Gösteri sanatlarının en büyük keyiflerinden biri de klasiklerin ne kadar esnek olabileceğini deneyimlemek. Operada aynı rol, her yeni icracıyla, hatta şarkıcının hayatı boyunca bile tekrar tekrar değişebilir. Geri gelmeye devam etmek için bir neden.
Örneğin Metropolitan Operası'nda bu sezon Puccini'nin “Tosca” eserinin yeniden canlandırılması için üç oyuncu kadrosu vardı. Ortak olan tek şey, David McVicar'ın ustaca geleneksel üretimine yönelik zorlayıcı bakış açısıydı.
Sonbaharın başlangıcındaki ilk koşu düzensizdi ve büyük ölçüde yetersizdi. Kasım ayındaki ikincisi, güçlü soprano Lise Davidsen'in Met'te ilk kez Tosca'yı söylemesi ve tenor Freddie De Tommaso'nun ilk kez sahneye çıkmasıyla heyecan doluydu. Ancak yanlış yayınlandığı ve Puccini'nin nefes kesen dramının yükünü taşımadığı için biraz hayal kırıklığı yarattı.
Üçüncü oyuncu kadrosu bir cazibedir. “Tosca”, perşembe günü bu sezon en iyi haliyle geri döndü; bas-bariton Bryn Terfel'in muzaffer, uzun süredir gecikmiş geri dönüşünün yanı sıra son yıllarda Met'te eşsiz bir Tosca olan soprano Sondra Radvanovsky'nin dönüşü ve onun en iyilerinden biri. Bugün bu rolü en iyi icra edenler.
Terfel, 1990'ların ortasından beri Met'in favorisiydi, ancak şanssızlık onu 13 yıl boyunca evden uzak tuttu. 2017/18 sezonunda yeni McVicar prodüksiyonunda Scarpia rolünü üstlenmesi gerekiyordu ancak ses tellerinden bir polipin alınması için geri çekildi. Ardından, salgının canlı performansları durdurmasından hemen önce, Wagner'in “The Flying Dutchman” adlı yeni prodüksiyonunda rol almaya karar verildi ancak bileğini kırdıktan sonra geri çekildi.
Perşembe günü Terfel'in sadece ilk perdede görünmekle kalmayıp aynı zamanda gürleyen bir yankıyla bunu duyurması toplu bir rahatlama hissi uyandırdı: gerçekten “con grande autorità” ya da partisyonun söylediği gibi büyük bir otoriteyle. Met'te hem Figaro'yu hem de Wotan'ı etkileyecek kadar yetenekli olan sesi, ikinci perdenin sonunda belki biraz yıpranmıştı ama hâlâ güçlü ve karakter dolu.
Kasım ayında bu rolü seslendiren Quinn Kelsey'in Scarpia'sı özlemden kaynaklanıyorsa Terfel'in performansı kayda değer. Kötülüğü akşam boyunca şekil değiştirdi, arkadaşlarının yanında hırladı ve Tosca'nın önünde kapkara bir tatlılığa büründü. Terfel ara sıra büyük beyaz gözlerini parlatarak ya da hayvani hareketler yaparak deliliğin sızmasına izin veriyordu.
Bu, Terfel'in Radvanovsky ile paylaştığı son derece ayrıntılı ve nüanslı niteliklerin olduğu bir performanstı. Bir noktada, ikinci perde hesaplaşmasında, elini öpmek için kaldırdı, sonra sanki onu yutacakmış gibi ağzını açtı. Kadın tiksintiyle geri çekildi ve adam tıslama ve hırlamaya benzer bir ses çıkardı. İkisi de şarkı söylemedi ama o an saf bir operaydı.
Radvanovsky, Tosca'ya gerçekten canlı bir performansın korkusuzluğu ve özgürlüğüyle yaklaştı. İlk başta seni güldürdü, sonra kalbini kırdı ve onun için korkmanı sağladı, sadece senaryoyu tersine çevirip korkmanı talep etmek için o. Onun alamet-i farikası, delici fısıltı, tek nefeste ses seviyesini değiştirme, acı dolu bir çığlığı, özünde zar zor şefkatli ve kırılmaz bir sese dönüştürme yeteneğiydi.
Bu sezonun en geleneksel ama kendine güvenen şarkıcısı olan, talihsiz sevgilisi Cavaradossi'yi oynayan tenor Brian Jagde'den en iyi performansı aldı. Çukurda, Xian Zhang, parçanın belki ayrıntılara yer vermeyen ancak ölümle beslenen bir heyecan taşıyan etkileyici, hatta sinematik bir yorumunu yönetti.
Zhang'ın sopası ikinci perdenin gergin melodramına uyuyordu. Ancak Tosca'nın rutin performansları ile Perşembe gününün başarısı arasındaki fark, partisyonun yoğunluğunun çukurdan şarkıcılara elektrik gibi yükselip yükselmediğidir.
Radvanovsky ikinci perdenin sonunda Scarpia'nın cesedine bakarken, zafer ve ağlamaklı umutsuzluğun yürek parçalayıcı bir karışımıyla “Ve onun önünde tüm Roma titredi” sözlerini söyledi. Tek başına bu sahne bile “Tosca”ya yeniden dönmemiz için bir sebep.
Toska
23 Ocak'a kadar Manhattan Metropolitan Operası'nda; metopera.org.
Örneğin Metropolitan Operası'nda bu sezon Puccini'nin “Tosca” eserinin yeniden canlandırılması için üç oyuncu kadrosu vardı. Ortak olan tek şey, David McVicar'ın ustaca geleneksel üretimine yönelik zorlayıcı bakış açısıydı.
Sonbaharın başlangıcındaki ilk koşu düzensizdi ve büyük ölçüde yetersizdi. Kasım ayındaki ikincisi, güçlü soprano Lise Davidsen'in Met'te ilk kez Tosca'yı söylemesi ve tenor Freddie De Tommaso'nun ilk kez sahneye çıkmasıyla heyecan doluydu. Ancak yanlış yayınlandığı ve Puccini'nin nefes kesen dramının yükünü taşımadığı için biraz hayal kırıklığı yarattı.
Üçüncü oyuncu kadrosu bir cazibedir. “Tosca”, perşembe günü bu sezon en iyi haliyle geri döndü; bas-bariton Bryn Terfel'in muzaffer, uzun süredir gecikmiş geri dönüşünün yanı sıra son yıllarda Met'te eşsiz bir Tosca olan soprano Sondra Radvanovsky'nin dönüşü ve onun en iyilerinden biri. Bugün bu rolü en iyi icra edenler.
Terfel, 1990'ların ortasından beri Met'in favorisiydi, ancak şanssızlık onu 13 yıl boyunca evden uzak tuttu. 2017/18 sezonunda yeni McVicar prodüksiyonunda Scarpia rolünü üstlenmesi gerekiyordu ancak ses tellerinden bir polipin alınması için geri çekildi. Ardından, salgının canlı performansları durdurmasından hemen önce, Wagner'in “The Flying Dutchman” adlı yeni prodüksiyonunda rol almaya karar verildi ancak bileğini kırdıktan sonra geri çekildi.
Perşembe günü Terfel'in sadece ilk perdede görünmekle kalmayıp aynı zamanda gürleyen bir yankıyla bunu duyurması toplu bir rahatlama hissi uyandırdı: gerçekten “con grande autorità” ya da partisyonun söylediği gibi büyük bir otoriteyle. Met'te hem Figaro'yu hem de Wotan'ı etkileyecek kadar yetenekli olan sesi, ikinci perdenin sonunda belki biraz yıpranmıştı ama hâlâ güçlü ve karakter dolu.
Kasım ayında bu rolü seslendiren Quinn Kelsey'in Scarpia'sı özlemden kaynaklanıyorsa Terfel'in performansı kayda değer. Kötülüğü akşam boyunca şekil değiştirdi, arkadaşlarının yanında hırladı ve Tosca'nın önünde kapkara bir tatlılığa büründü. Terfel ara sıra büyük beyaz gözlerini parlatarak ya da hayvani hareketler yaparak deliliğin sızmasına izin veriyordu.
Bu, Terfel'in Radvanovsky ile paylaştığı son derece ayrıntılı ve nüanslı niteliklerin olduğu bir performanstı. Bir noktada, ikinci perde hesaplaşmasında, elini öpmek için kaldırdı, sonra sanki onu yutacakmış gibi ağzını açtı. Kadın tiksintiyle geri çekildi ve adam tıslama ve hırlamaya benzer bir ses çıkardı. İkisi de şarkı söylemedi ama o an saf bir operaydı.
Radvanovsky, Tosca'ya gerçekten canlı bir performansın korkusuzluğu ve özgürlüğüyle yaklaştı. İlk başta seni güldürdü, sonra kalbini kırdı ve onun için korkmanı sağladı, sadece senaryoyu tersine çevirip korkmanı talep etmek için o. Onun alamet-i farikası, delici fısıltı, tek nefeste ses seviyesini değiştirme, acı dolu bir çığlığı, özünde zar zor şefkatli ve kırılmaz bir sese dönüştürme yeteneğiydi.
Bu sezonun en geleneksel ama kendine güvenen şarkıcısı olan, talihsiz sevgilisi Cavaradossi'yi oynayan tenor Brian Jagde'den en iyi performansı aldı. Çukurda, Xian Zhang, parçanın belki ayrıntılara yer vermeyen ancak ölümle beslenen bir heyecan taşıyan etkileyici, hatta sinematik bir yorumunu yönetti.
Zhang'ın sopası ikinci perdenin gergin melodramına uyuyordu. Ancak Tosca'nın rutin performansları ile Perşembe gününün başarısı arasındaki fark, partisyonun yoğunluğunun çukurdan şarkıcılara elektrik gibi yükselip yükselmediğidir.
Radvanovsky ikinci perdenin sonunda Scarpia'nın cesedine bakarken, zafer ve ağlamaklı umutsuzluğun yürek parçalayıcı bir karışımıyla “Ve onun önünde tüm Roma titredi” sözlerini söyledi. Tek başına bu sahne bile “Tosca”ya yeniden dönmemiz için bir sebep.
Toska
23 Ocak'a kadar Manhattan Metropolitan Operası'nda; metopera.org.