Sanatın fArt’a ilk dönüşümünü 1500’lerde New York Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü’nde sanat tarihçisi olan Alexander Nagel’in araştırmasından görebiliriz. Görünüşe göre bazı dini reformcular -özellikle de Floransalı kundakçı Girolamo Savonarola- bazı yeni kutsal resimlerin dikkat dağıtıcı gerçekçiliğinden tiksinmeye başlamışlardı; kiliselerde şu ya da bu kadının suretini yaptılar, ki bu çok kötü bir şekilde ve Tanrı’nın ne olduğuna büyük bir aldırış etmeden yapıldı,” diye öfkelendi Savonarola.
Nagel’in The Controversy of Renaissance Art adlı kitabında belirttiği gibi sorun, tabloları izleyenlerin düşüncelerini Tanrı’ya ve O’nun azizlerine yöneltmek yerine “hoş resimsel analiz etkinliği”yle meşgul olmalarıydı; Noë, fArt dediğimiz şeyi bulur.
Savonarola’nın çağdaşlarından bazıları sorunu çözdü. Kendisi de Martin Luther’in hamisi olan Franz von Sickingen, bu dikkat dağıtıcı kilise resimlerinin seküler ortamlara taşınmasını önerdi – “güzel odaların süsleri” olarak, “sanatlarının, güzelliklerinin ve ihtişamlarının” güvenle incelenebileceği ve tadını çıkarabileceği bir yer olarak söyledi. Bununla birlikte, bu yeni moda dini nesneler, bugün Warhol’lar tarafından koridora asıldıklarında onlara gösterdiğimiz ilgiyi görmek için fArt alanına dahil edilmelidir. (Elbette, fArt’ın diğer versiyonları başka yerlerde başka zamanlarda -İran, Çin veya Japonya’da- ortaya çıktı, ancak Leonardo’dan Warhol’a hikayesinde hiçbir rol oynamadılar.)
16. yüzyılın başlarında, bir zamanlar işlevi net olan her türlü nesne bu tür odalara taşınır – sahiplenilmeye başlar. Herhangi bir ritüel kullanımı olamayacakları sanat koleksiyonlarında toplanan dini resimleri görüyorsunuz. Mona Lisa’nın kendisi, karısının içinde anılması için para ödeyen patrona asla teslim edilmez; Bunun yerine, Leonardo da Vinci seyahat ederken tabloyu yanına alır ve hünerinin bir örneği olarak yeniden işler. Leonardo’nun 1519’da Fransa’da ölümünden sonra tablo, onu tasvir eden kadını veya onunla evlenen adamın gururunu hiç umursamayan Kral I. Francis ve mirasçıları tarafından el üstünde tutuldu.
Aynı sıralarda, anlaşılması o kadar zor olan resimler yaratılır ki, ancak fArt olarak işlev görebilirler. Venedikli ressam Giorgione’nin bir tablosuna Üç Filozof denir, ancak başlığın bu kadar belirsiz olmasının tek nedeni, sanatçının üç figürüyle aklında ne olduğu konusunda hiçbir zaman anlaşamamış olmamızdır.
Nagel’in The Controversy of Renaissance Art adlı kitabında belirttiği gibi sorun, tabloları izleyenlerin düşüncelerini Tanrı’ya ve O’nun azizlerine yöneltmek yerine “hoş resimsel analiz etkinliği”yle meşgul olmalarıydı; Noë, fArt dediğimiz şeyi bulur.
Savonarola’nın çağdaşlarından bazıları sorunu çözdü. Kendisi de Martin Luther’in hamisi olan Franz von Sickingen, bu dikkat dağıtıcı kilise resimlerinin seküler ortamlara taşınmasını önerdi – “güzel odaların süsleri” olarak, “sanatlarının, güzelliklerinin ve ihtişamlarının” güvenle incelenebileceği ve tadını çıkarabileceği bir yer olarak söyledi. Bununla birlikte, bu yeni moda dini nesneler, bugün Warhol’lar tarafından koridora asıldıklarında onlara gösterdiğimiz ilgiyi görmek için fArt alanına dahil edilmelidir. (Elbette, fArt’ın diğer versiyonları başka yerlerde başka zamanlarda -İran, Çin veya Japonya’da- ortaya çıktı, ancak Leonardo’dan Warhol’a hikayesinde hiçbir rol oynamadılar.)
16. yüzyılın başlarında, bir zamanlar işlevi net olan her türlü nesne bu tür odalara taşınır – sahiplenilmeye başlar. Herhangi bir ritüel kullanımı olamayacakları sanat koleksiyonlarında toplanan dini resimleri görüyorsunuz. Mona Lisa’nın kendisi, karısının içinde anılması için para ödeyen patrona asla teslim edilmez; Bunun yerine, Leonardo da Vinci seyahat ederken tabloyu yanına alır ve hünerinin bir örneği olarak yeniden işler. Leonardo’nun 1519’da Fransa’da ölümünden sonra tablo, onu tasvir eden kadını veya onunla evlenen adamın gururunu hiç umursamayan Kral I. Francis ve mirasçıları tarafından el üstünde tutuldu.
Aynı sıralarda, anlaşılması o kadar zor olan resimler yaratılır ki, ancak fArt olarak işlev görebilirler. Venedikli ressam Giorgione’nin bir tablosuna Üç Filozof denir, ancak başlığın bu kadar belirsiz olmasının tek nedeni, sanatçının üç figürüyle aklında ne olduğu konusunda hiçbir zaman anlaşamamış olmamızdır.