Avustralya mektubu Avustralya ofisimizden haftalık bir haber bültenidir. kayıt e-posta ile gönderilecek. Bu haftaki sayı, Melbourne’de muhabirlik yapan Natasha Frost tarafından yazıldı.
1960’larda Melbourne’de bir tasarım öğrencisi olarak Çocukken İtalya’dan ailesiyle birlikte Avustralya’ya taşınan Mimmo Cozzolino, fakültesinin dünyanın diğer ucundaki tasarım hareketleriyle ilgilenmesinden etkilenmiş.
“Hevesli ‘Yeni Avustralyalılar’ olarak, öğretmenlerimizin bize neden öğrettiğini anlayamadık. İsviçre tasarımı,‘ dedi kendisi ve Yunan asıllı bir öğrenci ve göçmen olan Con Aslanis. “Avustralya tasarımını öğrenmemiz gerektiğini düşündük.”
Bu inanç daha sonra reklam tasarım stüdyosunun çalışmalarına nüfuz edecekti. Tüm Avustralya grafitileri, Aslanis ve Cozzolino tarafından kuruldu. Aynı zamanda hem naif hem de son derece karmaşık olan bir soruyu yanıtlamak için uzun süredir devam eden bir taahhüde yol açacaktır: Avustralya tasarımı nedir?
“Radikal Ütopya: Yaratıcı Bir Şehrin Arkeolojisi”, RMIT Galerisi’nde bir sergi 27 Mayıs’a kadar Melbourne’de sürecek olan sergi, bu soruyu, aralarında Aslanis ve Cozzolino’nun da bulunduğu 1980’lerin Avustralyalı tasarımcılarının Day Glo protesto posterleri, koala desenli takımlar ve dikenli post-modern kulüp mobilyaları üzerindeki çalışmaları üzerinden araştırıyor.
Bu ve diğer çalışmalarda, bu sanatçıların ve tasarımcıların birçoğunun aklını kurcalayan soruları görebilirsiniz: Yurtdışında çok fazla üretimin yapıldığı bir dünyada Avustralya tasarımı ne anlama geliyor? Avustralya tasarımı yeni göçmenlerden ve yerli halklardan ilham alıp Paris’in podyumlarından veya New York’un müze salonlarından tamamen kaçınabilir mi? Avustralya tasarımı hangi politik idealleri hedeflemeli?
40 yıllık derin düşünme ve ıslanmanın ardından, bu soruların yanıtlarından bazıları, genişleyen gişe rekorları kıran gösteride şehrin dört bir yanında görülebilir. “Şimdi Melbourne” bugün Melbourne’deki NGV Australia’da açılıyor.
Sergide Victoria eyaletinden 200’den fazla sanatçı ve tasarımcının çalışmaları yer alıyor. Aynı adlı 2013 sergisinin devamı niteliğindedir ve o gösterinin bir parçası olan aynı içerik oluşturuculardan bazılarını içerir.
“Radikal Ütopya”, Avustralyalı bir tasarımcı veya sanatçı olmanın ne anlama geldiğine dair belirli bir endişeyi yansıtıyorsa, “Melbourne Now” fevkalade kendinin farkındadır.
No House Style başlıklı mimari ve mobilya tasarımı bölümünü alın. Kesintisiz bir çizginin bölümler içinde ve sergi boyunca açıkça görüldüğü Radikal Ütopya’nın aksine, bu işleri hemen birbirine bağlayamayabilirsiniz.
Studio Brud Studia’dan yaklaşık 150 kiloluk bir alüminyum sandalye, ona birkaç bariz paralellik taşıyor sallanan bir alçı vazo inanılmaz derecede organik bir şasiye sahip, örneğin Jordan Fleming. Nerede acımasız olunmalı ve komünist dönem olarak bilinen savaş anıtlarından ilham alınmalı Spomenikdiğeri derinden insandır ve sizi güldürebilir veya utandırabilir.
Küratörler Timothy Moore ve Simone LeAmon, bölüme eşlik eden bir makalede, Melbourne’daki tasarımın “bağımsız, orijinal, çoğul ve ifade edici” ve “malzemelere, biçime ve imalata yönelik yaratıcı olasılıkların, felsefelerin ve estetik yaklaşımların yan yana gelmesi” olduğunu savunuyorlar.
Bu çoğul ifade gücü, hem bireysel işlerde hem de bunların birbirleriyle olan sınırlı ilişkilerinde belirgindir. Ve bu, üç kata yayılan ve yapay zeka, artırılmış gerçeklik, büyük ölçekli tığ işi ve bazen sadece tuval üzerine resim kullanan işlerin yer aldığı serginin neredeyse her bölümü için geçerli.
Melbourne Now, Avustralya’da yapılan tüm sanat ve tasarımların Avustralya sanatı ve tasarımı olduğunu kendinden emin bir şekilde savunuyor. Bu, Aborijin sanatçı Lee Darroch’un Avustralya’nın 38 yerli dil grubuna atıfta bulunan bir dalgaların karaya attığı odun ve jüt enstalasyonu gibi, çalışmanın Avustralyalılığını açıkça kabul edip etmemesine veya Avustralya duyarlılıklarıyla hazırlanmış sadece güzel ve işlevsel bir nesne olup olmadığına bakılmaksızın geçerlidir. Kookaburra Sport’tan pembe kriket topu.
“Radikal Ütopya” geleceğin sanatsal Avustralya’sı için bir manifesto formüle ederken, “Melbourne Now” oldukça farklı bir şey söylüyor: Bu gelecek ve biz onun içinde yaşıyoruz.
Şimdi bu haftanın hikayeleri için.
Avustralya ofis yayınlarımızı beğeniyor musunuz?
NYTAustralia@Haber adresinden ne düşündüğünüzü bize bildirin.
Bu e-postayı beğendiniz mi?
Bunu arkadaşlarınıza iletin (yeni bir bakış açısı kullanabilirler, değil mi?) ve buradan kaydolabileceklerini bildirin.
1960’larda Melbourne’de bir tasarım öğrencisi olarak Çocukken İtalya’dan ailesiyle birlikte Avustralya’ya taşınan Mimmo Cozzolino, fakültesinin dünyanın diğer ucundaki tasarım hareketleriyle ilgilenmesinden etkilenmiş.
“Hevesli ‘Yeni Avustralyalılar’ olarak, öğretmenlerimizin bize neden öğrettiğini anlayamadık. İsviçre tasarımı,‘ dedi kendisi ve Yunan asıllı bir öğrenci ve göçmen olan Con Aslanis. “Avustralya tasarımını öğrenmemiz gerektiğini düşündük.”
Bu inanç daha sonra reklam tasarım stüdyosunun çalışmalarına nüfuz edecekti. Tüm Avustralya grafitileri, Aslanis ve Cozzolino tarafından kuruldu. Aynı zamanda hem naif hem de son derece karmaşık olan bir soruyu yanıtlamak için uzun süredir devam eden bir taahhüde yol açacaktır: Avustralya tasarımı nedir?
“Radikal Ütopya: Yaratıcı Bir Şehrin Arkeolojisi”, RMIT Galerisi’nde bir sergi 27 Mayıs’a kadar Melbourne’de sürecek olan sergi, bu soruyu, aralarında Aslanis ve Cozzolino’nun da bulunduğu 1980’lerin Avustralyalı tasarımcılarının Day Glo protesto posterleri, koala desenli takımlar ve dikenli post-modern kulüp mobilyaları üzerindeki çalışmaları üzerinden araştırıyor.
Bu ve diğer çalışmalarda, bu sanatçıların ve tasarımcıların birçoğunun aklını kurcalayan soruları görebilirsiniz: Yurtdışında çok fazla üretimin yapıldığı bir dünyada Avustralya tasarımı ne anlama geliyor? Avustralya tasarımı yeni göçmenlerden ve yerli halklardan ilham alıp Paris’in podyumlarından veya New York’un müze salonlarından tamamen kaçınabilir mi? Avustralya tasarımı hangi politik idealleri hedeflemeli?
40 yıllık derin düşünme ve ıslanmanın ardından, bu soruların yanıtlarından bazıları, genişleyen gişe rekorları kıran gösteride şehrin dört bir yanında görülebilir. “Şimdi Melbourne” bugün Melbourne’deki NGV Australia’da açılıyor.
Sergide Victoria eyaletinden 200’den fazla sanatçı ve tasarımcının çalışmaları yer alıyor. Aynı adlı 2013 sergisinin devamı niteliğindedir ve o gösterinin bir parçası olan aynı içerik oluşturuculardan bazılarını içerir.
“Radikal Ütopya”, Avustralyalı bir tasarımcı veya sanatçı olmanın ne anlama geldiğine dair belirli bir endişeyi yansıtıyorsa, “Melbourne Now” fevkalade kendinin farkındadır.
No House Style başlıklı mimari ve mobilya tasarımı bölümünü alın. Kesintisiz bir çizginin bölümler içinde ve sergi boyunca açıkça görüldüğü Radikal Ütopya’nın aksine, bu işleri hemen birbirine bağlayamayabilirsiniz.
Studio Brud Studia’dan yaklaşık 150 kiloluk bir alüminyum sandalye, ona birkaç bariz paralellik taşıyor sallanan bir alçı vazo inanılmaz derecede organik bir şasiye sahip, örneğin Jordan Fleming. Nerede acımasız olunmalı ve komünist dönem olarak bilinen savaş anıtlarından ilham alınmalı Spomenikdiğeri derinden insandır ve sizi güldürebilir veya utandırabilir.
Küratörler Timothy Moore ve Simone LeAmon, bölüme eşlik eden bir makalede, Melbourne’daki tasarımın “bağımsız, orijinal, çoğul ve ifade edici” ve “malzemelere, biçime ve imalata yönelik yaratıcı olasılıkların, felsefelerin ve estetik yaklaşımların yan yana gelmesi” olduğunu savunuyorlar.
Bu çoğul ifade gücü, hem bireysel işlerde hem de bunların birbirleriyle olan sınırlı ilişkilerinde belirgindir. Ve bu, üç kata yayılan ve yapay zeka, artırılmış gerçeklik, büyük ölçekli tığ işi ve bazen sadece tuval üzerine resim kullanan işlerin yer aldığı serginin neredeyse her bölümü için geçerli.
Melbourne Now, Avustralya’da yapılan tüm sanat ve tasarımların Avustralya sanatı ve tasarımı olduğunu kendinden emin bir şekilde savunuyor. Bu, Aborijin sanatçı Lee Darroch’un Avustralya’nın 38 yerli dil grubuna atıfta bulunan bir dalgaların karaya attığı odun ve jüt enstalasyonu gibi, çalışmanın Avustralyalılığını açıkça kabul edip etmemesine veya Avustralya duyarlılıklarıyla hazırlanmış sadece güzel ve işlevsel bir nesne olup olmadığına bakılmaksızın geçerlidir. Kookaburra Sport’tan pembe kriket topu.
“Radikal Ütopya” geleceğin sanatsal Avustralya’sı için bir manifesto formüle ederken, “Melbourne Now” oldukça farklı bir şey söylüyor: Bu gelecek ve biz onun içinde yaşıyoruz.
Şimdi bu haftanın hikayeleri için.
Avustralya ofis yayınlarımızı beğeniyor musunuz?
NYTAustralia@Haber adresinden ne düşündüğünüzü bize bildirin.
Bu e-postayı beğendiniz mi?
Bunu arkadaşlarınıza iletin (yeni bir bakış açısı kullanabilirler, değil mi?) ve buradan kaydolabileceklerini bildirin.