve ona bir amca katıldı. Kabil terzi idi.
Halifax’ta bir öğretmenin onu sanat okumaya teşvik ettiği liseden sonra Amiri, NSCAD Üniversitesi’ne (Nova Scotia Sanat ve Tasarım Koleji) katıldı. Mezun olduktan sonra Yale’de araştırma yapmak için Fulbright bursu aldı.
Yale’de MFA’ya başladığında ressam olacağını düşündü. Ama değişmesi gerektiğini hemen anladı.
Amiri, “Resim dilinde ustalaşmakta zorlandım” dedi. Artık tekstil çalışmalarında sıklıkla kumaşların bir kısmını boyuyor.
Amiri, geçen yıl vefat eden pop efsanesi Claes Oldenburg da dahil olmak üzere en büyük çağdaş modern sanatçılardan bazılarını etkiledi. Aldrich’teki eserlerden üçü, Oldenburg tarafından icat edilen türden “yumuşak heykeller”; Amiri’de bir kutu kuru meyve ve iki çuval pirinç gösteriyorlar.
Ancak Oldenburg’un şakacı tonu, özellikle Taliban’ın 2021’de yeniden iktidara gelmesinin ışığında, özlem ve meydan okuma karışımıyla Amiri’nin eserlerinin ruh halinden çok uzak.
Amiri, “Bugünlerde bir kadın için en kötü ülke” dedi. “Ve ben o hikayeyi yaşadım.”
Hangama Amiri: Vatana saygı duruşu
11 Haziran’a kadar Aldrich Çağdaş Sanat Müzesi, 258 Main Street, Ridgefield, Connecticut, 203-438-4519, thealdrich.org.
Renkli kumaş duvar askılarındaki görüntüler geçmişten – kısmen ailesi kaçıp neredeyse on yıl boyunca mülteci olmadan önce Kabil’de büyüdüğü anılarına dayanıyor. Ayrıca 2010 ve 2012’de bir yetişkin olarak ziyaret ettiği kendi ülkesindeki kadınlar için daha iyi bir geleceğin vizyonları.
Ocak ayında sakin bir Pazar sabahı New Haven’daki stüdyosunda duran Amiri, “Diaspora sanatçıları olarak her zaman bize anavatanımızı hatırlatan bir şey arıyoruz” dedi.
İlk aşamalarda birçok iğne ve kumaş parçasını içeren zorlu bir süreç olan büyük, karmaşık kompozisyonlarının yaratılması aynı zamanda benliğin inşası veya yeniden inşasıydı: “Kimliğimi iğneleyip dikiyorum” dedi.
“Hangama Amiri: Vatana saygı duruşu‘, 11 Haziran’a kadar Aldrich’te sergileniyor, müzenin birinci katını kaplıyor ve burada üç galeride 19 eseri bulunuyor.
Amiri’nin müzedeki ilk kişisel sergisi, çalışmalarının diğer kurumlardan koleksiyonerler ve küratörler tarafından tanındığı bir zamanda geliyor; 2022 tarihli Natürmort, Mücevher Kutuları ve Kırmızı Güllerle yakın zamanda satın alındı. Denver Sanat Müzesi.
33 yaşındaki Amiri, Kanada vatandaşı ama dört yıldır Yale’den MFA aldığı New Haven’da yaşıyor. Sessiz ve anlaşması kolay, soruları içten bir “kesinlikle” yanıtlıyor.
Amiri yer kaplamaktan korkmuyor. Sergideki parçalarının birçoğu 10 fit genişliğinde, kumaşlardan biri 26 fit genişliğinde, izleyiciyi Kabil’deymiş gibi sarıyor.
En büyük eser olan Çarşı (2020), sari dokumadan şifon ve süete kadar farklı doku ve parlaklıktaki kumaşlardan yapılmış dükkanlar, tabelalar ve tentelerden oluşan renkli bir manzara. Amiri, telefon kablolarının gerçek bir çarşıyı doldurduğu hissini vermek için işlerin arasına kablolar çekiyor.
Amiri, “Bir göz aldatması etkisi yaratıyor” dedi. “İzleyicilerin oradaymış gibi hissetmelerini istiyorum.”
Gösteride ayrıca Uzun, Yumuşak ve Güçlü Saçlar İçin (2022) çalışmasında olduğu gibi reklamlara dayalı portreler de yer alıyor. Amiri, kadınların yüzlerine yapılan vurgunun, kadınların resimlerinin toplum içinde gösterilmesini istemeyen Taliban tarafından “silinmesine” karşı olduğunu söyledi. Nakhoonak-e Aroos/Gelin Çivisi (2022) sergisindeki bir neon çalışmasında olduğu gibi, kadınların bir araya geldiği yerler, özellikle güzellik salonları, sanatçının sık kullandığı bir konu ve mekân.
Stüdyosunda, sanatsal çalışmasının ilk aşaması olan bir masanın üzerine renkli kalem çizimlerinden oluşan bir filo yerleştirildi. Odanın karşısında, birçoğunu New York City’ye gittiğinde bulduğu, Moda Bölgesi’ndeki o ülkeden tekstil ürünlerinde uzmanlaşmış iki Afgan mağazasından alışveriş yaptığı kumaş parçalarıyla dolu plastik tekneler vardı.
Amiri daha sonra kompozisyonunun nasıl birbirine uyacağını görmek için kumaş parçalarını muslin üzerine iğneler. Daha sonra, dikiş dikmesine yardım eden, uzanmış kollarının açıklığından daha geniş olmayan bölümlerde çalışan ve işe ince bir şekilde vücudu için bir his veren bir asistanı var. Özellikle tasvir edilen kadınların yüzleri için en detaylı alanlardan bazıları makine ile işlenmiştir.
Aldrich’in baş küratörü ve Aldrich sergisinin organizatörü Amy Smith-Stewart, “Binlerce iğneyle gördüğünüzde, bu sürecin ne kadar emek yoğun olduğunu anlıyorsunuz” dedi. Amiri’nin genel yaklaşımının bir tür “kumaşla boyama” olduğunu da sözlerine ekledi.
Brooklyn merkezli koleksiyoncu Carla Shen, Amiri’nin çalışmalarını ilk olarak 2021 NADA Miami sanat fuarında gördü, ancak istediği her şey tükendi. Ertesi yıl aynı fuarda Toronto’daki Cooper Cole Gallery standında Amiri’nin “Reclining Woman on a Sofa” tablosunu gördü.
Brooklyn Müzesi’nin mütevellisi olan ve kadınların ve beyaz olmayan insanların figüratif eserlerini toplamaya odaklanan Shen, “Beni durdurdu” dedi. Onu satın aldı ve ardından parçayı Aldrich gösterisine ödünç verdi.
Shen, “Hangama’nın bu kişisel işleri yaratmasını seviyorum ama aynı zamanda bu totaliter, baskıcı kurala sessizce meydan okuyorlar” dedi.
Amiri’nin hikayeleri, pek çok sanat eserine bakmaya alışık olanlar da dahil olmak üzere izleyicilerde yankı uyandırıyor.
Denver Sanat Müzesi’nin Asya sanatının kıdemli küratörü Hyonjeong Kim Han, müzenin satın alma komitesine “Mücevher Kutusu ve Kırmızı Güllerle Natürmort”u sunduğunda, “insanlar hikayeler anlatmaya başladı” dedi Han.
Natürmort, alyanslı bir masa üstü gösterir. Han, “Taliban yönetimi altında birçok Afgan kadının, tanışmadıkları erkeklerle” fotoğraflı damatlarla “evlendiğini” kaydetti.
Denver toplantısında Han, komitenin mütevellileri, personeli ve bazıları Hawaii ve Güney Asyalı olan patronları hakkında “insanlar kendi aileleriyle ilgili şeylerden, ebeveynlerinin ve büyükanne ve büyükbabalarının görücü usulü evliliklerinden bahsediyorlardı” dedi. “İzleyicilerle alakalı olacağı için heyecanlandılar.”
Amiri, o şehrin Taliban tarafından ele geçirilmesinin ardından ailesi Kabil’den ayrıldığında 7 yaşındaydı.
“Küçük bir çocukken okuldan alındığım o zamandan gerçekten kötü anılarım var” dedi.
Babası iş aramak için Avrupa’ya gittiğinde, Amiri, annesi ve kardeşleri, toplam dokuz yıllığına önce Pakistan’a, ardından Tacikistan’a taşındı. Sonra Halifax, Nova Scotia’ya göç ettikten sonra hepsi bir araya geldi.
Amiri, çocukken, “Elimde kalem veya boya fırçasıyla büyümedim” dedi. “Biz fakir bir göçmen ailesiydik. Elimizdeki tek şey kumaş ve iki çubuktu, böylece küçük bebekler dikebilirdik. Bu benim temel malzemem ve faaliyetim.” Annesi de dikiş dikti ve ona bir amca katıldı. Kabil terzi idi.
Halifax’ta bir öğretmenin onu sanat okumaya teşvik ettiği liseden sonra Amiri, NSCAD Üniversitesi’ne (Nova Scotia Sanat ve Tasarım Koleji) katıldı. Mezun olduktan sonra Yale’de araştırma yapmak için Fulbright bursu aldı.
Yale’de MFA’ya başladığında ressam olacağını düşündü. Ama değişmesi gerektiğini hemen anladı.
Amiri, “Resim dilinde ustalaşmakta zorlandım” dedi. Artık tekstil çalışmalarında sıklıkla kumaşların bir kısmını boyuyor.
Amiri, geçen yıl vefat eden pop efsanesi Claes Oldenburg da dahil olmak üzere en büyük çağdaş modern sanatçılardan bazılarını etkiledi. Aldrich’teki eserlerden üçü, Oldenburg tarafından icat edilen türden “yumuşak heykeller”; Amiri’de bir kutu kuru meyve ve iki çuval pirinç gösteriyorlar.
Ancak Oldenburg’un şakacı tonu, özellikle Taliban’ın 2021’de yeniden iktidara gelmesinin ışığında, özlem ve meydan okuma karışımıyla Amiri’nin eserlerinin ruh halinden çok uzak.
Amiri, “Bugünlerde bir kadın için en kötü ülke” dedi. “Ve ben o hikayeyi yaşadım.”
Hangama Amiri: Vatana saygı duruşu
11 Haziran’a kadar Aldrich Çağdaş Sanat Müzesi, 258 Main Street, Ridgefield, Connecticut, 203-438-4519, thealdrich.org.