Sanat eleştirmeni grubu içindeki çeşitlilik konusundaki çekişme, genişleyen bir uçurumu ortaya koyuyor

yüzelli

New member
Sanat eleştirisinin geleceği ve bir başka işten çıkarmalar ve şirket birleşmeleri sezonunu nasıl atlatabileceği hakkındaki sorular, dünya çapında 6.000’den fazla sanat yazarını temsil eden ve yaklaşık 500 eleştirmen de dahil olmak üzere Paris merkezli kar amacı gütmeyen bir kuruluş olan Uluslararası Sanat Eleştirmenleri Birliği tarafından gündeme getiriliyor. , Amerika Birleşik Devletleri’ndeki sanat tarihçileri ve bilim adamları.

Yönetim ekibinin neredeyse yarısı olan altı yönetim kurulu üyesi, son aylarda örgütün Amerika bölümünden istifa etti ve çoğu, 2020’deki George Floyd protestolarından bu yana üyelerin desteklediği bir çeşitlilik planını yasalaştırmadaki başarısızlığı gerekçe gösterdi. Plan, renkli yazarlar için ödüller ve hibe fırsatlarının yanı sıra, kuruluşun sosyal adalete olan bağlılığını yansıtan gözden geçirilmiş bir misyon beyanını içeriyordu.

Eleştirmen Seph Rodney ve sanat tarihçisi Aaron Levy, Ocak ayında AICA-ABD Yönetim Kurulu’na ortak bir istifa mektubunda “Bu planın hiçbir yönü henüz uygulanmadı” diye yazmıştı. “Her şey esasen rafa kaldırıldığını gösteriyor.” AICA-USA’nın “sanat eleştirisi ve yazmanın ayrıcalıklı, niş bir araştırma girişimi olduğu bir zamana ölümlü ve sadık olduğunu” eklediler. Olmaması gerektiği konusunda ısrarcıyız.”

Uluslararası Sanat Eleştirmenleri Birliği, 2. Dünya Savaşı’ndan sonra kültürel söylemi yeniden canlandırmak için 1950’de kuruldu ve sonraki yıllarda Dore Ashton ve John Perreault gibi etkili üyelerle itici bir güç haline geldi. Ancak örgüt, gazete ve dergilerde personel pozisyonlarına sahip sanat eleştirmenlerinin sayısını azaltan onlarca yıllık medya kesintileri nedeniyle zayıfladı.


Bölümler, yeni üyeleri taramaktan ve nihai olarak Paris’teki uluslararası bir komite tarafından kararlaştırılan iç politika değişiklikleri önermekten sorumludur. Yedi ABD’li üye, grubun Paris’teki muhafazakar liderleri ile Amerika’daki liberal eleştirmenler arasındaki gerilimin çeşitlilik inisiyatiflerindeki ilerlemeyi engellediğini söyledi.

Yazar, küratör ve kuruluşun başkan yardımcısı Judith Stein bir telefon görüşmesinde “Bu istifa mektubu bir dizi geçerli noktayı gündeme getirdi” dedi ve ekledi: “AICA-USA’nın daha iyi çalışmasını sağlama arzumuzu yeniden teyit etmeye bizi teşvik etti” çeşitliliğe ve kapsayıcılığa yönelik gerçek bir bağlılığa dayanan, halihazırda sahip olduğu değerleri yansıtmaktadır.”

Grubun son yıllarda pek çok beyaz olmayan yazarı onurlandıran Seçkin Eleştirmen Ders Serisine dikkat çekerek, “Uluslararası komiteyi sanat dünyamızın gerçekleriyle daha iyi uyumlu hale getirebileceğimizi umuyoruz” diye ekledi.

Son üç yılda sanat dünyası, bir yandan Covid-19’un zorluklarıyla başa çıkarken bir yandan da tarihi çeşitlilik eksikliğini hesaba katmak zorunda kaldı. AICA-USA çeşitlilik planını henüz tam olarak uygulamaya koymazken, diğer sanat sektörleri harekete geçti. Örneğin, daha büyük bütçelere sahip bazı müze ve galeriler yeni yöneticiler işe almış; diğerleri sergiledikleri veya topladıkları sanat çeşitliliğini artırmak için sermaye planları ve stratejileri geliştirmek üzere yöneticiler atadı.

Artnet News tarafından Aralık ayında yayınlanan ve 30’dan fazla kültür kurumundan on yıldan fazla veriyi analiz eden 2022 Burns Halperin Raporu’nda müzelerde değişim ihtiyacı vurgulandı. ABD müzelerindeki alımların yalnızca yüzde 11’inin kadın sanatçılardan ve yalnızca yüzde 2,2’sinin siyah Amerikalı sanatçılardan olduğunu buldu. (Müze çalışması, verilerin mevcut olduğu ancak Black Lives Matter hareketinin getirdiği değişikliklerin etkisi hissedilmeden önceki en son yıl olan 2020 ile sona eriyor.)


Artnet’in genel yayın yönetmenliği görevinden kısa bir süre önce ayrılan ve çalışmanın organizatörlerinden biri olan Julia Halperin, sektörün çeşitliliğe asimetrik bir yaklaşımı olduğunu söyledi. “Sanatçı havuzu biraz çeşitleniyor, ancak personel eleştirmen havuzu farklı değil” dedi.

Bununla birlikte, eleştirideki çeşitlilik sorunu, tüm eleştirmenler için fırsatların azaltılmış olması gerçeğiyle daha da karmaşık hale geliyor.

Editörlerin çoğu, okuyucuların çağdaş sanatı ve yarattığı milyarlarca dolarlık endüstriyi deşifre etmesine yardımcı olmak için eleştirinin önemini kabul etse de, bu tür yazılar için yerler küçülüyor. Yıllar içinde The Philadelphia Inquirer ve The Miami Herald gibi gazeteler eleştirmenlerin işlerini kesti. Aralık ayında Penske Media Corporation, çağdaş sanat dergisi Artforum’u satın aldığını ve başlığı iki rakibi ARTnews ve Art in America ile aynı mülkiyet altına aldığını duyurdu. Kardeş yayın Bookforum satın alınmadı ve faaliyetleri durduruldu. Pandemi, SFMOMA tarafından yönetilen popüler bloglar ve Minneapolis’teki Walker Sanat Merkezi ile Astra ve Elephant adlı daha küçük dergiler dahil olmak üzere diğer satış noktalarını kapattı. (Sanat eleştirmenlerinin yer aldığı ulusal gazeteler arasında Haberler, Los Angeles Times, Boston Globe ve Washington Post yer alır.)

Artforum’un baş editörü David Velasco, bir röportajda derginin satın alınmasının yayının mali durumunu iyileştireceğini umduğunu söyledi. Velasco, derginin yılda yaklaşık 700 inceleme yayınladığını söyledi; Bunların yaklaşık yarısı çevrimiçi olarak yayınlanıyor ve yaklaşık 250 kelime için 50 dolar ödüyor. Velasco, “Sanatı bilen tanıdığım hiç kimse bunu para için yapmıyor,” dedi, “ama insanların yapabileceği bir noktaya gelmek isterim.”


Geçen yıl istifa edene kadar AICA-USA yönetim kurulunda görev yapan Noah Dillon, herhangi birine eleştirmenin yolunu tutmasını tavsiye etme konusunda isteksizdi. Yapabileceklerinden değil. Manhattan’daki Görsel Sanatlar Okulu’nda devam ettiği sanat yazarlığı yüksek lisans programı da pandemi döneminde kapatıldı.


Dillon bir telefon görüşmesinde, “Bugünlerde ideal işin, temelde yalnızca satış konuşması olan galeriler için katalog makaleleri üretmek olması çılgınca,” dedi. “Sanat hakkında eleştirel düşünme, finansal olarak değerlendirilmez.”

Gagosian, Hauser & Wirth ve Pace Gallery dahil olmak üzere büyük galeriler artık kendi yayınlarını üretiyorlar; röportajlar ve makaleler bazen küratör ve pazarlamacı olarak çifte görev yapan aynı serbest eleştirmenler tarafından yazılıyor. AICA-USA’nın üyeliği içinde, her üç kategoriye de ait çok sayıda yazar bulunmaktadır.

Eleştiri ile reklam arasındaki çizgiyi bulanıklaştıran işler bile nadiren güvenlidir. Pandemi sırasında Sotheby’s, her müzayede sezonundan önce çıkan parlak kataloglarının çoğunu yayınlamayı bıraktı. Şirket, bu ciltleri üretmek için düzinelerce yazar ve editör çalıştırmıştı; Artık New York ve Londra’ya yayılmış sadece iki editörü var.

Uzun süredir AICA-USA yönetim kurulu üyesi olan ve yakın zamanda istifa eden Lilly Wei’ye göre grup, sektördeki yazarları korumak için çeşitli yollar araştırıyor. Örgütü bir birliğe dönüştürmek için gerçekleşmemiş planlar vardı; diğerleri mali açıdan sıkıntılı eleştirmenleri ayakta tutmak için kalıcı bir acil durum fonu kurmayı umuyordu. Organizasyonun bunun yerine ülke çapındaki en iyi sergiler için bir ödül programı da dahil olmak üzere girişimleri iptal ettiğini söyledi.

Fuarın finanse ettiği bir sanat dergisi olan Frieze’nin kıdemli editörü Terence Trouillot, “Yeterli paranın olmaması noktasına geldi,” dedi. AICA-USA Yönetim Kurulu’nda yaklaşık üç yıl görev yaptı ve 2022’de istifa etti. Grubu yeniden canlandırma girişimlerinin “çok yavaş ilerlediğini” söyledi.

Kuruluşun yıllık 115 $ ücreti vardır ve birçok müzeye ücretsiz erişim sağlar. Ancak bazı üyeler, genç eleştirmenler için ödenen ücretin çok pahalı olduğundan, ancak anlamlı bir programı desteklemek için yeterli olmadığından şikayet ettiler. Bu nedenle, Çeşitlilik Eylem Planı’nın arkasındakiler, AICA-USA’nın çalışmalarını gözden geçirmesi için dışarıdan bir danışman olan Buff Kavelman’ı tuttuğunda hüsrana uğradı.


Rodney (aynı zamanda Haberler için de yazıyor), “Ayaklarınızı zorlayan bir egzersiz gibi geldi” dedi.


AICA-USA’yı canlandırma çabaları devam ediyor. Ocak ayında Jasmine Amussen, genç nesil için eleştirinin anlamını yeniden düşünmeye yardımcı olmak için örgütün yönetim kuruluna katıldı.

33 yaşındaki Amussen, Güney Amerika’daki eleştirilere odaklanan ve genellikle genç siyahi sanatçılara yer veren Burnaway’in editörüdür. (Dergi, Atlanta Journal-Constitution’ın kültür departmanındaki işten çıkarmalara cevaben 2008 yılında kuruldu ve şu anda dört tam zamanlı çalışanı ve büyük ölçüde hibelerden oluşan bir bütçesi olan kar amacı gütmeyen bir kuruluş olarak faaliyet gösteriyor.)

Amussen, kar amacı gütmeyen modelin, Burnaway’in yaz yazma eğitim kampları ve alışılmadık yazarları derginin dijital sayfalarına getirmek için işe alma çabaları yoluyla sanat eleştirisi denemesine izin verdiğini söyledi. Son zamanlarda yapılan katkılar arasında bir peyzaj mimarı, bir rap fonu sahibi ve bir çizgi roman sanatçısı yer aldı. Amaç, sanatsal yazının çekiciliğini arttırmaktır.

Amussen bir telefon görüşmesinde “Sanat dünyasındayım çünkü kültürel şeyler hakkında yazmak isteyen yabancılar için başka seçenek yok” dedi. “Ve insanlara sanat ve eleştirinin neden önemli olduğunu hatırlatacak bir şey yapılmadığı sürece endüstrinin hayatta kalamayacağından endişeleniyorum.”
 
Üst