“Koşulların Gücü”, yönelim bozukluğu ve yeniden yönelimin bu egemen, yapay karışımına dayanamaz. Yine de, Louis Feuillade’nin Paris sokaklarında fantastik suçlar sahneleyen I. East Village yazarı Craig Gholson.
Sırlar, bir yaz yağmurundan sonraki su birikintileri gibi çoğalır ve buharlaşır. Elçi ve koruması, kolonyal dönemden kalma bir malikane bulmak için Georgetown’da dolaşır. Her zaman yeni bir kıyafet içinde olan Mouallem, atalarının evini terk etmek isteyen çapkın zengin çocuk Hans (Tom Wright) ile ilişkisi olan hayat dolu gazeteci Katrina (Jessica Stutchbury) ile bağlantı kurmayı umarak asla uzakta değildir.
1980’lerin New York sanat dünyasının merkezi bir figürü olan Béar, filminin 1981’deki Kazablanka ekmek isyanlarından ilham aldığını söyledi. Film, tarihsel referanslarından çok, yeşil karakterlere sahip bilgisayar ekranları ve Club 57 tema partisi tarafından seçilen bariz oyuncu kadrosuyla tarihleniyor: Major (Squat Theatre üyesi); Hollywood öncesi bir Steve Buscemi; müzisyen Evan Lurie; yapım tasarımcısı Glenn O’Brien; performans sanatçısı Rockets Redglare; ve kendi Downtown filmlerinde hem Stutchbury hem de Wright’ı oynayan film yapımcısı Eric Mitchell. Fes takan ve bir tür Fransız lehçesiyle konuşan Mitchell, filme kendi kamp havasını getiriyor, buna uğursuz can alıcı nokta da dahil: “Seçim Batılı bir kavramdır.”
Filme çok az sempati besleyen Haberler eleştirmeni Janet Maslin şöyle yazdı: “Bayan Béar’ın büyük bütçeli klişeleri kucaklaması ve taklit etmesi, klişeleri kullanma şeklinden çok daha etkileyici. Başlığını hem W. Somerset Maugham hem de Simone de Beauvoir tarafından kullanılan, geleneksel bir filmden çok bir sanat objesi, hatta 70’lerin başındaki Filmden kavramsal bir parça olarak gerçek belgelerle dolu bir ekranla bitiyor.
Bu sahte “gerilim”, kalıcı bir görünüme, merak uyandıran bir oyuncu kadrosuna, eğlenceli bir ortama ve sürükleyici bir skora sahip. Ana kusuru senaryo – bu da Amerika Yazarlar Birliği’nin mevcut grevi göz önüne alındığında onu daha da zamanında yapıyor.
koşulların şiddeti
30 Mayıs’a kadar Manhattan’daki Museum of Modern Art’ta; moma.org.
Sırlar, bir yaz yağmurundan sonraki su birikintileri gibi çoğalır ve buharlaşır. Elçi ve koruması, kolonyal dönemden kalma bir malikane bulmak için Georgetown’da dolaşır. Her zaman yeni bir kıyafet içinde olan Mouallem, atalarının evini terk etmek isteyen çapkın zengin çocuk Hans (Tom Wright) ile ilişkisi olan hayat dolu gazeteci Katrina (Jessica Stutchbury) ile bağlantı kurmayı umarak asla uzakta değildir.
1980’lerin New York sanat dünyasının merkezi bir figürü olan Béar, filminin 1981’deki Kazablanka ekmek isyanlarından ilham aldığını söyledi. Film, tarihsel referanslarından çok, yeşil karakterlere sahip bilgisayar ekranları ve Club 57 tema partisi tarafından seçilen bariz oyuncu kadrosuyla tarihleniyor: Major (Squat Theatre üyesi); Hollywood öncesi bir Steve Buscemi; müzisyen Evan Lurie; yapım tasarımcısı Glenn O’Brien; performans sanatçısı Rockets Redglare; ve kendi Downtown filmlerinde hem Stutchbury hem de Wright’ı oynayan film yapımcısı Eric Mitchell. Fes takan ve bir tür Fransız lehçesiyle konuşan Mitchell, filme kendi kamp havasını getiriyor, buna uğursuz can alıcı nokta da dahil: “Seçim Batılı bir kavramdır.”
Filme çok az sempati besleyen Haberler eleştirmeni Janet Maslin şöyle yazdı: “Bayan Béar’ın büyük bütçeli klişeleri kucaklaması ve taklit etmesi, klişeleri kullanma şeklinden çok daha etkileyici. Başlığını hem W. Somerset Maugham hem de Simone de Beauvoir tarafından kullanılan, geleneksel bir filmden çok bir sanat objesi, hatta 70’lerin başındaki Filmden kavramsal bir parça olarak gerçek belgelerle dolu bir ekranla bitiyor.
Bu sahte “gerilim”, kalıcı bir görünüme, merak uyandıran bir oyuncu kadrosuna, eğlenceli bir ortama ve sürükleyici bir skora sahip. Ana kusuru senaryo – bu da Amerika Yazarlar Birliği’nin mevcut grevi göz önüne alındığında onu daha da zamanında yapıyor.
koşulların şiddeti
30 Mayıs’a kadar Manhattan’daki Museum of Modern Art’ta; moma.org.