Geçtiğimiz hafta sonu Coachella Valley Müzik ve Sanat Festivali'nin açılış gecesinde güneş batarken, Justice'in sanat bölgesindeki sahne arkası atmosferi, şarap kadehleri ve gizli elektronik sigarayla maskelenen, kaynayan kaygılardan biriydi.
Sadece birkaç saat içinde Paris merkezli elektronik müzik ikilisi, hayranlarına 26 Nisan'da çıkacak yeni stüdyo albümleri “Hyperdrama”yı tattıracak tamamen yeni bir sahne şovunu açıklayacaktı. Ortam anlamlıydı: Justice, 2007'de ilk gerçek albümünü çalıyordu, onu elektronik sahnenin ön sıralarına taşıyan Cross albümünü yayınlamadan hemen önce Coachella'da sahne alıyordu ve bu performans onun 2018'den bu yana ilk büyük konseri olacaktı.
Justice's Woman LP'sinin yayınlanmasından bu yana geçen sekiz yılda, dans müziği alt türlerinin popülaritesi arttı ve azaldı, ancak ikili kayıtsız kaldı ve kesinlikle kendi kariyerlerine odaklandı. Miguel, Thundercat ve Tame Impala'nın konuk oyuncu olarak yer aldığı 13 parçalık bir albüm olan “Hyperdrama”, uzun süredir devam eden estetiğini – melodik kancalar, harika bas hatları, ara sıra ortaya çıkan bulanık ritimler – alıyor ve onu yeni şekillerde genişletiyor.
Justice'den Gaspard Augé ve Xavier de Rosnay'e, çoğu Fransa'dan uçakla gelen arkadaşları ve eski çalışanları da eşlik etse de, ikisi sahne arkası toplantısının kenarlarında kaldı ve uzun süreli aydınlatma tasarımcıları Vincent Lérisson veya Pedro Winter ile düzenli olarak istişarede bulundu. 2000'li yılların başında onları keşfeden yönetici. Yeni gösteri, büyük ölçüde Lérisson'un, yapımı 18 aydan fazla süren ve kafes kirişler üzerinde 11 ton ışık ve kinetik motor içeren dev, dönen sergisine dayanan karmaşık bir yapımdır. Adalet, hassasiyetiyle gurur duyuyor ve yüzlerce şeyin ters gidebileceğini biliyordu.
Akşam 22.30'dan kısa bir süre önce ikili nihayet sahneye çıktı, Celine takım elbiseleri ve güneş gözlükleriyle yarıştı ve diskografinin her yerinde iç içe geçen akımları ateşledi. “Neverender”ın dörtlü vuruşu ve amansız “Generator” gibi “Hyperdrama”dan şarkılar, ilk Grammy adaylığını kazanan hareketli single “DANCE”e ve “DANCE”in canlı temposuna kusursuz bir şekilde uyum sağlıyor. Hayalet.”
Ertesi sabah ikili, açık yakalı bir Hawaii gömleği (Augé) ve kısa kollu leopar desenli bir gömlek (de Rosnay) giyerek Airbnb'de havuz başında oturdu ve performansa yaklaşımlarını her zamanki titiz dikkatleriyle ayrıntılı olarak incelediler.
İngilizce olarak yapılan bir röportajda, ikili arasında daha konuşkan olan de Rosnay, “Bir plak ilk dinleyişte tamamen anlaşılır olmamalıdır” dedi. “Canlı bir gösteride, festivallerde olduğu gibi, insanların bizi tanıyıp tanımadığının tamamen anlaşılması gerekiyor. Yalnızca tek bir şarkıyı bilen, grubu duymuş ya da belki 17 yaşında olan birçok insan gelip 'Ah evet, babam bunu hep duyardı' diyebilir.”
44 yaşındaki Augé ve 41 yaşındaki de Rosnay, ortak arkadaşları aracılığıyla genç grafik tasarımcıları olarak tanıştılar ve daha sonra kendilerini tam zamanlı olarak müziğe adamaya karar verdiler. “Bir noktada karar vermemiz gerekiyordu: Hayatınızı bilgisayar başında mı geçirmeyi tercih edersiniz yoksa hayatınızı bilgisayar başında mı geçirmeyi tercih edersiniz?” Augé ifadesiz kaldı.
Her ikisi de MTV video çağının çocuklarıydı, ancak Augé daha çok heavy metali ve daha sonra ileri görüşlü elektronik müziğiyle tanınan İngiliz indie plak şirketi Warp Records'un albümlerini dinlerken de Rosnay hip-hop'a yöneldi ve bu da onu yaşlandırdı. Funk ve soul parçaları. İlk kayıtları Apple'ın ücretsiz GarageBand yazılımında yapıldı ve İtalyan korku müziği ile R&B şarkılarından örnekler kullanıldı. Tehlikeli ama sofistike görünen parti müzikleri yaratarak, zamanın Avrupa dans müziğinin akıcılığından ve öngörülebilirliğinden yararlandılar.
Justice, kariyerinin başlarında, çalışanların kafalarındaki fikirleri gerçeğe dönüştürememesi nedeniyle hayal kırıklığına uğradı. Yıllar geçtikçe daha anlayışlı hale geldiler ama daha az talepkar olmadılar. Sanat yönetmeni Thomas Jumin, 2007'deki “DVNO” videosuyla başlayarak çeşitli Justice projelerinde çalıştı. Justice'in çapraz motifinin en son versiyonu olan “Hyperdrama”nın albüm kapağını hazırladı ve yapımı bir buçuk yıl sürdü. ve bu konudaki tartışmalar daha da geriye gitti.
Jumin bir e-postada şöyle yazdı: “Seçimlerini yapmak için her fikir etrafında birçok farklı şey denemeyi seviyorlar.” “Bir detayın, rengin veya efektin geçerli olup olmadığına karar vermek için çok sayıda eskiz ve test yapılıyor ve bunların stüdyoda da aynı şekilde ilerlediğini biliyorum. Bu uzun bir süreç.”
“Cross”u 2011 yılında tüm türlerde Billboard Top 200 listesine giren muhteşem “Ses, Video, Disko” izledi. “Woman” başarısını elde edemedi ancak grup, canlı şovlarının remiksini yaptı ve “Woman Worldwide” sonucuyla 2019 Grammy kazandı.
Ödül elektronik dans müziği kategorisinde olmasına rağmen, Justice'in türle ve türün fikriyle çelişkili bir ilişkisi vardı. Üyelerin deri ceketleri ve sahnenin Marshall amplifikatörleriyle dolu olması nedeniyle insanlar Justice'in ilk albümünü şu şekilde algıladı: elektronik müziğin rock'n'Roll versiyonu. Augé, “Görüntüler insanlara bunun bir heavy metal etkisi olduğunu düşündürdü, ancak daha çok çarpık bir funk gibiydi” dedi.
Boys Noize olarak kayıt yapan ve performans sergileyen Alexander Ridha, Justice'in ilk single'larından biri olan “Waters of Nazareth”in bir kopyasını aldığında Almanya'da yaşıyordu ve distorsiyon ve saldırganlığın karışımından büyülenmişti. Minimal teknonun zirvede olduğu bir dönemde Berlin'deki bir kulüpte bu şarkıyı çaldı ve hemen dans pistini boşalttı. Yakın zamanda yapılan bir telefon görüşmesinde “Geleceğin bu olduğu açıktı” dedi. “Çok ender görülen bir duyguya kapıldım: 'Yoldayım ama kimse bunu bilmiyor ve kimse hissetmiyor.'”
Augé ve de Rosnay iki yılını “Woman”ın arkasında turne yaparak, bir yılını “Woman Worldwide” üzerinde çalışarak ve bir yılını da “Iris: A Space Opera by Justice” konser filmini çekerek geçirdi. Çift, Şubat 2020'de “Hyperdrama”nın yapımına başladı ancak salgının en yoğun olduğu dönemde birlikte stüdyoda olamadıkları için Haziran ayına kadar ara verdi. İkilinin temel amacı, müzik yapma biçimlerine oyunbazlık duygusunu geri getirmek ve ustalaştıkları bazı dersleri tekrar gözden geçirmekti. De Rosnay, “Kuralları ve işlerin nasıl yapılması gerektiğini öğrenmeye başlıyorsunuz” dedi, “ancak gerçek şu ki, çoğu durumda, sadece bir yan adım atarsanız işler daha iyi görünür.”
Rapçi Travis Scott'ın 2018'deki çok parçalı hiti “Sicko Mode”un yapısal tutarsızlığından esinlenen grup, Tame Impala'dan Kevin Parker'ın konuk vokallerinin yer aldığı “One Night/All Night” baş single'ında üç şarkıyı tek bir şarkıda birleştirdi. Justice ayrıca Hollanda'nın dakikada 190 vuruşa kadar ulaşabilen etkileyici bir dans müziği alt türü olan gabber'dan da beklenmedik bir ilham buldu. “Afterimage” ve “Incognito” da dahil olmak üzere Hyperdrama'daki birçok şarkı, Justice'in gevezelik unsurları içeren bir parça yarattığı ve ardından onu neredeyse bir örnek gibi ele aldığı bir teknik kullanıyor; tempoyu düşürüp biraz uyumlu hale getirerek daha melankolik bir şey yaratmak için .
“Hyperdrama”daki en büyük ayrılış, ikilinin dans pistini geride bırakıp kozmik bölgeye yöneldiği albümün üçüncü çeyreğinde yaşanıyor. Augé, rüya gibi üç şarkılık “Moonlight Rendez-Vous”, “Explorer” ve “Muscle Memory” bölümünün “neredeyse farklı bilinç durumlarından geçen tek bir parça gibi” olduğunu söyledi.
Justice performans sergilediğinde, insanların nasıl tepki verdiğini duymak için genellikle kalabalığa mikrofonlar yerleştirir. Coachella'da grup, performansa konsantre olabilmesi için ses mühendislerinden onu tamamen dışarıda bırakmasını istedi. Bu ikilinin kendilerini biraz izole hissetmesine neden oldu, bu yüzden tepkiyi ölçmek için ellerinden geldiğince bakışları kaçırdılar. (Kalabalık bunu hissetti.) Bittiğinde Augé ve de Rosnay birbirlerinin sırtını sıvazladılar ve başardıkları için biraz şaşırmış görünüyorlardı.
Binalarına döndüklerinde arkadaşları onları alkışlarla karşıladı. Yeni fark edilse de bazı hatalar yapılmış ve kutlama uzun sürmemiş. Ertesi sabah Augé'ye gecenin geri kalanının nasıl geçtiği sorulduğunda şu cevabı verdi: “Sessiz.” Zaten provaları ve Coachella'nın ikinci hafta sonu için yapmaları gereken ayarlamaları düşünüyorlardı.
Sadece birkaç saat içinde Paris merkezli elektronik müzik ikilisi, hayranlarına 26 Nisan'da çıkacak yeni stüdyo albümleri “Hyperdrama”yı tattıracak tamamen yeni bir sahne şovunu açıklayacaktı. Ortam anlamlıydı: Justice, 2007'de ilk gerçek albümünü çalıyordu, onu elektronik sahnenin ön sıralarına taşıyan Cross albümünü yayınlamadan hemen önce Coachella'da sahne alıyordu ve bu performans onun 2018'den bu yana ilk büyük konseri olacaktı.
Justice's Woman LP'sinin yayınlanmasından bu yana geçen sekiz yılda, dans müziği alt türlerinin popülaritesi arttı ve azaldı, ancak ikili kayıtsız kaldı ve kesinlikle kendi kariyerlerine odaklandı. Miguel, Thundercat ve Tame Impala'nın konuk oyuncu olarak yer aldığı 13 parçalık bir albüm olan “Hyperdrama”, uzun süredir devam eden estetiğini – melodik kancalar, harika bas hatları, ara sıra ortaya çıkan bulanık ritimler – alıyor ve onu yeni şekillerde genişletiyor.
Justice'den Gaspard Augé ve Xavier de Rosnay'e, çoğu Fransa'dan uçakla gelen arkadaşları ve eski çalışanları da eşlik etse de, ikisi sahne arkası toplantısının kenarlarında kaldı ve uzun süreli aydınlatma tasarımcıları Vincent Lérisson veya Pedro Winter ile düzenli olarak istişarede bulundu. 2000'li yılların başında onları keşfeden yönetici. Yeni gösteri, büyük ölçüde Lérisson'un, yapımı 18 aydan fazla süren ve kafes kirişler üzerinde 11 ton ışık ve kinetik motor içeren dev, dönen sergisine dayanan karmaşık bir yapımdır. Adalet, hassasiyetiyle gurur duyuyor ve yüzlerce şeyin ters gidebileceğini biliyordu.
Akşam 22.30'dan kısa bir süre önce ikili nihayet sahneye çıktı, Celine takım elbiseleri ve güneş gözlükleriyle yarıştı ve diskografinin her yerinde iç içe geçen akımları ateşledi. “Neverender”ın dörtlü vuruşu ve amansız “Generator” gibi “Hyperdrama”dan şarkılar, ilk Grammy adaylığını kazanan hareketli single “DANCE”e ve “DANCE”in canlı temposuna kusursuz bir şekilde uyum sağlıyor. Hayalet.”
Ertesi sabah ikili, açık yakalı bir Hawaii gömleği (Augé) ve kısa kollu leopar desenli bir gömlek (de Rosnay) giyerek Airbnb'de havuz başında oturdu ve performansa yaklaşımlarını her zamanki titiz dikkatleriyle ayrıntılı olarak incelediler.
İngilizce olarak yapılan bir röportajda, ikili arasında daha konuşkan olan de Rosnay, “Bir plak ilk dinleyişte tamamen anlaşılır olmamalıdır” dedi. “Canlı bir gösteride, festivallerde olduğu gibi, insanların bizi tanıyıp tanımadığının tamamen anlaşılması gerekiyor. Yalnızca tek bir şarkıyı bilen, grubu duymuş ya da belki 17 yaşında olan birçok insan gelip 'Ah evet, babam bunu hep duyardı' diyebilir.”
44 yaşındaki Augé ve 41 yaşındaki de Rosnay, ortak arkadaşları aracılığıyla genç grafik tasarımcıları olarak tanıştılar ve daha sonra kendilerini tam zamanlı olarak müziğe adamaya karar verdiler. “Bir noktada karar vermemiz gerekiyordu: Hayatınızı bilgisayar başında mı geçirmeyi tercih edersiniz yoksa hayatınızı bilgisayar başında mı geçirmeyi tercih edersiniz?” Augé ifadesiz kaldı.
Her ikisi de MTV video çağının çocuklarıydı, ancak Augé daha çok heavy metali ve daha sonra ileri görüşlü elektronik müziğiyle tanınan İngiliz indie plak şirketi Warp Records'un albümlerini dinlerken de Rosnay hip-hop'a yöneldi ve bu da onu yaşlandırdı. Funk ve soul parçaları. İlk kayıtları Apple'ın ücretsiz GarageBand yazılımında yapıldı ve İtalyan korku müziği ile R&B şarkılarından örnekler kullanıldı. Tehlikeli ama sofistike görünen parti müzikleri yaratarak, zamanın Avrupa dans müziğinin akıcılığından ve öngörülebilirliğinden yararlandılar.
Justice, kariyerinin başlarında, çalışanların kafalarındaki fikirleri gerçeğe dönüştürememesi nedeniyle hayal kırıklığına uğradı. Yıllar geçtikçe daha anlayışlı hale geldiler ama daha az talepkar olmadılar. Sanat yönetmeni Thomas Jumin, 2007'deki “DVNO” videosuyla başlayarak çeşitli Justice projelerinde çalıştı. Justice'in çapraz motifinin en son versiyonu olan “Hyperdrama”nın albüm kapağını hazırladı ve yapımı bir buçuk yıl sürdü. ve bu konudaki tartışmalar daha da geriye gitti.
Jumin bir e-postada şöyle yazdı: “Seçimlerini yapmak için her fikir etrafında birçok farklı şey denemeyi seviyorlar.” “Bir detayın, rengin veya efektin geçerli olup olmadığına karar vermek için çok sayıda eskiz ve test yapılıyor ve bunların stüdyoda da aynı şekilde ilerlediğini biliyorum. Bu uzun bir süreç.”
“Cross”u 2011 yılında tüm türlerde Billboard Top 200 listesine giren muhteşem “Ses, Video, Disko” izledi. “Woman” başarısını elde edemedi ancak grup, canlı şovlarının remiksini yaptı ve “Woman Worldwide” sonucuyla 2019 Grammy kazandı.
Ödül elektronik dans müziği kategorisinde olmasına rağmen, Justice'in türle ve türün fikriyle çelişkili bir ilişkisi vardı. Üyelerin deri ceketleri ve sahnenin Marshall amplifikatörleriyle dolu olması nedeniyle insanlar Justice'in ilk albümünü şu şekilde algıladı: elektronik müziğin rock'n'Roll versiyonu. Augé, “Görüntüler insanlara bunun bir heavy metal etkisi olduğunu düşündürdü, ancak daha çok çarpık bir funk gibiydi” dedi.
Boys Noize olarak kayıt yapan ve performans sergileyen Alexander Ridha, Justice'in ilk single'larından biri olan “Waters of Nazareth”in bir kopyasını aldığında Almanya'da yaşıyordu ve distorsiyon ve saldırganlığın karışımından büyülenmişti. Minimal teknonun zirvede olduğu bir dönemde Berlin'deki bir kulüpte bu şarkıyı çaldı ve hemen dans pistini boşalttı. Yakın zamanda yapılan bir telefon görüşmesinde “Geleceğin bu olduğu açıktı” dedi. “Çok ender görülen bir duyguya kapıldım: 'Yoldayım ama kimse bunu bilmiyor ve kimse hissetmiyor.'”
Augé ve de Rosnay iki yılını “Woman”ın arkasında turne yaparak, bir yılını “Woman Worldwide” üzerinde çalışarak ve bir yılını da “Iris: A Space Opera by Justice” konser filmini çekerek geçirdi. Çift, Şubat 2020'de “Hyperdrama”nın yapımına başladı ancak salgının en yoğun olduğu dönemde birlikte stüdyoda olamadıkları için Haziran ayına kadar ara verdi. İkilinin temel amacı, müzik yapma biçimlerine oyunbazlık duygusunu geri getirmek ve ustalaştıkları bazı dersleri tekrar gözden geçirmekti. De Rosnay, “Kuralları ve işlerin nasıl yapılması gerektiğini öğrenmeye başlıyorsunuz” dedi, “ancak gerçek şu ki, çoğu durumda, sadece bir yan adım atarsanız işler daha iyi görünür.”
Rapçi Travis Scott'ın 2018'deki çok parçalı hiti “Sicko Mode”un yapısal tutarsızlığından esinlenen grup, Tame Impala'dan Kevin Parker'ın konuk vokallerinin yer aldığı “One Night/All Night” baş single'ında üç şarkıyı tek bir şarkıda birleştirdi. Justice ayrıca Hollanda'nın dakikada 190 vuruşa kadar ulaşabilen etkileyici bir dans müziği alt türü olan gabber'dan da beklenmedik bir ilham buldu. “Afterimage” ve “Incognito” da dahil olmak üzere Hyperdrama'daki birçok şarkı, Justice'in gevezelik unsurları içeren bir parça yarattığı ve ardından onu neredeyse bir örnek gibi ele aldığı bir teknik kullanıyor; tempoyu düşürüp biraz uyumlu hale getirerek daha melankolik bir şey yaratmak için .
“Hyperdrama”daki en büyük ayrılış, ikilinin dans pistini geride bırakıp kozmik bölgeye yöneldiği albümün üçüncü çeyreğinde yaşanıyor. Augé, rüya gibi üç şarkılık “Moonlight Rendez-Vous”, “Explorer” ve “Muscle Memory” bölümünün “neredeyse farklı bilinç durumlarından geçen tek bir parça gibi” olduğunu söyledi.
Justice performans sergilediğinde, insanların nasıl tepki verdiğini duymak için genellikle kalabalığa mikrofonlar yerleştirir. Coachella'da grup, performansa konsantre olabilmesi için ses mühendislerinden onu tamamen dışarıda bırakmasını istedi. Bu ikilinin kendilerini biraz izole hissetmesine neden oldu, bu yüzden tepkiyi ölçmek için ellerinden geldiğince bakışları kaçırdılar. (Kalabalık bunu hissetti.) Bittiğinde Augé ve de Rosnay birbirlerinin sırtını sıvazladılar ve başardıkları için biraz şaşırmış görünüyorlardı.
Binalarına döndüklerinde arkadaşları onları alkışlarla karşıladı. Yeni fark edilse de bazı hatalar yapılmış ve kutlama uzun sürmemiş. Ertesi sabah Augé'ye gecenin geri kalanının nasıl geçtiği sorulduğunda şu cevabı verdi: “Sessiz.” Zaten provaları ve Coachella'nın ikinci hafta sonu için yapmaları gereken ayarlamaları düşünüyorlardı.