Hiçbir seri, izleyicilerinden “Transformers”tan daha fazlasını ve daha azını talep etmez. Önce gösteri, sonra mantıksal olan seri, bir karavan kamyonu olan Optimus Prime’a alışmamız için bize altı film sağladı. kırbaç-wupp-wupps silecekler meme uçlarını gıdıklayan bir insansıya dönüştü. Transformers: Rise of the Beasts, tekerlekleri düşene kadar tıngırdayan aptalca bir yedinci taksit, bir evrimi övüyor: Kendisine Optimus Primal adını veren biyomekanik bir gorili. Optimus Primate çok makul olurdu. Ve siz sormadan önce, film bir biyonik iki ayaklının neden başka bir biyonik iki ayaklıya dönüşme zahmetine girdiğine dair bir açıklama sunmuyor. Aptal memeli – mesele bu değil.
Adil olmak gerekirse, bu metafizik sorular, 90’ların fütüristik ve tuhaf bir şekilde zorlayıcı animasyon filmi Beast Wars: Transformers ve onun yan ürünü olan Beast Machines: Transformers’ta araştırıldı; Bu Optimus Primal’e robot mu yoksa hayvan mı olduğu sorulduğunda, mistik bir şekilde, “Her ikisi… ve hiçbiri” dedi. Anahtar, kendi içinizde dengeyi bulmaktır. Ancak o zaman gerçekten ‘Ben değiştim’ diyebilirsin.”
Ama dürüst olmak gerekirse, bu şovların ve bu filmin hiçbir ortak DNA’sı yok. Filmin yapımcılarından biri olan Lorenzo di Bonaventura bir keresinde “‘Canavar Savaşları’nı anlamıyorum” demişti. Bunun yerine, o ve yönetmen Steven Caple Jr., başka bir yıkım derbisini başlatmak için saati 1994’e geri çevirdi. Nostaljik mihenk taşları yerine oturduğunda – tek askılı tulumlar, OJ Simpson ve müthiş bir klasik hip-hop müziği – Optimuses Prime ve Primal (seslendiren Peter Cullen ve Ron Perlman) bir gezegen yiyen (Colman Domingo) yaratmak için bir araya gelir. ) göğsü sanki biri ciğerlerine çakmak saplamış gibi öfkeyle gümbürdeyen hizmetkarı Scourge (Peter Dinklage) ile savaşmak için.
Ayrıca Brooklyn’den iki homo sapiens rol alıyor: Müze stajyeri Elena rolünde Dominique Fishback ve elektronik uzmanı Noah rolünde Anthony Ramos. Karizmatik aktörler, kendi kusurları olmaksızın, duyarlı çamurluklarla sahneleri paylaşmakta zorlanıyorlar. Hiçbir karakterin davranışının Turing testini tam olarak geçememesi yardımcı olmuyor. Elena’nın görevleri, nadir da Vinci’nin kimliğini doğrulamaktan patronunun kıyafetlerini ütülemeye kadar uzanıyor. Noah, bir tel kutuyu lehimlerken omlet yakar. Ekranda bir düzine ya da daha fazla ek yaratıktan sadece Mirage (Pete Davidson) adlı motor ağızlı bir Porsche, zırhlı bir Falcon (Michelle Yeoh) ve erotik bir motosiklet (Liza Koshy) kaydedilecek diğer yaratıklardır. Bir yılda ilk popo İlk beş filmin yönetmeni, bir bayanın alt takımında oyalanmayı seven Michael Bay’e bir selam.
Başlangıç, birkaç zekice tersine çevirme ile eğlencelidir. Noah, Mirage’ı çalar ve sırayla arabanın onu çaldığını görünce dehşete düşer. İnsanlar kostümlerle ve çalınan kimliklerle biraz şekil değiştiriyor. Ve Noah, Armageddon’u önlemek için uzaylı arabalarla çalıştığını her açıklamak zorunda kaldığında komik bir şekilde üzülüyor. Sonra çılgınca “buraya gel, gizmoyu al” hikaye mekaniği ilgimizi çekiyor.
Arsa bir büstü. Tanınmış beş senarist ve tek bir ikna çabası bile yok. Bir prequel’de – bırakın Dünya’yı – ana karakterleri tehdit etmek ne kadar anlamsız? Daha da kötüsü, gri makineler zirvedeyken gri gökyüzü altında gri araziye saldırır. Bir garaj yolundaki raptiyeler kadar görsel olarak çarpıcı ve gözlerinizi kapatıp titreyen çeliğin ASMR zevkine odaklanmaya davet ediyor. Bu bir kez eskidiğinde, yürütme ne kadar özensiz olursa olsun, en azından öncül rahatlatıcıdır. Tekno-organik bir maymunun varlığı, bilgisayar yapımı gişe rekorları kıran filmlerin hala atan bir kalbe ihtiyaçları olduğunu bildiklerinin kanıtıdır.
Transformers: Canavarların Yükselişi
Birbirlerinin çivilerini söken robotların dili ve bilimkurgu şiddeti nedeniyle PG-13 olarak derecelendirildi. Süre: 2 saat 7 dakika. Tiyatrolarda.
Adil olmak gerekirse, bu metafizik sorular, 90’ların fütüristik ve tuhaf bir şekilde zorlayıcı animasyon filmi Beast Wars: Transformers ve onun yan ürünü olan Beast Machines: Transformers’ta araştırıldı; Bu Optimus Primal’e robot mu yoksa hayvan mı olduğu sorulduğunda, mistik bir şekilde, “Her ikisi… ve hiçbiri” dedi. Anahtar, kendi içinizde dengeyi bulmaktır. Ancak o zaman gerçekten ‘Ben değiştim’ diyebilirsin.”
Ama dürüst olmak gerekirse, bu şovların ve bu filmin hiçbir ortak DNA’sı yok. Filmin yapımcılarından biri olan Lorenzo di Bonaventura bir keresinde “‘Canavar Savaşları’nı anlamıyorum” demişti. Bunun yerine, o ve yönetmen Steven Caple Jr., başka bir yıkım derbisini başlatmak için saati 1994’e geri çevirdi. Nostaljik mihenk taşları yerine oturduğunda – tek askılı tulumlar, OJ Simpson ve müthiş bir klasik hip-hop müziği – Optimuses Prime ve Primal (seslendiren Peter Cullen ve Ron Perlman) bir gezegen yiyen (Colman Domingo) yaratmak için bir araya gelir. ) göğsü sanki biri ciğerlerine çakmak saplamış gibi öfkeyle gümbürdeyen hizmetkarı Scourge (Peter Dinklage) ile savaşmak için.
Ayrıca Brooklyn’den iki homo sapiens rol alıyor: Müze stajyeri Elena rolünde Dominique Fishback ve elektronik uzmanı Noah rolünde Anthony Ramos. Karizmatik aktörler, kendi kusurları olmaksızın, duyarlı çamurluklarla sahneleri paylaşmakta zorlanıyorlar. Hiçbir karakterin davranışının Turing testini tam olarak geçememesi yardımcı olmuyor. Elena’nın görevleri, nadir da Vinci’nin kimliğini doğrulamaktan patronunun kıyafetlerini ütülemeye kadar uzanıyor. Noah, bir tel kutuyu lehimlerken omlet yakar. Ekranda bir düzine ya da daha fazla ek yaratıktan sadece Mirage (Pete Davidson) adlı motor ağızlı bir Porsche, zırhlı bir Falcon (Michelle Yeoh) ve erotik bir motosiklet (Liza Koshy) kaydedilecek diğer yaratıklardır. Bir yılda ilk popo İlk beş filmin yönetmeni, bir bayanın alt takımında oyalanmayı seven Michael Bay’e bir selam.
Başlangıç, birkaç zekice tersine çevirme ile eğlencelidir. Noah, Mirage’ı çalar ve sırayla arabanın onu çaldığını görünce dehşete düşer. İnsanlar kostümlerle ve çalınan kimliklerle biraz şekil değiştiriyor. Ve Noah, Armageddon’u önlemek için uzaylı arabalarla çalıştığını her açıklamak zorunda kaldığında komik bir şekilde üzülüyor. Sonra çılgınca “buraya gel, gizmoyu al” hikaye mekaniği ilgimizi çekiyor.
Arsa bir büstü. Tanınmış beş senarist ve tek bir ikna çabası bile yok. Bir prequel’de – bırakın Dünya’yı – ana karakterleri tehdit etmek ne kadar anlamsız? Daha da kötüsü, gri makineler zirvedeyken gri gökyüzü altında gri araziye saldırır. Bir garaj yolundaki raptiyeler kadar görsel olarak çarpıcı ve gözlerinizi kapatıp titreyen çeliğin ASMR zevkine odaklanmaya davet ediyor. Bu bir kez eskidiğinde, yürütme ne kadar özensiz olursa olsun, en azından öncül rahatlatıcıdır. Tekno-organik bir maymunun varlığı, bilgisayar yapımı gişe rekorları kıran filmlerin hala atan bir kalbe ihtiyaçları olduğunu bildiklerinin kanıtıdır.
Transformers: Canavarların Yükselişi
Birbirlerinin çivilerini söken robotların dili ve bilimkurgu şiddeti nedeniyle PG-13 olarak derecelendirildi. Süre: 2 saat 7 dakika. Tiyatrolarda.