İç Savaş’ın ilk kurşunlarının atıldığı Charleston Limanı’nda – Fort Sumter uzaktan görülebiliyor – olarak bilinen eski bir nakliye limanının yerindeyim. Gadsden İskelesi. 18. yüzyılda ve 19. yüzyılın başlarında, köleleştirilmiş on binlerce Afrikalıyı taşıyan gemiler insan yüklerini buraya bıraktılar; bu nüfus, akıl almaz güçlükler ve yaratıcı sebat yoluyla “Amerika”nın anlamını ve anlamını tamamen değiştirecek bir nüfustu.
Adeta bir gemiyi andıran bu noktada, merakla beklenen ve uzun süredir ertelenen yeni şey karşımızda duruyor. Uluslararası Afro-Amerikan Müzesi. Politik huzursuzluk, ekonomik durgunluk, bazen isyancı mürettebat ve son dakika sisi tarafından engellenen yaklaşık çeyrek asırlık bir yolculuğun ardından, bu kültür gemisi buraya güvenli ve cömert bir şekilde yanaştı ve Salı günü halka açılacak.
Yeni müze tam olarak bu yerin konusu: siyahi kültürel enerjinin Amerika’ya orijinal zorla aşılanması ve bunun sonucunda ortaya çıkan sonuçlar. Afrika’nın kendisi de dahil olmak üzere tüm Afro-Atlantik dünyasının tam bir resmini veren, ülkedeki Afro-Amerikan tarihinin ilk büyük yeni müzesidir.
tarafından tasarlanan müzenin mimarisi Henry N Cobb (1926-2020), Curt Moody ile Moody Nolan tarafından kurumun karmaşık küresel-yerel gündemine yanıt veriyor. Bu, kuru havuzdaki bir tekne görüntüsünü çağrıştıran, güçlü kazıkların üzerinde yüksek duran, kumlu bej tuğlalardan oluşan uzun, yatay bir bloktur. Ama aynı zamanda havada asılı duran ve kalkışa hazır bir tür Afro-fütüristik uzay gemisine de işaret ediyor.
Altında ve çevresinde, müzenin Afrika Atalarını Anma Bahçesi olarak adlandırdığı halka açık bir park var. Açıkça, Orta Geçit olarak bilinen ıstırap verici Atlantik geçişinin kurbanlarına ve özellikle tam da bu yere ölü ya da diri ulaşanlara bir saygı duruşu olarak tasarlanmıştır. Hayalet görüntüler – sanki bir geminin ambarındaymış gibi omuz omuza dizilmiş vücutların gerçek boyutlu siluetleri – bahçenin kaldırımına oyulmuş gibi görünüyor. Bununla birlikte, yeni yaşam ve büyüme belirtileri, peyzaj sanatçısı tarafından tasarlanan dikimler biçimindeki bu mezar frizini çevreliyor ve yumuşatıyor. Walter J Hood, yemyeşil bitki örtüsü: Afrika’dan palmiye ağaçları, Güney Carolina’dan tatlı çimen.
Eski bir köle limanındaki bu tarih müzesi, dışarıdan bile kölelikten daha fazlası olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Hayatta kalma ve devam eden varoluş için bir anıttır. Gadsden’s Wharf ve Charleston’ı hala keşfedilip genişletilen geniş bir haritada konumlandırıyor.
Müzenin içinde, bu haritanın bir versiyonu, geçmiş ve şimdiki Afro-Atlantik kültürlerinin görüntülerini gösteren bir tür dirsekli video ekranları caddesi şeklinde ortaya çıkıyor: Mali’deki Djenné’deki Ulu Cami; Gana’daki “Dönüşü Olmayan Kapı” ve Bahia, Port-au-Prince ve Brooklyn’deki çağdaş sokak festivalleri. Okyanus dünya müziği tarzı bir ses manzarası eşliğinde videolar, müze tarafından tasavvur edildiği şekliyle diasporanın canlılığına ve çeşitliliğine duyusal bir daldırma sunuyor.
Ve dokuz galerilik bir dizide sunulduğu şekliyle bu manzara, dönüşümlü olarak büyük ve ayrıntılıdır. “African Worlds” ve “South Carolina Connections” etiketli iki büyük, geniş oda, New York ve DC sanatçıları tarafından “Zamanda Yolculuk” adlı muhteşem bir video animasyon da dahil olmak üzere iddialı, gevşek temalı multimedya gösterimleri için ayarlandı. Nate Lewis, ve müzenin ana eyaletinin tarihsel olarak programlanmış bir dokunmatik masa haritası.
Yoğun bir şekilde nesneler ve metinlerle dolu birkaç küçük galeri – net sergi tasarımı Ralph Applebaum – konuya özel olma eğilimindedir ve bir avuç dolusu dolap boyutunda cep ekranı daha da odaklanır.
“Amerikan Yolculukları” başlıklı bir tanesi, bu mini enstalasyonların kronolojik bir sekansıdır ve esas olarak Güney Carolina’da plantasyon köleliğinden İç Savaş’a ve sivil haklar dönemine kadar oynanan kara tarihin izini sürer. Büyük sürprizler yok, ancak iyi bilinen bir ulusal anlatı, bölgesel bir mercekten süzülerek tazeleniyor ve canlandırılıyor.
Karşıt sergilerin belirli Afrika sanat formlarını ve ruhani uygulamaları Latin Amerika’daki benzerleriyle ilişkilendirdiği Afrika Kökleri adlı bir galeride nadiren bulunan türden veriler bulunur: Brezilya’da Candomblé, Küba’da Santeria ve Porto Riko. Ve sadece Batı Afrika kaynaklarına adanmış bir galeri bulmak için müzeyi ziyaret etmeye değer. Gullah Geechee Carolina, Georgia ve Florida’nın Atlantik Kıyısı kültürü, burada tam boyutlu, şapele benzer bir “ibadethanede” ve Ummah Chroma Collective müzesi tarafından yaptırılan ve yönetmenliğini Ummah Chroma Collective’in yaptığı kısa, şiirsel bir filmde sunuluyor. Julie Dash.
Aslında, müzenin sergilerinin sağladığı yeni veya bilinmeyen bilgilerin hacmi baş döndürücü. Aynı zamanda, Afro-Atlantik dağılımını körükleyen acımasız, ırkçı gerçekler asla uzakta değildir.
Charleston’ın köle ticaretinde bir katalizör olarak rolü, South Carolina Connections’da ortaya çıkıyor. (Beş yıl önce, şehir bu utanç verici girişimde oynadığı rol için resmi olarak özür diledi.) “Carolina Gold” başlıklı bir galeride, eyaletin ilk gelişen endüstrisi olan pirinç yetiştirmenin nasıl bol miktarda beyaz şarap ürettiğini öğreniyoruz. Plantasyon aristokrasisi buraya köleleştirilmiş Batı Afrikalılarla birlikte geldiler ve sıkı çalışmalarında başarılı oldular.
Tarihsel zaman çizelgeleri, geçmişin tüyler ürpertici hesaplarını sunar. İyi haberler var: 18. ve 19. yüzyıllarda Afrika kökenli insanların katıldığı uluslararası devrimci hareketlerin listesi uzun. Ancak 20. yüzyılın başlarında Amerika Birleşik Devletleri’nde Siyah karşıtı şiddet olaylarının listesi daha da uzun.
Charleston bu listede bir kereden fazla yer aldı ve bir güncellemede yeniden görünecek: Müzenin açılışı, Anne olarak bilinen Emanuel Afrika Metodist Piskoposluk Kilisesi’nin dokuz siyah üyesinin bir beyaz tarafından ölümcül şekilde vurulmasının yıldönümünden sadece on gün sonra geliyor. Güney’deki en eski AME kiliselerinden biri olan 2015 Yılı Emanuel’deki üstünlükçü. Müzeden kulesini görebilirsiniz.
Müze genelinde, olumsuz ve olumlu tarihsel perspektifleri dengeleme ve bütün etrafında bir kimlik oluşturma çabası vardır. fikir istikrarsız bir ulus ve dünyada denge. Bu yola girme kararı kolay olamaz. Binanın konumu göz önüne alındığında, bunun gibi kölelik hakkında daha polemik bir kurum, bir müze oluşturmak doğal olurdu. Miras Müzesi: Köleleştirmeden Toplu Hapsedilmeye Montgomery, Alabama’da. Bu konudaki – ısrarlı ve genellikle sert – tartışma, projenin 23 yıllık uzun bir gecikmeyle gerçekleştirilmesine katkıda bulunan ilk faktörlerden biriydi.
(Diğer engeller arasında şehir ve eyalet hükümetlerinin mali gecikmeleri ve bazı özel bağışçıların isteksizliği yer alıyor. Yönetim kurulu üyeleri ve müze personeli dostane olsun ya da olmasın ayrılmalar oldu. Ve nihayet, geçen yıl, neredeyse… Bitiş çizgisi, binanın klima sisteminin arızalanması ve ciddi bir nem sorununun ortaya çıkması (en az bir kişi galerilerde sis gördüğünü bildirmiştir. Açılışın sanat ve eserlere zarar verme potansiyeli olduğundan, son gün yapılması planlanan açılış ertelenmek zorunda kalmıştır. altı aya kadar.)
Müzenin izlememesi gereken modellerden biri, Smithsonian Enstitüsü tarafından düzenlenen ve 6 Ağustos’a kadar özel sergi galerisinde görülebilecek geçici bir gezici sergi modelidir. Gelişen başlık “Değişim Adamları: Güç. zafer. Gerçek,” Politika, spor ve sanattan iki düzine siyah erkek ünlüye saygı duruşunda bulunuyor. Bu, zaten yapılmış ve yapılmış ve daha fazla yapılmasına gerek olmayan, gaza getirilmiş bir Onur Listesi olayı.
Charleston Müzesi’nin çalışmaya başlamasından memnunum. Açılış sergilerinin neredeyse tamamı ve aşağıdaki bahçe çağdaş sanatı içeriyor. Çalışmaların çoğu, müzenin genişletmekle ilgilendiği (ve kesinlikle Charleston sanatçılarını içermesi gereken) yeni başlayan kalıcı bir koleksiyondan geliyor. Kurumsal düşüncesini eleştirel ve esnek tutan bir şey varsa, o da budur.
Tarih müzelerini inşa etmek zordur ve sevmesi zor olabilir. (Charleston Müzesi’nin denge fikri herkesi memnun etmeyecektir.) Ama böyle bir müze tarihin parametrelerini genişlettiğinde ve bu çok şey yapıyor. Sanırım bu yüzden sonunda ziyarete geldim ve ona en içten teşekkürlerimi ilettim: açılış saati geldiğinde ayrılmak istemedim.
Uluslararası Afro-Amerikan Müzesi
27 Haziran’da açıldı, 14 Wharfside Street, Charleston, SC, (843) 872-5352; iaamuseum.veyaG.
Adeta bir gemiyi andıran bu noktada, merakla beklenen ve uzun süredir ertelenen yeni şey karşımızda duruyor. Uluslararası Afro-Amerikan Müzesi. Politik huzursuzluk, ekonomik durgunluk, bazen isyancı mürettebat ve son dakika sisi tarafından engellenen yaklaşık çeyrek asırlık bir yolculuğun ardından, bu kültür gemisi buraya güvenli ve cömert bir şekilde yanaştı ve Salı günü halka açılacak.
Yeni müze tam olarak bu yerin konusu: siyahi kültürel enerjinin Amerika’ya orijinal zorla aşılanması ve bunun sonucunda ortaya çıkan sonuçlar. Afrika’nın kendisi de dahil olmak üzere tüm Afro-Atlantik dünyasının tam bir resmini veren, ülkedeki Afro-Amerikan tarihinin ilk büyük yeni müzesidir.
tarafından tasarlanan müzenin mimarisi Henry N Cobb (1926-2020), Curt Moody ile Moody Nolan tarafından kurumun karmaşık küresel-yerel gündemine yanıt veriyor. Bu, kuru havuzdaki bir tekne görüntüsünü çağrıştıran, güçlü kazıkların üzerinde yüksek duran, kumlu bej tuğlalardan oluşan uzun, yatay bir bloktur. Ama aynı zamanda havada asılı duran ve kalkışa hazır bir tür Afro-fütüristik uzay gemisine de işaret ediyor.
Altında ve çevresinde, müzenin Afrika Atalarını Anma Bahçesi olarak adlandırdığı halka açık bir park var. Açıkça, Orta Geçit olarak bilinen ıstırap verici Atlantik geçişinin kurbanlarına ve özellikle tam da bu yere ölü ya da diri ulaşanlara bir saygı duruşu olarak tasarlanmıştır. Hayalet görüntüler – sanki bir geminin ambarındaymış gibi omuz omuza dizilmiş vücutların gerçek boyutlu siluetleri – bahçenin kaldırımına oyulmuş gibi görünüyor. Bununla birlikte, yeni yaşam ve büyüme belirtileri, peyzaj sanatçısı tarafından tasarlanan dikimler biçimindeki bu mezar frizini çevreliyor ve yumuşatıyor. Walter J Hood, yemyeşil bitki örtüsü: Afrika’dan palmiye ağaçları, Güney Carolina’dan tatlı çimen.
Eski bir köle limanındaki bu tarih müzesi, dışarıdan bile kölelikten daha fazlası olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Hayatta kalma ve devam eden varoluş için bir anıttır. Gadsden’s Wharf ve Charleston’ı hala keşfedilip genişletilen geniş bir haritada konumlandırıyor.
Müzenin içinde, bu haritanın bir versiyonu, geçmiş ve şimdiki Afro-Atlantik kültürlerinin görüntülerini gösteren bir tür dirsekli video ekranları caddesi şeklinde ortaya çıkıyor: Mali’deki Djenné’deki Ulu Cami; Gana’daki “Dönüşü Olmayan Kapı” ve Bahia, Port-au-Prince ve Brooklyn’deki çağdaş sokak festivalleri. Okyanus dünya müziği tarzı bir ses manzarası eşliğinde videolar, müze tarafından tasavvur edildiği şekliyle diasporanın canlılığına ve çeşitliliğine duyusal bir daldırma sunuyor.
Ve dokuz galerilik bir dizide sunulduğu şekliyle bu manzara, dönüşümlü olarak büyük ve ayrıntılıdır. “African Worlds” ve “South Carolina Connections” etiketli iki büyük, geniş oda, New York ve DC sanatçıları tarafından “Zamanda Yolculuk” adlı muhteşem bir video animasyon da dahil olmak üzere iddialı, gevşek temalı multimedya gösterimleri için ayarlandı. Nate Lewis, ve müzenin ana eyaletinin tarihsel olarak programlanmış bir dokunmatik masa haritası.
Yoğun bir şekilde nesneler ve metinlerle dolu birkaç küçük galeri – net sergi tasarımı Ralph Applebaum – konuya özel olma eğilimindedir ve bir avuç dolusu dolap boyutunda cep ekranı daha da odaklanır.
“Amerikan Yolculukları” başlıklı bir tanesi, bu mini enstalasyonların kronolojik bir sekansıdır ve esas olarak Güney Carolina’da plantasyon köleliğinden İç Savaş’a ve sivil haklar dönemine kadar oynanan kara tarihin izini sürer. Büyük sürprizler yok, ancak iyi bilinen bir ulusal anlatı, bölgesel bir mercekten süzülerek tazeleniyor ve canlandırılıyor.
Karşıt sergilerin belirli Afrika sanat formlarını ve ruhani uygulamaları Latin Amerika’daki benzerleriyle ilişkilendirdiği Afrika Kökleri adlı bir galeride nadiren bulunan türden veriler bulunur: Brezilya’da Candomblé, Küba’da Santeria ve Porto Riko. Ve sadece Batı Afrika kaynaklarına adanmış bir galeri bulmak için müzeyi ziyaret etmeye değer. Gullah Geechee Carolina, Georgia ve Florida’nın Atlantik Kıyısı kültürü, burada tam boyutlu, şapele benzer bir “ibadethanede” ve Ummah Chroma Collective müzesi tarafından yaptırılan ve yönetmenliğini Ummah Chroma Collective’in yaptığı kısa, şiirsel bir filmde sunuluyor. Julie Dash.
Aslında, müzenin sergilerinin sağladığı yeni veya bilinmeyen bilgilerin hacmi baş döndürücü. Aynı zamanda, Afro-Atlantik dağılımını körükleyen acımasız, ırkçı gerçekler asla uzakta değildir.
Charleston’ın köle ticaretinde bir katalizör olarak rolü, South Carolina Connections’da ortaya çıkıyor. (Beş yıl önce, şehir bu utanç verici girişimde oynadığı rol için resmi olarak özür diledi.) “Carolina Gold” başlıklı bir galeride, eyaletin ilk gelişen endüstrisi olan pirinç yetiştirmenin nasıl bol miktarda beyaz şarap ürettiğini öğreniyoruz. Plantasyon aristokrasisi buraya köleleştirilmiş Batı Afrikalılarla birlikte geldiler ve sıkı çalışmalarında başarılı oldular.
Tarihsel zaman çizelgeleri, geçmişin tüyler ürpertici hesaplarını sunar. İyi haberler var: 18. ve 19. yüzyıllarda Afrika kökenli insanların katıldığı uluslararası devrimci hareketlerin listesi uzun. Ancak 20. yüzyılın başlarında Amerika Birleşik Devletleri’nde Siyah karşıtı şiddet olaylarının listesi daha da uzun.
Charleston bu listede bir kereden fazla yer aldı ve bir güncellemede yeniden görünecek: Müzenin açılışı, Anne olarak bilinen Emanuel Afrika Metodist Piskoposluk Kilisesi’nin dokuz siyah üyesinin bir beyaz tarafından ölümcül şekilde vurulmasının yıldönümünden sadece on gün sonra geliyor. Güney’deki en eski AME kiliselerinden biri olan 2015 Yılı Emanuel’deki üstünlükçü. Müzeden kulesini görebilirsiniz.
Müze genelinde, olumsuz ve olumlu tarihsel perspektifleri dengeleme ve bütün etrafında bir kimlik oluşturma çabası vardır. fikir istikrarsız bir ulus ve dünyada denge. Bu yola girme kararı kolay olamaz. Binanın konumu göz önüne alındığında, bunun gibi kölelik hakkında daha polemik bir kurum, bir müze oluşturmak doğal olurdu. Miras Müzesi: Köleleştirmeden Toplu Hapsedilmeye Montgomery, Alabama’da. Bu konudaki – ısrarlı ve genellikle sert – tartışma, projenin 23 yıllık uzun bir gecikmeyle gerçekleştirilmesine katkıda bulunan ilk faktörlerden biriydi.
(Diğer engeller arasında şehir ve eyalet hükümetlerinin mali gecikmeleri ve bazı özel bağışçıların isteksizliği yer alıyor. Yönetim kurulu üyeleri ve müze personeli dostane olsun ya da olmasın ayrılmalar oldu. Ve nihayet, geçen yıl, neredeyse… Bitiş çizgisi, binanın klima sisteminin arızalanması ve ciddi bir nem sorununun ortaya çıkması (en az bir kişi galerilerde sis gördüğünü bildirmiştir. Açılışın sanat ve eserlere zarar verme potansiyeli olduğundan, son gün yapılması planlanan açılış ertelenmek zorunda kalmıştır. altı aya kadar.)
Müzenin izlememesi gereken modellerden biri, Smithsonian Enstitüsü tarafından düzenlenen ve 6 Ağustos’a kadar özel sergi galerisinde görülebilecek geçici bir gezici sergi modelidir. Gelişen başlık “Değişim Adamları: Güç. zafer. Gerçek,” Politika, spor ve sanattan iki düzine siyah erkek ünlüye saygı duruşunda bulunuyor. Bu, zaten yapılmış ve yapılmış ve daha fazla yapılmasına gerek olmayan, gaza getirilmiş bir Onur Listesi olayı.
Charleston Müzesi’nin çalışmaya başlamasından memnunum. Açılış sergilerinin neredeyse tamamı ve aşağıdaki bahçe çağdaş sanatı içeriyor. Çalışmaların çoğu, müzenin genişletmekle ilgilendiği (ve kesinlikle Charleston sanatçılarını içermesi gereken) yeni başlayan kalıcı bir koleksiyondan geliyor. Kurumsal düşüncesini eleştirel ve esnek tutan bir şey varsa, o da budur.
Tarih müzelerini inşa etmek zordur ve sevmesi zor olabilir. (Charleston Müzesi’nin denge fikri herkesi memnun etmeyecektir.) Ama böyle bir müze tarihin parametrelerini genişlettiğinde ve bu çok şey yapıyor. Sanırım bu yüzden sonunda ziyarete geldim ve ona en içten teşekkürlerimi ilettim: açılış saati geldiğinde ayrılmak istemedim.
Uluslararası Afro-Amerikan Müzesi
27 Haziran’da açıldı, 14 Wharfside Street, Charleston, SC, (843) 872-5352; iaamuseum.veyaG.