Hepsi tavandan sarkan ve oyuncuların göz hizasında olan yaklaşık bir düzine ampul, sahneleri ustaca çerçeveliyor. Samimi konuşmalar sırasında karakterler genellikle sanki mum ışığında konuşuyormuş gibi tek bir ampulün etrafında toplanırlar. Oyuncular ampulleri sahne donanımı gibi tutup sallıyorlar ve renk düzenini periyodik olarak değiştirmek için sahnede bir kolu çekiyorlar; Bir noktada asılı lambalar rüzgarda sallanıyor ve iki merkezi aşığı ateşböcekleri gibi çevreliyor.
Bu özel sahne aynı zamanda Jolly'nin abartılı teatrallik konusundaki yeteneğinin ilk kanıtıdır. Yeni tanışan Silvia ve Harlequin heyecanla birbirlerinin etrafında dönüyorlar. Arkalarında tulum ve kıvırcık peruklarla koyun oynayan diğer aktörler büyük rüzgar makinelerini çalıştırarak çiftin ve seyircilerin etrafında bir konfeti fırtınası yaratıyor. Romantik müzik eşliğinde kollarını uzatıp öpüştüklerinde tam anlamıyla opera bölgesindeyiz.
Sahnenin sanatı açıkça ortadadır ve koyunlar, doğasında olan sevimliliği bir şekilde ortadan kaldırır: Silvia ve Harlequin'in sevimli buluşması sırasında, koyun sesleri çıkarmak için eski moda çocuk ses kutularını kullanarak komik şekillerde tepki verirler.
Diğer yerlerde Jolly daha sert komedi seçimleri yapıyor. Clémence Solignac'ın ellerinde son derece otoriter bir figür olan peri, henüz uygarlaşmamış Harlequin'den elini öpmesini istediğinde, bu onun parmaklarında bir oral seks pantomimine dönüşür ve seyircilerin bazı tepkilerine yol açar. Daha sonra Silvia'nın mendilini (burada küçük bir önlük) almak için mastürbasyonu çağrıştıran bir hevesle pantolonunu arar.
Jolly'nin yönetmenlik tarzında belli bir küstahlık var; bazı Fransız tiyatro eleştirmenlerinin onu hiç sevmemesinin nedeni kısmen bu. Yine de Harlequin, Refined by Love'dan bu yana, Fransız tiyatrosunun çoğunu hâlâ ayıran iddialılık ile iddialılık arasındaki uçurumu kapatma konusunda nadir bir yetenek sergiledi. “Starmania” gibi ticari projeler ile prestijli kamu kurumlarında gösteriler arasında gidip geldi: 2018'de Jolly, Batı Fransa'daki Angers şehrinde prestijli bir tiyatro merkezini devralmadan önce Avignon Festivali'nde imrenilen açılış yerini aldı. 2020.
Bu özel sahne aynı zamanda Jolly'nin abartılı teatrallik konusundaki yeteneğinin ilk kanıtıdır. Yeni tanışan Silvia ve Harlequin heyecanla birbirlerinin etrafında dönüyorlar. Arkalarında tulum ve kıvırcık peruklarla koyun oynayan diğer aktörler büyük rüzgar makinelerini çalıştırarak çiftin ve seyircilerin etrafında bir konfeti fırtınası yaratıyor. Romantik müzik eşliğinde kollarını uzatıp öpüştüklerinde tam anlamıyla opera bölgesindeyiz.
Sahnenin sanatı açıkça ortadadır ve koyunlar, doğasında olan sevimliliği bir şekilde ortadan kaldırır: Silvia ve Harlequin'in sevimli buluşması sırasında, koyun sesleri çıkarmak için eski moda çocuk ses kutularını kullanarak komik şekillerde tepki verirler.
Diğer yerlerde Jolly daha sert komedi seçimleri yapıyor. Clémence Solignac'ın ellerinde son derece otoriter bir figür olan peri, henüz uygarlaşmamış Harlequin'den elini öpmesini istediğinde, bu onun parmaklarında bir oral seks pantomimine dönüşür ve seyircilerin bazı tepkilerine yol açar. Daha sonra Silvia'nın mendilini (burada küçük bir önlük) almak için mastürbasyonu çağrıştıran bir hevesle pantolonunu arar.
Jolly'nin yönetmenlik tarzında belli bir küstahlık var; bazı Fransız tiyatro eleştirmenlerinin onu hiç sevmemesinin nedeni kısmen bu. Yine de Harlequin, Refined by Love'dan bu yana, Fransız tiyatrosunun çoğunu hâlâ ayıran iddialılık ile iddialılık arasındaki uçurumu kapatma konusunda nadir bir yetenek sergiledi. “Starmania” gibi ticari projeler ile prestijli kamu kurumlarında gösteriler arasında gidip geldi: 2018'de Jolly, Batı Fransa'daki Angers şehrinde prestijli bir tiyatro merkezini devralmadan önce Avignon Festivali'nde imrenilen açılış yerini aldı. 2020.