5 Şubat’ta, Başkan Biden’ın Amerikan hava sahasını ihlal eden bir Çin balonunun düşürülmesi emrini vermesinden sonra, bir Donanma fotoğrafçısı, SC Myrtle Beach kıyılarında toplanan enkazın bir kısmını incelerken, Patlayıcı Mühimmat İmha Grubu 2’nin birkaç olağanüstü fotoğrafını çekti.
Son iki hafta içinde geniş çapta çoğaltılan görüntülerden birinde, üç denizci, kırık iskeleyle karışmış dev bir çöp torbası gibi görünen bir şeyle küçük bir tekneye güreşirken, yarım düzine yoldaşları temkinli bir şekilde uzaya bakıyor; bir diğerinde, insanlar kenarlara itilir ve odak noktası balonun kendisidir, suyla dolu olsa da tehditkar bir buruşuk beyaz plastik kütlesi.
Her iki durumda da fotoğrafçı, Birinci Sınıf Kitle İletişim Uzmanı Tyler Thompson’dı. Ve her nasılsa, bireysel denizcileri kahramanca arketiplere dönüştüren ve Atlantik’in şafak öncesi sakin deniz suyunu yağlı boya kadar gür yapan, olağandışı aydınlatma ve dramatik kompozisyonu, ortaya çıkan bir nükleer süper güçle artan gerilim korkularımı neredeyse tamamen bastırdı. Diğer gizemli cihazlarla dolu gökyüzü.
Bunun yerine, bana 19. yüzyılı ve özellikle de denizi sık sık tasvir eden ve ona tehlikeli ya da cana yakın olabilecek esrarengiz bir nitelik veren Winslow Homer’in resimlerini hatırlattılar. Bir balıkçı ve küçük yardımcısını küçük bir tekneye ağır bir ağ çekerken gösteren The Ringa Ağı’nda (1885), ayrı ayrı aydınlatılan dalgalar, teknenin pruvasını tutan ve hava koşullarından muzdarip yardımcı arkadaşlardır. Thompson’ın ilk Donanma fotoğrafında, suyun alçak, camsı yüzeyi denizciler kadar aksiyona dahil görünüyor – olan bitene sessiz bir tanık.
Metropolitan Museum of Art görüntü yönetmeni Jeff Rosenheim, Thompson’ın projektör ışığıyla aydınlatılmış denizcilerin enkaz halindeki balonu teknelerine çekerkenki görüntüsünü inceleyen bir röportajda, “Bu çekici bir fotoğraf,” dedi. “Beni baştan çıkaran şey, içine girme şeklin. Çok lirik bir yaklaşım, betimleme, ışıklandırma, malzeme konusunda bir çeşit poetika var.”
Astsubay Thompson şanslı mıydı yoksa o kadar iyi miydi? Görünüşe göre Thompson, Fort Meade, Md.’deki Savunma Enformasyon Okulu’nda fotoğrafçılık, videografi ve yazarlığın yanı sıra grafik ve multimedya okuyordu. .)
Met’s American Wing’in direktörü Sylvia Yount, tasarım ya da tesadüf eseri, şaşırtıcı sanat tarihi yankıları buldu. Thompson’ın fotoğraflarını Met’te düzenlenmesine yardım ettiği 2022 sergisi Winslow Homer: Crosscurrents’da yankılanan “felaketten gelen işbirlikçi dürtüye” benzetti. “Erkek toplulukları burada odak noktası gibi görünüyor” dedi.
Emanuel Leutze’nin Met’ten sarkan Washington Crossing the Delaware’i ve Théodore Géricault’nun Louvre koleksiyonunda yer alan çarpıcı The Raft of the Medusa’sı gibi kesinlikle “Amerikan ve Avrupa tarih resimlerinde bulunan kahramanca anlatıları” çağrıştırdıklarını ekledi. . (Haberler bir keresinde bunu “gemi kazası geçiren insanların umutsuzluğunun zamansız bir hatırlatıcısı” olarak adlandırmıştı.)
Elbette çağdaş ve daha somut yankılar da var. Rosenheim, uzun zaman önce denizanası gezisinin anısına monterey körfezi akvaryumu, California’da, balonun kendisine bir deniz yaratığını düşündürdüğünü söyledi. İlk fotoğrafın ne kadar mükemmel sahnelendiğine dikkat çeken Yount, fotoğrafçılardan bahsetti. Gregory Crewson Ve jeff duvarher ikisi de büyük, özenle düzenlenmiş tablolar oluşturur.
Ama 19. yüzyıla ve sonunda Moby-Dick’e geri dönmeye devam ettim. Grup resmindeki kompozisyon, gemi enkazlarını anımsatıyor, ancak her şeyden önce denizciler, devasa avlarının hırpalanmış yağlarını çeken bir balina avcısı mürettebatına benziyor. (hatta balonun arkasında kanı çağrıştırmak için birkaç gizemli pembe nokta var.) Yakın planda beyaz kütlenin kendisiyle karşı karşıyayız ve onun ne kadar yabancı ve ayrıştırılmasının zor olması şaşırtıcı. Kıvrımları her yöne dönüktür ve rengi ışığa göre pembeden yeşile değişir. Aynı anda Rönesans perdesi kadar şehvetli ve bir şırınga kadar steril, umut verici veya iyi bir şeye benzemiyor – ancak Moby-Dick gibi tüm bu nitelikler onu karşı konulmaz bir sanatsal konu yapıyor.
Son iki hafta içinde geniş çapta çoğaltılan görüntülerden birinde, üç denizci, kırık iskeleyle karışmış dev bir çöp torbası gibi görünen bir şeyle küçük bir tekneye güreşirken, yarım düzine yoldaşları temkinli bir şekilde uzaya bakıyor; bir diğerinde, insanlar kenarlara itilir ve odak noktası balonun kendisidir, suyla dolu olsa da tehditkar bir buruşuk beyaz plastik kütlesi.
Her iki durumda da fotoğrafçı, Birinci Sınıf Kitle İletişim Uzmanı Tyler Thompson’dı. Ve her nasılsa, bireysel denizcileri kahramanca arketiplere dönüştüren ve Atlantik’in şafak öncesi sakin deniz suyunu yağlı boya kadar gür yapan, olağandışı aydınlatma ve dramatik kompozisyonu, ortaya çıkan bir nükleer süper güçle artan gerilim korkularımı neredeyse tamamen bastırdı. Diğer gizemli cihazlarla dolu gökyüzü.
Bunun yerine, bana 19. yüzyılı ve özellikle de denizi sık sık tasvir eden ve ona tehlikeli ya da cana yakın olabilecek esrarengiz bir nitelik veren Winslow Homer’in resimlerini hatırlattılar. Bir balıkçı ve küçük yardımcısını küçük bir tekneye ağır bir ağ çekerken gösteren The Ringa Ağı’nda (1885), ayrı ayrı aydınlatılan dalgalar, teknenin pruvasını tutan ve hava koşullarından muzdarip yardımcı arkadaşlardır. Thompson’ın ilk Donanma fotoğrafında, suyun alçak, camsı yüzeyi denizciler kadar aksiyona dahil görünüyor – olan bitene sessiz bir tanık.
Metropolitan Museum of Art görüntü yönetmeni Jeff Rosenheim, Thompson’ın projektör ışığıyla aydınlatılmış denizcilerin enkaz halindeki balonu teknelerine çekerkenki görüntüsünü inceleyen bir röportajda, “Bu çekici bir fotoğraf,” dedi. “Beni baştan çıkaran şey, içine girme şeklin. Çok lirik bir yaklaşım, betimleme, ışıklandırma, malzeme konusunda bir çeşit poetika var.”
Astsubay Thompson şanslı mıydı yoksa o kadar iyi miydi? Görünüşe göre Thompson, Fort Meade, Md.’deki Savunma Enformasyon Okulu’nda fotoğrafçılık, videografi ve yazarlığın yanı sıra grafik ve multimedya okuyordu. .)
Met’s American Wing’in direktörü Sylvia Yount, tasarım ya da tesadüf eseri, şaşırtıcı sanat tarihi yankıları buldu. Thompson’ın fotoğraflarını Met’te düzenlenmesine yardım ettiği 2022 sergisi Winslow Homer: Crosscurrents’da yankılanan “felaketten gelen işbirlikçi dürtüye” benzetti. “Erkek toplulukları burada odak noktası gibi görünüyor” dedi.
Emanuel Leutze’nin Met’ten sarkan Washington Crossing the Delaware’i ve Théodore Géricault’nun Louvre koleksiyonunda yer alan çarpıcı The Raft of the Medusa’sı gibi kesinlikle “Amerikan ve Avrupa tarih resimlerinde bulunan kahramanca anlatıları” çağrıştırdıklarını ekledi. . (Haberler bir keresinde bunu “gemi kazası geçiren insanların umutsuzluğunun zamansız bir hatırlatıcısı” olarak adlandırmıştı.)
Elbette çağdaş ve daha somut yankılar da var. Rosenheim, uzun zaman önce denizanası gezisinin anısına monterey körfezi akvaryumu, California’da, balonun kendisine bir deniz yaratığını düşündürdüğünü söyledi. İlk fotoğrafın ne kadar mükemmel sahnelendiğine dikkat çeken Yount, fotoğrafçılardan bahsetti. Gregory Crewson Ve jeff duvarher ikisi de büyük, özenle düzenlenmiş tablolar oluşturur.
Ama 19. yüzyıla ve sonunda Moby-Dick’e geri dönmeye devam ettim. Grup resmindeki kompozisyon, gemi enkazlarını anımsatıyor, ancak her şeyden önce denizciler, devasa avlarının hırpalanmış yağlarını çeken bir balina avcısı mürettebatına benziyor. (hatta balonun arkasında kanı çağrıştırmak için birkaç gizemli pembe nokta var.) Yakın planda beyaz kütlenin kendisiyle karşı karşıyayız ve onun ne kadar yabancı ve ayrıştırılmasının zor olması şaşırtıcı. Kıvrımları her yöne dönüktür ve rengi ışığa göre pembeden yeşile değişir. Aynı anda Rönesans perdesi kadar şehvetli ve bir şırınga kadar steril, umut verici veya iyi bir şeye benzemiyor – ancak Moby-Dick gibi tüm bu nitelikler onu karşı konulmaz bir sanatsal konu yapıyor.