Lindberg, bu kadansın, yaklaşık bir dakika sonra piyanistle aynı yumuşaklıkta ve ustalıkla yeniden birleşen yumuşak pelüş tellerden nasıl ipeksi bir şekilde eridiği konusunda asla bir ustalıktan geri kalmıyor. İkinci bölümün başlangıcındaki gölgeler, organik olarak, küçük bir keman grubunun altın teline güzelce örülmüş şekerlenmiş çanların geçişleriyle, Debussy’nin ‘La Mer’ini anımsatan, yayılan, ciddi bir ihtişama dönüşüyor. Üçüncü hareket, pirinç ulumalarla noktalanan, yemyeşil oyunculuk parçalarına sahiptir.
Ancak genel olarak çalışmanın etkisi hafif ve havadar, bu da Lindberg’in müzikal hareketlerinin geniş, Rachmaninoff-esque taraması göz önüne alındığında çarpıcı.
Ekim ayında San Francisco’da prömiyeri yapılan çalışmayla önümüzdeki aylarda Wang’la turneye çıkan birçok şeften biri olan Rouvali, onun temiz, saçma sapan tarzına uyuyor. Bir yıl önce Çaykovski’nin Beşinci Senfonisi’nde Filarmoni orkestrasını yönetirken hissettiğim gibi, Rouvali’nin sınırları aşabilecek bir vicdanı var. Ve Rossini’nin Perşembe günkü “Semiramide” uvertürü de lirik pasajlarda, parçanın dayandığı sürekli büyüyen dürtüden yoksundu; sufle asla düzgün kabarmadı.
Ancak Beethoven’ın İkinci Senfonisi’nde – hala biraz hafife alınan bir klasik – zarif, şık bir yorum sağlayan düşünceli, hatta dikkatli yönetimiyle muhteşemdi. Beethoven’ın en vizyoner pasajlarını nadiren bu kadar net ve yine de daha ince bir şekilde algıladım: ilk bölümün sonuna doğru kendini belirsiz bir şekilde yeniden oluşturan orkestra, finaldeki şekilsiz uyum bulutları.
Rouvali yönetiminde, ikinci hareket samimi ve ölçülüydü, ancak büyüleyici bir incelik için bile yavaş yavaş gevşedi; üçüncüsü, asla hevesli ritimleri aceleye getirmeden zarafete ulaştı. Bu orkestra şefi nefes darlığı çekmiyor ve biraz daha canlılıkla idare edebilirdi. Ancak basitlikten kaçındığında, muhakemesi olgun görünebilir.
New York Filarmoni
Bu program Salı gününe kadar Manhattan, David Geffen Hall’da tekrarlanır; nyphil.org.
Ancak genel olarak çalışmanın etkisi hafif ve havadar, bu da Lindberg’in müzikal hareketlerinin geniş, Rachmaninoff-esque taraması göz önüne alındığında çarpıcı.
Ekim ayında San Francisco’da prömiyeri yapılan çalışmayla önümüzdeki aylarda Wang’la turneye çıkan birçok şeften biri olan Rouvali, onun temiz, saçma sapan tarzına uyuyor. Bir yıl önce Çaykovski’nin Beşinci Senfonisi’nde Filarmoni orkestrasını yönetirken hissettiğim gibi, Rouvali’nin sınırları aşabilecek bir vicdanı var. Ve Rossini’nin Perşembe günkü “Semiramide” uvertürü de lirik pasajlarda, parçanın dayandığı sürekli büyüyen dürtüden yoksundu; sufle asla düzgün kabarmadı.
Ancak Beethoven’ın İkinci Senfonisi’nde – hala biraz hafife alınan bir klasik – zarif, şık bir yorum sağlayan düşünceli, hatta dikkatli yönetimiyle muhteşemdi. Beethoven’ın en vizyoner pasajlarını nadiren bu kadar net ve yine de daha ince bir şekilde algıladım: ilk bölümün sonuna doğru kendini belirsiz bir şekilde yeniden oluşturan orkestra, finaldeki şekilsiz uyum bulutları.
Rouvali yönetiminde, ikinci hareket samimi ve ölçülüydü, ancak büyüleyici bir incelik için bile yavaş yavaş gevşedi; üçüncüsü, asla hevesli ritimleri aceleye getirmeden zarafete ulaştı. Bu orkestra şefi nefes darlığı çekmiyor ve biraz daha canlılıkla idare edebilirdi. Ancak basitlikten kaçındığında, muhakemesi olgun görünebilir.
New York Filarmoni
Bu program Salı gününe kadar Manhattan, David Geffen Hall’da tekrarlanır; nyphil.org.