Bir striptiz rutininin doruk noktasında, siluetli genç bir kadın bir sandalyenin üzerine eğilir ve bir ipi çeker. Bir çağlayan su, bükülmüş vücudunu ıslatıyor.
Tek parça streç giysi ve bacak ısıtıcılarında, aynı kadın geriniyor ve yerinde koşuyor, başını sallayıp döndürürken ıslak saçları nem saçıyor.
Hâlâ tek parça streç giysi ve bacak ısıtıcılarıyla, bir seçmede bir jüri heyetiyle yüzleşiyor – kollarını yukarı kaldırırken zıplıyor, kıvrılıyor ve dönüyor, takla atıyor ve sırt üstü dönüyor.
1983 yapımı Flashdance filminden bu ve diğer anlar, filmi hiç izlememiş insanlar tarafından bile sevilen, alay edilen ve tanınan, kültürel hafızalarda hâlâ dolaşıyor. Pazartesi günü, 40. yıl dönümü şerefine, New Yorklular, Lincoln Center’da bu yılki Dance on Camera festivalinin sonunda onu büyük ekranda izleme ender fırsatına sahip olacaklar. Neşelendirmeye veya alay etmeye hazır olun.
Festival küratörü Michael Trusnovec, filmin tarzının büyüdüğü Long Island dans stüdyolarına nasıl nüfuz ettiğini belirterek, “Pek çok insan onu özel bir yere koydu” dedi. Ayrıca “Flashdance”in modayı nasıl etkilediğine de dikkat çekti: Yakası bir omzundan düşecek şekilde kesilmiş sweatshirtler. Ve b-boys’un kısa görünümünden ilham alan dansçılar da dahil olmak üzere dansçıların filmle nasıl ilgilendiklerini ve ‘Yapmak istediğim şey bu’ diye düşündüklerini vurguladı. Olmak istediğim şey bu.”
Dansın yanı sıra film müziği, özellikle Michael Sembello’nun “Maniac” ve Giorgio Moroder’in Irene Cara tarafından seslendirilen “What a Feeling” parçası filmin kalıcı gücüne büyük ölçüde katkıda bulunuyor. Şarkılar, esasen müzik videoları olan dizileri destekler, bu yüzden bu sahneler (koşu çalışması, seçmeler) MTV’de her yerde hazır hale geldi – ve bu yüzden hala çevrimiçi olarak dolaşıyor. Cara’nın sesi, tıpkı yardımcı aktris Cynthia Rhodes’un onu 1987’deki “Dirty Dancing” ile ilişkilendirmesi gibi, “Flashdance”i hit tema şarkısıyla 1980 filmi “Fame”e bağlar. 80’lerin dans filmi düğümü.
Olay örgüsüne belli bir düşkünlük de var. Pittsburgh’da geçen bu bir hayallerinin peşinden git hikayesi ve bir Külkedisi hikayesi. Alex – Jennifer Beals, onu bir yıldız yapan rolde – gündüzleri kaynak yapıyor ve geceleri bir burlesque kulübünde dans ediyor (sadece ünlü sırılsıklam numara değil, aynı zamanda flaş ışıklarının ortasında beyaz kabuki makyajlı bir ucube de dahil). . Hayali, ünlü bir dans konservatuarına kabul edilmek. Sonunda içeri girer ve çelik fabrikasındaki eski patronu olan adamı alır.
Beals, Alex’in dansını bu kadar az görmediği için yıllar geçtikçe film de belli bir ün kazandı. Çoğunu Fransız dansçı Marine Jahan yaptı. Ve doruk seçme sahnesinde daha çok dublör vardı: role atlamak için jimnastikçi Sharon Shapiro; ve geri dönüş için, daha çok Çılgın Bacaklar olarak bilinen 16 yaşındaki b-boy Richard Colon.
Başlangıçta Colon bir röportajda, diğer çiftlere ders vermesi için çekimler başlamadan bir gün önce getirildiğini söyledi. Bu yeterli bir zaman değildi, bu yüzden yönetmen Adrian Lyne, bacaklarını ve yeni çıkan bıyığını tıraş ettikten sonra tek parça streç giysi ve perukla ondan geri dönüşü kendisinin yapmasını istedi.
Colon, “Bütün bu maçolukla Bronx’tan bu küçük kibirli Porto Rikoluydum” dedi. “Ellerimi Lyne’in yüzüne koydum ve ‘Bana ödeme yapmalısın’ der gibi parmaklarımı birbirine sürttüm.”
Yeterince ödedin, dedi Colon. Ve sonraki birkaç on yılda, hip-hop’ta kısa giyinen ilk kişi olmakla ilgili şakasında olduğu gibi, arta kalan çekler “kesinlikle işe yaradı” diye ekledi.
Colon, film yapımcıları tarafından zaten filmde rol aldığı için biliniyordu. O ve yeni ufuklar açan b-boy grubu Rock Steady Crew’un diğer birkaç üyesi, Alex onları bir müzik setiyle kaldırımda dans ederken gördüğünde başka bir sahnede görünürler.
Jimmy Castor Bunch’ın B-Boy marşı “It’s Just Begun” için Normski saat mekanizmalı bir robot gibi çarpıyor ve kilitleniyor, Ken Swift ve Crazy Legs sırtında dönüyor ve Bay Freeze, Michael Jackson’ın hemen önünde kayarken bir şemsiye tutuyor. bu onlarca yıllık hareketi ay yürüyüşü olarak ünlendirdi. Bu bir dakikalık dizinin çok büyük bir etkisi oldu.
Foundation: B-boys, B-girls and Hip-Hop Culture in New York kitabının yazarı Joseph Schloss, “Breaking tarihinde ‘flaş dansının’ önemini abartmak imkansız,” dedi. “O sahne hemen hemen tek başına ana akıma girdi.”
Rock Steady’nin bazı üyeleri başlangıçta filmde rol almak konusunda isteksizdi. “Diğer gruplarla pratik yapmadık,” dedi Colon, “çünkü hepsi sürpriz unsuruyla ilgiliydi.” Daha çok Bay Freeze olarak bilinen Marc Lemberger, diğer dansçıların “hareketlerimizi ısıracağından” korktuğunu söyledi – onlar onları çalardım .
Colon, filmin gösterime girmesinden sonra ekibin “anında getto ünlüleri haline geldiğini” söyledi. “Çok fazla aşk ve çok fazla kıskançlık vardı.” The David Letterman Show’a ve gelecek yıl vizyona girecek olan birkaç kırılma temalı filmden biri olan Beat Street’e çıktılar. “Flashdance” de 80’li yılların bu bölümü ile bağlantılıdır.
Hollywood ilgisi hızlı bir hevesti, ancak kırılma devam etti. Colon, onlarca yıldır sırf o tek sahneyi görmek için “Flashdance”e sızan insanlarla tanıştığını, kendilerini dans ederken görmüş, çoğu Bronx’tan çok uzakta olan insanlarla tanıştığını söyledi.
Schloss, “Dünyadaki farklı hip-hop dans sahnelerindeki insanlarla konuşursanız,” dedi, “neredeyse her zaman ‘Eh, onu ilk kez ‘Flashdance’de gördük’ diyecekler.”
Uluslararası b-boy yarışması Yılın Savaşı hakkında 2008 tarihli bir belgesel olan Planet B-Boy’da Japonya, Almanya ve Fransa’dan dansçılar bu etkiye tanıklık ediyor. (Ve filmin yönetmeni Benson Lee, belgesel fikrini nereden buldu? “Flashdance”i tekrar izleyip şekle ne olduğunu merak ederken.)
Sahnenin dalgalanmaları, Flashdance’ten hemen önce Dance on Camera’da dünya prömiyerini yapan yeni bir belgesel olan Top Nine’da da hissedilebilir. Yaklaşık 20 yıl önce kurulan Rus b-boy ekibi Top 9 hakkında.
Üyeleri, nasıl bağ kurduklarının, becerilerini nasıl geliştirdiklerinin ve Rus b-erkekleriyle dünya çapında saygı kazandıklarının hikayelerini anlatıyor. Baskın bir Koreli mürettebatı yenerek 2008 Yılın Savaşı’nı kazandılar. Bu şöhret onların para problemlerini çözmüyor – bu bir Flashdance masalı değil – ama dans etmeye devam ediyorlar.
“Flashdance”ten bahsetmiyorlar ama onlara 2008’i kazandıran “It’s Just Begun” şarkısını dinliyorlar. Ve bazıları St.Petersburg’da bir festival yaratırsa, o zaman hangi ustaları ithal ederler? Ken Swift ve Çılgın Bacaklar.
Tek parça streç giysi ve bacak ısıtıcılarında, aynı kadın geriniyor ve yerinde koşuyor, başını sallayıp döndürürken ıslak saçları nem saçıyor.
Hâlâ tek parça streç giysi ve bacak ısıtıcılarıyla, bir seçmede bir jüri heyetiyle yüzleşiyor – kollarını yukarı kaldırırken zıplıyor, kıvrılıyor ve dönüyor, takla atıyor ve sırt üstü dönüyor.
1983 yapımı Flashdance filminden bu ve diğer anlar, filmi hiç izlememiş insanlar tarafından bile sevilen, alay edilen ve tanınan, kültürel hafızalarda hâlâ dolaşıyor. Pazartesi günü, 40. yıl dönümü şerefine, New Yorklular, Lincoln Center’da bu yılki Dance on Camera festivalinin sonunda onu büyük ekranda izleme ender fırsatına sahip olacaklar. Neşelendirmeye veya alay etmeye hazır olun.
Festival küratörü Michael Trusnovec, filmin tarzının büyüdüğü Long Island dans stüdyolarına nasıl nüfuz ettiğini belirterek, “Pek çok insan onu özel bir yere koydu” dedi. Ayrıca “Flashdance”in modayı nasıl etkilediğine de dikkat çekti: Yakası bir omzundan düşecek şekilde kesilmiş sweatshirtler. Ve b-boys’un kısa görünümünden ilham alan dansçılar da dahil olmak üzere dansçıların filmle nasıl ilgilendiklerini ve ‘Yapmak istediğim şey bu’ diye düşündüklerini vurguladı. Olmak istediğim şey bu.”
Dansın yanı sıra film müziği, özellikle Michael Sembello’nun “Maniac” ve Giorgio Moroder’in Irene Cara tarafından seslendirilen “What a Feeling” parçası filmin kalıcı gücüne büyük ölçüde katkıda bulunuyor. Şarkılar, esasen müzik videoları olan dizileri destekler, bu yüzden bu sahneler (koşu çalışması, seçmeler) MTV’de her yerde hazır hale geldi – ve bu yüzden hala çevrimiçi olarak dolaşıyor. Cara’nın sesi, tıpkı yardımcı aktris Cynthia Rhodes’un onu 1987’deki “Dirty Dancing” ile ilişkilendirmesi gibi, “Flashdance”i hit tema şarkısıyla 1980 filmi “Fame”e bağlar. 80’lerin dans filmi düğümü.
Olay örgüsüne belli bir düşkünlük de var. Pittsburgh’da geçen bu bir hayallerinin peşinden git hikayesi ve bir Külkedisi hikayesi. Alex – Jennifer Beals, onu bir yıldız yapan rolde – gündüzleri kaynak yapıyor ve geceleri bir burlesque kulübünde dans ediyor (sadece ünlü sırılsıklam numara değil, aynı zamanda flaş ışıklarının ortasında beyaz kabuki makyajlı bir ucube de dahil). . Hayali, ünlü bir dans konservatuarına kabul edilmek. Sonunda içeri girer ve çelik fabrikasındaki eski patronu olan adamı alır.
Beals, Alex’in dansını bu kadar az görmediği için yıllar geçtikçe film de belli bir ün kazandı. Çoğunu Fransız dansçı Marine Jahan yaptı. Ve doruk seçme sahnesinde daha çok dublör vardı: role atlamak için jimnastikçi Sharon Shapiro; ve geri dönüş için, daha çok Çılgın Bacaklar olarak bilinen 16 yaşındaki b-boy Richard Colon.
Başlangıçta Colon bir röportajda, diğer çiftlere ders vermesi için çekimler başlamadan bir gün önce getirildiğini söyledi. Bu yeterli bir zaman değildi, bu yüzden yönetmen Adrian Lyne, bacaklarını ve yeni çıkan bıyığını tıraş ettikten sonra tek parça streç giysi ve perukla ondan geri dönüşü kendisinin yapmasını istedi.
Colon, “Bütün bu maçolukla Bronx’tan bu küçük kibirli Porto Rikoluydum” dedi. “Ellerimi Lyne’in yüzüne koydum ve ‘Bana ödeme yapmalısın’ der gibi parmaklarımı birbirine sürttüm.”
Yeterince ödedin, dedi Colon. Ve sonraki birkaç on yılda, hip-hop’ta kısa giyinen ilk kişi olmakla ilgili şakasında olduğu gibi, arta kalan çekler “kesinlikle işe yaradı” diye ekledi.
Colon, film yapımcıları tarafından zaten filmde rol aldığı için biliniyordu. O ve yeni ufuklar açan b-boy grubu Rock Steady Crew’un diğer birkaç üyesi, Alex onları bir müzik setiyle kaldırımda dans ederken gördüğünde başka bir sahnede görünürler.
Jimmy Castor Bunch’ın B-Boy marşı “It’s Just Begun” için Normski saat mekanizmalı bir robot gibi çarpıyor ve kilitleniyor, Ken Swift ve Crazy Legs sırtında dönüyor ve Bay Freeze, Michael Jackson’ın hemen önünde kayarken bir şemsiye tutuyor. bu onlarca yıllık hareketi ay yürüyüşü olarak ünlendirdi. Bu bir dakikalık dizinin çok büyük bir etkisi oldu.
Foundation: B-boys, B-girls and Hip-Hop Culture in New York kitabının yazarı Joseph Schloss, “Breaking tarihinde ‘flaş dansının’ önemini abartmak imkansız,” dedi. “O sahne hemen hemen tek başına ana akıma girdi.”
Rock Steady’nin bazı üyeleri başlangıçta filmde rol almak konusunda isteksizdi. “Diğer gruplarla pratik yapmadık,” dedi Colon, “çünkü hepsi sürpriz unsuruyla ilgiliydi.” Daha çok Bay Freeze olarak bilinen Marc Lemberger, diğer dansçıların “hareketlerimizi ısıracağından” korktuğunu söyledi – onlar onları çalardım .
Colon, filmin gösterime girmesinden sonra ekibin “anında getto ünlüleri haline geldiğini” söyledi. “Çok fazla aşk ve çok fazla kıskançlık vardı.” The David Letterman Show’a ve gelecek yıl vizyona girecek olan birkaç kırılma temalı filmden biri olan Beat Street’e çıktılar. “Flashdance” de 80’li yılların bu bölümü ile bağlantılıdır.
Hollywood ilgisi hızlı bir hevesti, ancak kırılma devam etti. Colon, onlarca yıldır sırf o tek sahneyi görmek için “Flashdance”e sızan insanlarla tanıştığını, kendilerini dans ederken görmüş, çoğu Bronx’tan çok uzakta olan insanlarla tanıştığını söyledi.
Schloss, “Dünyadaki farklı hip-hop dans sahnelerindeki insanlarla konuşursanız,” dedi, “neredeyse her zaman ‘Eh, onu ilk kez ‘Flashdance’de gördük’ diyecekler.”
Uluslararası b-boy yarışması Yılın Savaşı hakkında 2008 tarihli bir belgesel olan Planet B-Boy’da Japonya, Almanya ve Fransa’dan dansçılar bu etkiye tanıklık ediyor. (Ve filmin yönetmeni Benson Lee, belgesel fikrini nereden buldu? “Flashdance”i tekrar izleyip şekle ne olduğunu merak ederken.)
Sahnenin dalgalanmaları, Flashdance’ten hemen önce Dance on Camera’da dünya prömiyerini yapan yeni bir belgesel olan Top Nine’da da hissedilebilir. Yaklaşık 20 yıl önce kurulan Rus b-boy ekibi Top 9 hakkında.
Üyeleri, nasıl bağ kurduklarının, becerilerini nasıl geliştirdiklerinin ve Rus b-erkekleriyle dünya çapında saygı kazandıklarının hikayelerini anlatıyor. Baskın bir Koreli mürettebatı yenerek 2008 Yılın Savaşı’nı kazandılar. Bu şöhret onların para problemlerini çözmüyor – bu bir Flashdance masalı değil – ama dans etmeye devam ediyorlar.
“Flashdance”ten bahsetmiyorlar ama onlara 2008’i kazandıran “It’s Just Begun” şarkısını dinliyorlar. Ve bazıları St.Petersburg’da bir festival yaratırsa, o zaman hangi ustaları ithal ederler? Ken Swift ve Çılgın Bacaklar.