20 yılı aşkın bir süre önce ilişkileri sona erdiğinde, Olinka Vistica ve Drazen Grubisic’in TV, bilgisayar ve bazı tatil hediyeliklerini içeren eşyalarını paylaşma zamanı gelmişti. Sonra oyuncak bir tavşana geldiler.
Sevgili olduklarında, iki Hırvat’ın sevimli bir ritüeli vardı: biri eve geldiğinde, diğeri kabarık tavşanı sarar ve onları karşılamak için evlerinin etrafına gönderirdi. Ve ikisi de iş gezileri için yurt dışına çıktıklarında, beyaz tavşanı yanlarına aldılar ve turistik yerlerde fotoğraf çekmek için kullandılar. Vistica, birlikte geçirdikleri zamanın öyle bir simgesiydi ki, ikisinin de bunu tutması gerektiğini düşünmediğini söyledi.
O anda, çift sert bir tartışmaya girebilirdi – ama bunun yerine bir beyin fırtınası yaptılar: “Gezegendeki herkesin bir ayrılıktan sonra eşya gönderebileceği bir yer olması harika olmaz mıydı?” Vistica, Think’in şunları hatırladığını hatırladı: . Vistica, başarısız aşk romanlarından oluşan küresel bir arşivin, çiftlerin kalp kırıklıklarının üstesinden gelmelerine yardımcı olabileceğini söyledi; aynı zamanda dünyaya “Bu aşk var” dedirtirdi.
Bugün, eski aşıklar, Hırvatistan’ın en işlek ve en ilginç turistik yerlerinden biri olan Bitmiş İlişkiler Müzesi’ni yönetiyor. Hırvatistan’ın başkenti Zagreb’in eski kentinde eski bir sarayda yer alan müzede, dünyanın dört bir yanından kalbi kırık aşıklara ait nesneler ve her nesnenin hikayesini anlatan metinler yer alıyor. Nesnelerin bağışçıları, çoğu nesneleri postayla gönderendoğruluğu teşvik etmek amacıyla isimsiz tutulmaktadır.
Hatıralar, “Moda hassasiyetlerini bana empoze etmeye çalıştı” yazan bir notla bir çift beyaz elbise ayakkabısı gibi sıradandan duygusallığa kadar uzanıyor. Sergilerden biri, sevgilisi paraşütle atlama kazasında ölen bir kadının bağışladığı paraşüt teçhizatı.
Müze, Grubisiç ve Vistica’nın bir sanat bienali olan Zagreb Salon’da sunduğu geçici bir proje olarak 2006 yılında başladı. İlk sergiler arkadaşlardan alındı, ancak gösteri sona erdiğinde çift, dünyanın dört bir yanındaki enstalasyonun versiyonlarını sunmalarını isteyen e-postalar ve telefonlar aldıklarını söyledi. Kısa süre sonra ikisi, California sanat galerisi ve bir Türk alışveriş merkezi gibi yerlerde açılır sergiler açmaya başladı ve her yerde daha fazla bağış istedi. Mexico City’deki sergilerini sunduklarında yüzlerce ürün ve hikaye aldılar.
2010 yılında Grubisiç ve Vistica, popüler bir düğün mekanı olan Zagreb Belediye Binası’nın hemen yanında müzenin kalıcı evini açtılar. Müzenin koleksiyonu bugün yaklaşık 70’i aynı anda sergilenen 4.000’den fazla nesne içeriyor. Koleksiyonu denetleyen ve yurtdışında geçici sergiler düzenleyen bir küratör olan Charlotte Fuentes, postayla her hafta yeni nesnelerin geldiğini söyledi.
Geçenlerde birisinin ona 37 yıllık bir düğün pastası gönderdiğini söyledi. Dondurucuya koydu.
Fuentes, “İnsanların aşkı canlı tutmak için ne yapacaklarına şaşırıyorum” dedi.
Vistica, Grubisic ve Fuentes yakın zamanda müzede yaptıkları bir gezide, yakından ve uzaktan gelen bazı sergilere dikkat çektiler: Belçika’dan bir bisiklet, Güney Kore’den bazı oyuncak mobilyalar ve Seattle’dan bir çift basketbol ayakkabısı.
Grubisiç, bağışlanan nesnelerin genellikle bir ülkenin siyasi veya sosyal bağlamını yansıttığını söyledi. Müze, Filipinler’de geçici bir sergi düzenlediğinde, “göçmen ayrılıkları hakkında oldukça fazla makale” aldığını da sözlerine ekledi. Milyonlarca Filipinli yurt dışında çalışıyor, dedi Grubisiç, “bu yüzden sevdiğiniz kişinin çalışmak için Kanada’ya, Dubai’ye ya da başka bir yere uçma olasılığı çok yüksek. Sonra da ayrılıyorsun.”
Grubisiç, “Ukrayna’da bir sergi yapsaydık, eminim ki savaştan ölenlerle ilgili hikayeler alırdık,” dedi.
Vistica, bu anlamda müzenin aynı zamanda tarihe bir bakış açısı olduğunu ve bunun projenin başından beri açık olduğunu söyledi. Zagreb’deki ilk nesneleri toplarken, eski bir asker onlara protez bir bacak hediye etti.
Asker, bacağını 1990’larda Hırvatistan’ın Yugoslavya’dan bağımsızlığı için savaşırken kaybettiğini söyledi. Uluslararası yaptırımların protez yaptırmasını zorlaştırdığını, ancak sonunda bir Savunma Bakanlığı yetkilisinin protez yapmak için malzemelere el koyduğunu söyledi. Asker, kendisinin ve beklenmedik kurtarıcısının aşık olduğunu, ancak takma bacağın ilişkiden daha uzun sürdüğünü söyledi.
Vistica, “İlk başta yalnızca yaz flörtlerinden makaleler alacağımızdan endişeliydik, ancak kısa sürede hikayeler derinleşti,” dedi. “İkinci Dünya Savaşı’ndan terörizmle ilgili makalelerimiz var. Bazıları zor” diye ekledi. “Ama hayat zor.”
Grubisiç, I Can Make You Thin adlı bir kitap da dahil olmak üzere, ziyaretçilerde en çok yankı uyandıran şeyin müzenin en aptalca öğeleri olduğunu söyledi. Bir İngiliz kadın, “Bu, eski nişanlımdan bir hediyeydi. Gerçekten devam etmem gerekiyor mu?”
Fuentes, müzenin bu kitap gibi birçok kötü hediye aldığını söyledi.
Bazı unsurların romantizmle hiçbir ilgisi yoktur ve bunun yerine dini inancın kaybı veya bir çocuğun ölümü gibi diğer ayrılık türlerini çağrıştırır. Son turun bir noktasında, Vistica bir vitrindeki iki sutyeni gösterdi. Bir kadın, mastektomi geçirdikten sonra onları bağışladığını söyledi ve onlardan ayrılmanın “vücudumla yeniden bağlantı kurmamı sağlayacağını” umduğunu yazdı. Bunun olması için çok sabırsızım.”
Vistica, “Adını her zaman açık bıraktık, bu yüzden sadece” kopmuş ilişkiler müzesi “ve aşktan bahsetmiyor” dedi. “Tüm ilişkiler duygusaldır, sadece romantik değil,” diye ekledi.
Sergilenen 70’den fazla öğe arasında belki de en tuhafı, bir Petri kabındaki 30 yıllık kabuklardı. Fuentes hikayesini şöyle anlattı: Bir biyoloğun, bir kaza durumunda onu klonlayabilmek için ilk erkek arkadaşından onları topladığı söyleniyor.
Grubisiç, müzeye postayla pek fazla vücut parçası gelmediğini söylemekle birlikte, bir Hırvat televizyon sunucusunun bir keresinde bir safra taşı bağışladığını da sözlerine ekledi. “Ortağı onu o kadar gerginleştirdi ki taşın oluşmasına yardım ettiğini söyledi” dedi. “Hikayesi, ‘Bunu bana o verdi’ dedi.”
Vistica, TV sunucusu sonunda safra taşını geri istediğini ve ona verdiklerini söyledi. Artık müzenin, bir donör eski sevgilisiyle yeniden bir araya gelse bile hiçbir şeyi geri vermeme politikası var.
Fuentes bir örneğe işaret etti. Küçük bir cam kutuda, bir çiftin Danimarka’da bir plajda bulduğunu iddia ettiği iki taş vardı: beraberindeki nota göre bir “o taş” ve bir “dişi taş”. Çift bir yıl sonra ayrılınca, içlerinden biri taşları müzeye gönderdi.
Fuentes, sergilendiklerinde bağışçıya e-posta gönderdiğini ve çiftin yedi yıllık bir aradan sonra tekrar aşık olduğunu söylemek için cevap yazdığını söyledi. Fuentes, eşyaları geri almadığını söyledi. Bunun yerine, “insanların yeniden bir araya gelebilmelerinin ve hala Bitmiş İlişkiler Müzesi’nde bir şeyler bulundurmalarının” ne kadar harika olduğunu yazdığını ekledi.
Sevgili olduklarında, iki Hırvat’ın sevimli bir ritüeli vardı: biri eve geldiğinde, diğeri kabarık tavşanı sarar ve onları karşılamak için evlerinin etrafına gönderirdi. Ve ikisi de iş gezileri için yurt dışına çıktıklarında, beyaz tavşanı yanlarına aldılar ve turistik yerlerde fotoğraf çekmek için kullandılar. Vistica, birlikte geçirdikleri zamanın öyle bir simgesiydi ki, ikisinin de bunu tutması gerektiğini düşünmediğini söyledi.
O anda, çift sert bir tartışmaya girebilirdi – ama bunun yerine bir beyin fırtınası yaptılar: “Gezegendeki herkesin bir ayrılıktan sonra eşya gönderebileceği bir yer olması harika olmaz mıydı?” Vistica, Think’in şunları hatırladığını hatırladı: . Vistica, başarısız aşk romanlarından oluşan küresel bir arşivin, çiftlerin kalp kırıklıklarının üstesinden gelmelerine yardımcı olabileceğini söyledi; aynı zamanda dünyaya “Bu aşk var” dedirtirdi.
Bugün, eski aşıklar, Hırvatistan’ın en işlek ve en ilginç turistik yerlerinden biri olan Bitmiş İlişkiler Müzesi’ni yönetiyor. Hırvatistan’ın başkenti Zagreb’in eski kentinde eski bir sarayda yer alan müzede, dünyanın dört bir yanından kalbi kırık aşıklara ait nesneler ve her nesnenin hikayesini anlatan metinler yer alıyor. Nesnelerin bağışçıları, çoğu nesneleri postayla gönderendoğruluğu teşvik etmek amacıyla isimsiz tutulmaktadır.
Hatıralar, “Moda hassasiyetlerini bana empoze etmeye çalıştı” yazan bir notla bir çift beyaz elbise ayakkabısı gibi sıradandan duygusallığa kadar uzanıyor. Sergilerden biri, sevgilisi paraşütle atlama kazasında ölen bir kadının bağışladığı paraşüt teçhizatı.
Müze, Grubisiç ve Vistica’nın bir sanat bienali olan Zagreb Salon’da sunduğu geçici bir proje olarak 2006 yılında başladı. İlk sergiler arkadaşlardan alındı, ancak gösteri sona erdiğinde çift, dünyanın dört bir yanındaki enstalasyonun versiyonlarını sunmalarını isteyen e-postalar ve telefonlar aldıklarını söyledi. Kısa süre sonra ikisi, California sanat galerisi ve bir Türk alışveriş merkezi gibi yerlerde açılır sergiler açmaya başladı ve her yerde daha fazla bağış istedi. Mexico City’deki sergilerini sunduklarında yüzlerce ürün ve hikaye aldılar.
2010 yılında Grubisiç ve Vistica, popüler bir düğün mekanı olan Zagreb Belediye Binası’nın hemen yanında müzenin kalıcı evini açtılar. Müzenin koleksiyonu bugün yaklaşık 70’i aynı anda sergilenen 4.000’den fazla nesne içeriyor. Koleksiyonu denetleyen ve yurtdışında geçici sergiler düzenleyen bir küratör olan Charlotte Fuentes, postayla her hafta yeni nesnelerin geldiğini söyledi.
Geçenlerde birisinin ona 37 yıllık bir düğün pastası gönderdiğini söyledi. Dondurucuya koydu.
Fuentes, “İnsanların aşkı canlı tutmak için ne yapacaklarına şaşırıyorum” dedi.
Vistica, Grubisic ve Fuentes yakın zamanda müzede yaptıkları bir gezide, yakından ve uzaktan gelen bazı sergilere dikkat çektiler: Belçika’dan bir bisiklet, Güney Kore’den bazı oyuncak mobilyalar ve Seattle’dan bir çift basketbol ayakkabısı.
Grubisiç, bağışlanan nesnelerin genellikle bir ülkenin siyasi veya sosyal bağlamını yansıttığını söyledi. Müze, Filipinler’de geçici bir sergi düzenlediğinde, “göçmen ayrılıkları hakkında oldukça fazla makale” aldığını da sözlerine ekledi. Milyonlarca Filipinli yurt dışında çalışıyor, dedi Grubisiç, “bu yüzden sevdiğiniz kişinin çalışmak için Kanada’ya, Dubai’ye ya da başka bir yere uçma olasılığı çok yüksek. Sonra da ayrılıyorsun.”
Grubisiç, “Ukrayna’da bir sergi yapsaydık, eminim ki savaştan ölenlerle ilgili hikayeler alırdık,” dedi.
Vistica, bu anlamda müzenin aynı zamanda tarihe bir bakış açısı olduğunu ve bunun projenin başından beri açık olduğunu söyledi. Zagreb’deki ilk nesneleri toplarken, eski bir asker onlara protez bir bacak hediye etti.
Asker, bacağını 1990’larda Hırvatistan’ın Yugoslavya’dan bağımsızlığı için savaşırken kaybettiğini söyledi. Uluslararası yaptırımların protez yaptırmasını zorlaştırdığını, ancak sonunda bir Savunma Bakanlığı yetkilisinin protez yapmak için malzemelere el koyduğunu söyledi. Asker, kendisinin ve beklenmedik kurtarıcısının aşık olduğunu, ancak takma bacağın ilişkiden daha uzun sürdüğünü söyledi.
Vistica, “İlk başta yalnızca yaz flörtlerinden makaleler alacağımızdan endişeliydik, ancak kısa sürede hikayeler derinleşti,” dedi. “İkinci Dünya Savaşı’ndan terörizmle ilgili makalelerimiz var. Bazıları zor” diye ekledi. “Ama hayat zor.”
Grubisiç, I Can Make You Thin adlı bir kitap da dahil olmak üzere, ziyaretçilerde en çok yankı uyandıran şeyin müzenin en aptalca öğeleri olduğunu söyledi. Bir İngiliz kadın, “Bu, eski nişanlımdan bir hediyeydi. Gerçekten devam etmem gerekiyor mu?”
Fuentes, müzenin bu kitap gibi birçok kötü hediye aldığını söyledi.
Bazı unsurların romantizmle hiçbir ilgisi yoktur ve bunun yerine dini inancın kaybı veya bir çocuğun ölümü gibi diğer ayrılık türlerini çağrıştırır. Son turun bir noktasında, Vistica bir vitrindeki iki sutyeni gösterdi. Bir kadın, mastektomi geçirdikten sonra onları bağışladığını söyledi ve onlardan ayrılmanın “vücudumla yeniden bağlantı kurmamı sağlayacağını” umduğunu yazdı. Bunun olması için çok sabırsızım.”
Vistica, “Adını her zaman açık bıraktık, bu yüzden sadece” kopmuş ilişkiler müzesi “ve aşktan bahsetmiyor” dedi. “Tüm ilişkiler duygusaldır, sadece romantik değil,” diye ekledi.
Sergilenen 70’den fazla öğe arasında belki de en tuhafı, bir Petri kabındaki 30 yıllık kabuklardı. Fuentes hikayesini şöyle anlattı: Bir biyoloğun, bir kaza durumunda onu klonlayabilmek için ilk erkek arkadaşından onları topladığı söyleniyor.
Grubisiç, müzeye postayla pek fazla vücut parçası gelmediğini söylemekle birlikte, bir Hırvat televizyon sunucusunun bir keresinde bir safra taşı bağışladığını da sözlerine ekledi. “Ortağı onu o kadar gerginleştirdi ki taşın oluşmasına yardım ettiğini söyledi” dedi. “Hikayesi, ‘Bunu bana o verdi’ dedi.”
Vistica, TV sunucusu sonunda safra taşını geri istediğini ve ona verdiklerini söyledi. Artık müzenin, bir donör eski sevgilisiyle yeniden bir araya gelse bile hiçbir şeyi geri vermeme politikası var.
Fuentes bir örneğe işaret etti. Küçük bir cam kutuda, bir çiftin Danimarka’da bir plajda bulduğunu iddia ettiği iki taş vardı: beraberindeki nota göre bir “o taş” ve bir “dişi taş”. Çift bir yıl sonra ayrılınca, içlerinden biri taşları müzeye gönderdi.
Fuentes, sergilendiklerinde bağışçıya e-posta gönderdiğini ve çiftin yedi yıllık bir aradan sonra tekrar aşık olduğunu söylemek için cevap yazdığını söyledi. Fuentes, eşyaları geri almadığını söyledi. Bunun yerine, “insanların yeniden bir araya gelebilmelerinin ve hala Bitmiş İlişkiler Müzesi’nde bir şeyler bulundurmalarının” ne kadar harika olduğunu yazdığını ekledi.