Pilotlar Buck Cleven (Austin Butler) ve Bucky Egan'ı (Callum Turner) merkeze alan ana anlatı da dolambaçlı bir yol izliyor. Hikayeyi neden uyumlu takma adları ve seçkin askerlik hizmetleriyle en iyi arkadaşlar Cleven ve Egan'ın etrafında kurmak isteyeceğinizi anlamak kolaydır. Ancak gerçekler, dizi boyunca her ikisinin de uçaklarını terk edip yakalandıklarını, dizinin hissini ve görünümünü radikal bir şekilde değiştirdiğini, izleyicinin kurduğu duygusal bağı ve dramayı azaltacağını kanıtlıyor. .
Bu etkinlikler sanatsal hale getirilebilirdi ama “Ustalar” bunu başaramıyor. Cleven'in ilk ortadan kaybolması ekran dışında ve herhangi bir açıklama yapılmadan gerçekleşir ve birkaç bölüm sonra Egan'la esir kampında sürpriz bir buluşmaya yol açar; Gerçek olaylarla tutarlı olabilir, ancak ekranda manipülatif ve açık bir his uyandırıyor. Ne bu buluşma ne de hava üssündeki ikinci buluşmaları, sahip olmaları gereken duygusal güce sahip değil; Anlar sanki kutular işaretleniyormuş gibi geliyor.
Genel düzensizlik hissine katkıda bulunan dizi, yüzlerce havacının ölmesi ve yerine yenilerinin getirilmesi nedeniyle geniş oyuncu kadrosunun üyelerini farklılaştırma ve detaylandırma konusunda iyi bir iş çıkarmıyor. Özellikle havadan sahnelerde, oksijen maskelerinin arkasında vb. Gözlükler mürettebat üyelerinin görülmesini zorlaştırıyor ve kaderleriyle bağlantı kurmayı zorlaştıran bir kafa karışıklığı yaratıyor.
“Masters”ın talihsiz yanı, tıpkı “Band of Brothers”ın Damian Lewis ve Ron Livingston'ı yönettiği gibi, oyuncu kadrosundaki bazı oyuncular için yapması gerekeni yapmamasıdır. Butler ve özellikle Turner harika oyuncular ve onları 100. sezon İngiltere'ye gelirken, savaşa hazırlanırken ve felaketle sonuçlanan ilk görevlerine doğru yola çıkarken ilk birkaç bölümde izlemek harika.
Butler'ın abartısız karizması ve Turner'ın esprili, ışıltılı ama keskin enerjisi, büyüleyici ve etkileyici bir şekilde birbirleriyle oynuyor ve kabus gibi bombalamanın bedelinin onları nereye götürdüğünü görmek isteyeceksiniz. (Nate Mann, Cleven ve Egan'ın ölümünün ardından yaşanan anlatı boşluğunu yakalayan, kendini adamış yedek pilot Robert Rosenthal'ın oldukça tek boyutlu rolünde de mükemmel.)
Ancak Alman kamplarına vardıklarında ve kaçak radyo ve gizli komplolardan tanıdık senaryoları yeniden canlandırdıklarında, performanslarının ve bir bütün olarak dizinin canı tükeniyor. Butler ve Turner daha iyisini hak ediyor, ancak sırasıyla 1961 ve 2006'da ölen Egan ve Cleven, muhtemelen birçok izleyici için en önemli olan sahnede haklarını alıyorlar: onların gerçek yüzlerini gösteren ve savaş sonrası yaşamlarını ayrıntılarıyla anlatan biyografik sonuç. Hanks ve Spielberg dahil olduğunda bile tarihi kurgunun yanına koyduğunuzda hikaye kazanma eğilimindedir.
Bu etkinlikler sanatsal hale getirilebilirdi ama “Ustalar” bunu başaramıyor. Cleven'in ilk ortadan kaybolması ekran dışında ve herhangi bir açıklama yapılmadan gerçekleşir ve birkaç bölüm sonra Egan'la esir kampında sürpriz bir buluşmaya yol açar; Gerçek olaylarla tutarlı olabilir, ancak ekranda manipülatif ve açık bir his uyandırıyor. Ne bu buluşma ne de hava üssündeki ikinci buluşmaları, sahip olmaları gereken duygusal güce sahip değil; Anlar sanki kutular işaretleniyormuş gibi geliyor.
Genel düzensizlik hissine katkıda bulunan dizi, yüzlerce havacının ölmesi ve yerine yenilerinin getirilmesi nedeniyle geniş oyuncu kadrosunun üyelerini farklılaştırma ve detaylandırma konusunda iyi bir iş çıkarmıyor. Özellikle havadan sahnelerde, oksijen maskelerinin arkasında vb. Gözlükler mürettebat üyelerinin görülmesini zorlaştırıyor ve kaderleriyle bağlantı kurmayı zorlaştıran bir kafa karışıklığı yaratıyor.
“Masters”ın talihsiz yanı, tıpkı “Band of Brothers”ın Damian Lewis ve Ron Livingston'ı yönettiği gibi, oyuncu kadrosundaki bazı oyuncular için yapması gerekeni yapmamasıdır. Butler ve özellikle Turner harika oyuncular ve onları 100. sezon İngiltere'ye gelirken, savaşa hazırlanırken ve felaketle sonuçlanan ilk görevlerine doğru yola çıkarken ilk birkaç bölümde izlemek harika.
Butler'ın abartısız karizması ve Turner'ın esprili, ışıltılı ama keskin enerjisi, büyüleyici ve etkileyici bir şekilde birbirleriyle oynuyor ve kabus gibi bombalamanın bedelinin onları nereye götürdüğünü görmek isteyeceksiniz. (Nate Mann, Cleven ve Egan'ın ölümünün ardından yaşanan anlatı boşluğunu yakalayan, kendini adamış yedek pilot Robert Rosenthal'ın oldukça tek boyutlu rolünde de mükemmel.)
Ancak Alman kamplarına vardıklarında ve kaçak radyo ve gizli komplolardan tanıdık senaryoları yeniden canlandırdıklarında, performanslarının ve bir bütün olarak dizinin canı tükeniyor. Butler ve Turner daha iyisini hak ediyor, ancak sırasıyla 1961 ve 2006'da ölen Egan ve Cleven, muhtemelen birçok izleyici için en önemli olan sahnede haklarını alıyorlar: onların gerçek yüzlerini gösteren ve savaş sonrası yaşamlarını ayrıntılarıyla anlatan biyografik sonuç. Hanks ve Spielberg dahil olduğunda bile tarihi kurgunun yanına koyduğunuzda hikaye kazanma eğilimindedir.