Her ne kadar dizi son zamanlarda çeşitliliği kucaklasa da Doktor'un ırkından pek bahsedilmiyor. “Dot and Bubble” bölümünde, saldırı altındaki bir gezegenin çok zengin, çok beyaz sakinlerinden birinin, ırkı nedeniyle Doktor'un yardımını reddettiği ima ediliyor, ancak bu imalar o kadar incelikli ki bazıları ırkçı imaları tamamen gözden kaçırabilir. . Ve “Rogue” bölümü, 1813'ün “Bridgerton”dan ilham alan alternatif bir versiyonunda, kölelik gibi çetrefilli sorunlarla uğraşmak zorunda kalmadan, siyahi bir doktoru Vekillik dönemi İngiltere'sinin ortasına yerleştirmek için dayanıksız bir yöntem olarak geçiyor.
Diğer açılardan da yeni “Doctor Who” daha parlak ve daha mutlu bir olay. Gatwa'nın normalde duygusal açıdan çekingen (yani: uzaylı) bir kahramana kattığı tüm ışıltılı insanlığa rağmen, Doktoru aynı zamanda karakterde zaman zaman öne çıkan, herkesin soykırıma ve savaşa tanık olmasının getirdiği acımasızlık ve karanlıktan da yoksundur. çizilmiş. Tondaki bu değişikliğin daha büyük, daha kalıcı bir değişimin habercisi olması tehlikesi var: Disney, Star Wars gibi diğer fikri mülkiyetlerde yaptığı gibi, BBC şovunu yeniden şekillendirmenin ilk aşamalarında olabilir. Orijinal ürünün maliyetine dayalı olarak sürekli büyüyen bir franchise haline geldi.
Dizinin 2005'te başarılı bir şekilde yeniden başlatılmasının ardından Doctor Who'nun dizi sorumlusu olarak geri dönen Russell T Davies, önceki sezonu da dahil olmak üzere diziyle çelişen bir düzeyde kitsch ve kitsch'i diziye getirdi. Sezonun ikinci bölümünde, “RuPaul's Drag Race” yıldızı Jinkx Monsoon'un canlandırdığı Maestro'nun drag tiyatrosu, tehditkar bir müzik tanrısından çok karikatürize bir Cruella de Vil'e benziyordu ve sezonun şarkı ve dans sayıları da öyleydi. Çoğunlukla evrenin karanlık köşelerine uzanan bir gösteri için daha çok “Lise Müzikali”.
Zaman zaman, ümit verici bir korku filmi havasıyla başlayan ve anlaşılmaz bir zaman yolculuğu paradoksu senaryosuyla biten “73 Yards” gibi bireysel bölümler bile baştan sona ton açısından uyumsuz hissetti. Ve uzun süredir “Doctor Who” yazarı ve dizi sorumlusu Steven Moffat'ın, savaşın en iyi kapitalist teşvik olduğu, savaşın harap ettiği bir gezegeni anlatan cesur ve cesur “Boom”u, sezonun en yüksek, en inandırıcı risklerini korudu. Göze çarpan bölüm, sezonun diğer sevimli bölümlerinin çoğundan çok Doctor Who ile belirgin şekilde daha uyumluydu.
“Boom” haricinde seri görsel olarak da yeni bir görünüme kavuştu: daha güçlü renkler ve kostümler, daha canlı aydınlatma tasarımı ve ironik bir şekilde yapay görünümlü, aptal düşmanlardan biraz daha fazlasını sunan daha ayrıntılı CGI teknikleri.
Diğer açılardan da yeni “Doctor Who” daha parlak ve daha mutlu bir olay. Gatwa'nın normalde duygusal açıdan çekingen (yani: uzaylı) bir kahramana kattığı tüm ışıltılı insanlığa rağmen, Doktoru aynı zamanda karakterde zaman zaman öne çıkan, herkesin soykırıma ve savaşa tanık olmasının getirdiği acımasızlık ve karanlıktan da yoksundur. çizilmiş. Tondaki bu değişikliğin daha büyük, daha kalıcı bir değişimin habercisi olması tehlikesi var: Disney, Star Wars gibi diğer fikri mülkiyetlerde yaptığı gibi, BBC şovunu yeniden şekillendirmenin ilk aşamalarında olabilir. Orijinal ürünün maliyetine dayalı olarak sürekli büyüyen bir franchise haline geldi.
Dizinin 2005'te başarılı bir şekilde yeniden başlatılmasının ardından Doctor Who'nun dizi sorumlusu olarak geri dönen Russell T Davies, önceki sezonu da dahil olmak üzere diziyle çelişen bir düzeyde kitsch ve kitsch'i diziye getirdi. Sezonun ikinci bölümünde, “RuPaul's Drag Race” yıldızı Jinkx Monsoon'un canlandırdığı Maestro'nun drag tiyatrosu, tehditkar bir müzik tanrısından çok karikatürize bir Cruella de Vil'e benziyordu ve sezonun şarkı ve dans sayıları da öyleydi. Çoğunlukla evrenin karanlık köşelerine uzanan bir gösteri için daha çok “Lise Müzikali”.
Zaman zaman, ümit verici bir korku filmi havasıyla başlayan ve anlaşılmaz bir zaman yolculuğu paradoksu senaryosuyla biten “73 Yards” gibi bireysel bölümler bile baştan sona ton açısından uyumsuz hissetti. Ve uzun süredir “Doctor Who” yazarı ve dizi sorumlusu Steven Moffat'ın, savaşın en iyi kapitalist teşvik olduğu, savaşın harap ettiği bir gezegeni anlatan cesur ve cesur “Boom”u, sezonun en yüksek, en inandırıcı risklerini korudu. Göze çarpan bölüm, sezonun diğer sevimli bölümlerinin çoğundan çok Doctor Who ile belirgin şekilde daha uyumluydu.
“Boom” haricinde seri görsel olarak da yeni bir görünüme kavuştu: daha güçlü renkler ve kostümler, daha canlı aydınlatma tasarımı ve ironik bir şekilde yapay görünümlü, aptal düşmanlardan biraz daha fazlasını sunan daha ayrıntılı CGI teknikleri.