Yeterince geriye bakarsanız türler arasında ayrım yapmak zorlaşır. Yaklaşık bir yüzyıl önce neyin caz, neyin blues olduğu, neyin R&B'ye dönüşeceği ve neyin yakında rock'n'roll'a dönüşeceği tam olarak belli değildi. Ve gitar neredeyse her şeyin merkezindeydi.
Lonnie Johnson ya da Teddy Bunn'un aynı anda çalan hızlı, sürükleyici gitar sesini duyduğunuzda, caz tarihinin yazıldığını duyacaksınız – her ne kadar müzikleri genellikle blues ya da erken dönem R&B olarak anılsa da.
Caz toplulukları büyüdükçe gitarın altı teli bazen uyum sağlamakta zorlandı. Ancak gitar her zaman cazın merkezi oyuncusu olmasa da, en iyi gitaristler genellikle türle kendi ilişkilerini tanımlama zorunluluğunun hem zorluğuna hem de avantajına sahip olmuştur.
Bebop devriminin ortasında, genç Charlie Christian, Harlem'de müziğin en eski elektro gitarlarından biriyle sıcak bıçak gibi ses çıkaran doğaçlama seanslarına daldı. Roman gitarist Django Reinhardt, sol elindeki üç parmağı kullanarak belki de Avrupa'nın ilk yerli caz türünü icat etti. 1950'lerde Grant Green ve Kenny Burrell gibi hard bop gitaristleri blues'un cazın özündeki rolünü yeniden canlandırmaya yardımcı oldular. Caz-rock füzyonu çağında John McLaughlin, Pete Cosey ve diğerleri, elektrikli seslerin akışı yoluyla ruhsal özgürleşmeye benzer bir şey elde etmek için altı tel kullandılar.
Aşağıda 14 müzisyen ve yazardan, yeni başlayan birinin caz gitarının sesine aşık olmasına yardımcı olmak için çalacakları melodileri söylemelerini istedik. Okumaya devam edin, makalenin bulunduğu çalma listesini dinleyin ve kendi seçimlerinizi yorumlara bırakmayı unutmayın.
◆ ◆ ◆
Ben Ratliff, Haber'ın eski pop ve caz eleştirmeni
Charlie Christian, “Bop'a Sallan”
Charlie Christian'ın erken dönem caz gitar kuşağı için önemi açık, ancak ölümünden sonra adını verdiği “Swing to Bop” albümüyle ilgili her şey henüz kodlanmamış durumda. İşte Mayıs 1941'de Harlem'deki Minton's Playhouse'da yapılan doğaçlama seansından bir kesit. Bu amatör bir kayıt, erken bir kaçak; 1950'lerde ilk yasa dışı piyasaya sürülmesinden bu yana gri bir pazar ürünü oldu. Christian şarkı söylüyor ve sekizinci nota akışlarını bir ritim bölümü üzerinden çözüyor, ritmik vurguyu değiştiriyor ve geleceğe doğru en az dört ölçü duyuyor. Modernist kurguya benzeyen ifadeler kullanıyor: kötü sözdizimine sahip aşırı uzun cümleler, ardından kışkırtıcı tekrarlara sahip tamamen basit bir cümle; Her koronun köprüsünde, davulcu Kenny Clarke'la gölge düşürüp numara yaparken, hareketli armoninin imalarıyla patlıyor. Bop (başlıktaki o kelime) 1941'de pek mevcut değildi. (Bu melodi aslında o zamanki işvereni Benny Goodman tarafından kaydedilen “Topsy” dir.) Elektro gitarı korna gibi tek nota düzenlerinde çalma pratiği de pek işe yaramadı. Christian 24 yaşındaydı ve yakında tüberkülozdan ölecekti. Burada yaptığı şeyin bir adı yoktu ve müziğin duyguları uyandırma şeklinin de bir adı yoktu.
YouTube'da dinle
◆ ◆ ◆
Miles Okazaki, gitarist
Grant Green, “Mutlaka öyle olması gerekmiyor.”
1962'de New Jersey'de soğuk bir Ocak akşamında kayıt yapan bu grup, 10 dakikadan fazla bir süre boyunca ateş yakıyor ve alevleri körüklüyor. Grant Green'in ellerinde gitar, 18 koroluk destansı bir doğaçlamayla şarkı söylüyor, çığlık atıyor ve mutlu bir şekilde sallanıyor. Gershwin'in melodisini kısa bir şekilde kaydettikten sonra Green yavaş yavaş soloya geçiyor ve ham, duygulu bir tonla azdan çok şey elde etmede usta olduğunu gösteriyor. Birkaç dakika sonra bir ünlem işareti, Art Blakey'in yorulmak bilmeyen miksajı gibi, işlerin kızışacağını bilmenizi sağlar. Benim için buradaki sihir, gitar ve davul arasındaki dinamiklerde yatıyor. İtme ve çekme karşı konulmaz; ayağınıza veya herhangi bir şeye hafifçe vurun. Üç buçuk dakika sonra Green, sanki “Dikkatinizi çektiniz mi?” der gibi kendine özgü tekrar eden döngülerden birini başlatıyor. Zarif bir şekilde inip birkaç kekeme adımla yavaşlıyor gibi göründükten sonra Blakey, “Hadi! ” ve son dört turda onu teşvik ediyor. Bu iddialı müziğin tam tersidir; kalpten ve topraktan gelir ve eğer kendinizi ritme kaptırırsanız, kaçınılmaz olarak sizi harekete geçirecektir.
YouTube'da dinle
Lonnie Johnson ya da Teddy Bunn'un aynı anda çalan hızlı, sürükleyici gitar sesini duyduğunuzda, caz tarihinin yazıldığını duyacaksınız – her ne kadar müzikleri genellikle blues ya da erken dönem R&B olarak anılsa da.
Caz toplulukları büyüdükçe gitarın altı teli bazen uyum sağlamakta zorlandı. Ancak gitar her zaman cazın merkezi oyuncusu olmasa da, en iyi gitaristler genellikle türle kendi ilişkilerini tanımlama zorunluluğunun hem zorluğuna hem de avantajına sahip olmuştur.
Bebop devriminin ortasında, genç Charlie Christian, Harlem'de müziğin en eski elektro gitarlarından biriyle sıcak bıçak gibi ses çıkaran doğaçlama seanslarına daldı. Roman gitarist Django Reinhardt, sol elindeki üç parmağı kullanarak belki de Avrupa'nın ilk yerli caz türünü icat etti. 1950'lerde Grant Green ve Kenny Burrell gibi hard bop gitaristleri blues'un cazın özündeki rolünü yeniden canlandırmaya yardımcı oldular. Caz-rock füzyonu çağında John McLaughlin, Pete Cosey ve diğerleri, elektrikli seslerin akışı yoluyla ruhsal özgürleşmeye benzer bir şey elde etmek için altı tel kullandılar.
Aşağıda 14 müzisyen ve yazardan, yeni başlayan birinin caz gitarının sesine aşık olmasına yardımcı olmak için çalacakları melodileri söylemelerini istedik. Okumaya devam edin, makalenin bulunduğu çalma listesini dinleyin ve kendi seçimlerinizi yorumlara bırakmayı unutmayın.
◆ ◆ ◆
Ben Ratliff, Haber'ın eski pop ve caz eleştirmeni
Charlie Christian, “Bop'a Sallan”
Charlie Christian'ın erken dönem caz gitar kuşağı için önemi açık, ancak ölümünden sonra adını verdiği “Swing to Bop” albümüyle ilgili her şey henüz kodlanmamış durumda. İşte Mayıs 1941'de Harlem'deki Minton's Playhouse'da yapılan doğaçlama seansından bir kesit. Bu amatör bir kayıt, erken bir kaçak; 1950'lerde ilk yasa dışı piyasaya sürülmesinden bu yana gri bir pazar ürünü oldu. Christian şarkı söylüyor ve sekizinci nota akışlarını bir ritim bölümü üzerinden çözüyor, ritmik vurguyu değiştiriyor ve geleceğe doğru en az dört ölçü duyuyor. Modernist kurguya benzeyen ifadeler kullanıyor: kötü sözdizimine sahip aşırı uzun cümleler, ardından kışkırtıcı tekrarlara sahip tamamen basit bir cümle; Her koronun köprüsünde, davulcu Kenny Clarke'la gölge düşürüp numara yaparken, hareketli armoninin imalarıyla patlıyor. Bop (başlıktaki o kelime) 1941'de pek mevcut değildi. (Bu melodi aslında o zamanki işvereni Benny Goodman tarafından kaydedilen “Topsy” dir.) Elektro gitarı korna gibi tek nota düzenlerinde çalma pratiği de pek işe yaramadı. Christian 24 yaşındaydı ve yakında tüberkülozdan ölecekti. Burada yaptığı şeyin bir adı yoktu ve müziğin duyguları uyandırma şeklinin de bir adı yoktu.
YouTube'da dinle
◆ ◆ ◆
Miles Okazaki, gitarist
Grant Green, “Mutlaka öyle olması gerekmiyor.”
1962'de New Jersey'de soğuk bir Ocak akşamında kayıt yapan bu grup, 10 dakikadan fazla bir süre boyunca ateş yakıyor ve alevleri körüklüyor. Grant Green'in ellerinde gitar, 18 koroluk destansı bir doğaçlamayla şarkı söylüyor, çığlık atıyor ve mutlu bir şekilde sallanıyor. Gershwin'in melodisini kısa bir şekilde kaydettikten sonra Green yavaş yavaş soloya geçiyor ve ham, duygulu bir tonla azdan çok şey elde etmede usta olduğunu gösteriyor. Birkaç dakika sonra bir ünlem işareti, Art Blakey'in yorulmak bilmeyen miksajı gibi, işlerin kızışacağını bilmenizi sağlar. Benim için buradaki sihir, gitar ve davul arasındaki dinamiklerde yatıyor. İtme ve çekme karşı konulmaz; ayağınıza veya herhangi bir şeye hafifçe vurun. Üç buçuk dakika sonra Green, sanki “Dikkatinizi çektiniz mi?” der gibi kendine özgü tekrar eden döngülerden birini başlatıyor. Zarif bir şekilde inip birkaç kekeme adımla yavaşlıyor gibi göründükten sonra Blakey, “Hadi! ” ve son dört turda onu teşvik ediyor. Bu iddialı müziğin tam tersidir; kalpten ve topraktan gelir ve eğer kendinizi ritme kaptırırsanız, kaçınılmaz olarak sizi harekete geçirecektir.
YouTube'da dinle