İtalyan yönetmen Tommaso Santambrogio, “Okyanuslar Gerçek Kıtalardır”ı San Antonio de los Baños, Küba'da çekti ve oyuncu olmayan bir kadro, yaratılmasına katkıda bulundukları aynı adı taşıyan karakterleri canlandırdı. Burada neredeyse uçup giden bir bölgede değiliz; Pek çok örnekten sadece bir tanesini vermek gerekirse, çok az sayıda belgesel yapımcısı yoğun yağmur nedeniyle çöken bir tavanın dikkatlice oluşturulmuş statik görüntüsünü görecek kadar şanslı olacaktır. Ancak film salt kurgu da değil.
Bu kez popüler hibrit modun eğitici olmaktan çok gizemli olduğu ortaya çıkıyor. “Okyanuslar Gerçek Kıtalardır”, Roberto Minervini'nin daha heyecan verici “Dünya Yandığında Ne Yapacaksın?” filmiyle açık bir benzerlik taşıyor; İtalyan film yapımcısının Kuzey Amerika'daki gerçek yaşamlarda ham görüntüler bulmasının bir başka örneği. Her iki film de siyah beyaz çekilmektedir ve paralel kanallarda yürütülmektedir.
“Okyanuslar”daki başlıklardan biri, 1980'lerde Angola'dan sevdiği biri olan Miguel'in gönderdiği mektupları okuyan yaşlı bir kadın olan Milagros'la ilgilidir; burada Milagros, Küba'nın ideolojik olarak uyumlu hükümeti destekleme çabalarını desteklemiştir. Okyanusun ötesinde ona duyduğu özlemden bahsederken sözleri ekran dışında da duyulabiliyor.
Başka bir yerde, Frank ve Alain adında iki oğlan her türlü haylazlığa girişiyor, geceleri bir beyzbol sahasına gizlice giriyor ya da demiryolu raylarında ortalıkta koşuyor, oysa Frank'in ailesinin yakında Küba'dan ayrılacağına dair ipuçları var. Sanatçı bir çift olan Edith ve Alex ilişkilerindeki gerginliklerle boğuşurken, yetenekli bir kuklacı olan Edith bir kukla gösterisinin provasını yapar ve İtalya turnesine hazırlanır.
Her üç hikaye de, Santambrogio'nun dairesel bir yapıyla nazikçe karşı çıktığı bir tema olan ayrılık deneyimlerini ele alıyor (radyo klipleri Küba'nın kitlesel göçle ilgili sorunlarına gönderme yapıyor). Beş ana karakterin tümü ilk kez açılış sahnesinde ortaya çıkıyor – Alex'in çarmıhtaki İsa rolünü oynadığı bir performans parçası – ve sonlara doğru güzel bir tren istasyonu tablosunda yeniden bir araya geliyorlar.
Okyanuslar gerçek kıtalardır
Derecelendirilmedi. İspanyolca, altyazılı. Süre: 1 saat 59 dakika. Sinemada.
Bu kez popüler hibrit modun eğitici olmaktan çok gizemli olduğu ortaya çıkıyor. “Okyanuslar Gerçek Kıtalardır”, Roberto Minervini'nin daha heyecan verici “Dünya Yandığında Ne Yapacaksın?” filmiyle açık bir benzerlik taşıyor; İtalyan film yapımcısının Kuzey Amerika'daki gerçek yaşamlarda ham görüntüler bulmasının bir başka örneği. Her iki film de siyah beyaz çekilmektedir ve paralel kanallarda yürütülmektedir.
“Okyanuslar”daki başlıklardan biri, 1980'lerde Angola'dan sevdiği biri olan Miguel'in gönderdiği mektupları okuyan yaşlı bir kadın olan Milagros'la ilgilidir; burada Milagros, Küba'nın ideolojik olarak uyumlu hükümeti destekleme çabalarını desteklemiştir. Okyanusun ötesinde ona duyduğu özlemden bahsederken sözleri ekran dışında da duyulabiliyor.
Başka bir yerde, Frank ve Alain adında iki oğlan her türlü haylazlığa girişiyor, geceleri bir beyzbol sahasına gizlice giriyor ya da demiryolu raylarında ortalıkta koşuyor, oysa Frank'in ailesinin yakında Küba'dan ayrılacağına dair ipuçları var. Sanatçı bir çift olan Edith ve Alex ilişkilerindeki gerginliklerle boğuşurken, yetenekli bir kuklacı olan Edith bir kukla gösterisinin provasını yapar ve İtalya turnesine hazırlanır.
Her üç hikaye de, Santambrogio'nun dairesel bir yapıyla nazikçe karşı çıktığı bir tema olan ayrılık deneyimlerini ele alıyor (radyo klipleri Küba'nın kitlesel göçle ilgili sorunlarına gönderme yapıyor). Beş ana karakterin tümü ilk kez açılış sahnesinde ortaya çıkıyor – Alex'in çarmıhtaki İsa rolünü oynadığı bir performans parçası – ve sonlara doğru güzel bir tren istasyonu tablosunda yeniden bir araya geliyorlar.
Okyanuslar gerçek kıtalardır
Derecelendirilmedi. İspanyolca, altyazılı. Süre: 1 saat 59 dakika. Sinemada.