New York'un en prestijli sanat ve tasarım fuarlarından bazılarını yaratan sanat aşığı ve girişimci Sanford L. Smith, Milyonlarca satış elde eden ve sanatın daha önce gözden kaçan alanlarına dikkat çeken eseri, Cumartesi günü Manhattan'daki bir huzurevinde hayatını kaybetti. 84 yaşındaydı.
Eşi Jill Bokor, nedeninin kalp yetmezliği olduğunu söyledi.
Bay Smith sanat fuarını icat etmedi ama etkinliklerini alıcılar ve satıcılar için vazgeçilmez duraklar haline getirdi. Aşağı Manhattan'daki bazı galerilerin sahipleri, ürünlerini birkaç mil kuzeye, Bay Smith'in birçok sergisinin düzenlendiği Park Avenue Cephaneliği'ne taşımak için onbinlerce dolar harcadılar.
TriBeCa'da bir tasarım galerisi olan R & Company'nin sahibi Evan Snyderman, Smith'in ticari fuarlarından biri olan Salon Art + Design'da “her zaman başka yerde görmediğimiz müşterilerle bağlantı kuruyoruz – buna hiç gelmeyen New Yorklular da dahil” dedi. şehir merkezi.”
Bazı satıcılar Sanford Smith fuarında uzun bir hafta sonunda kendi galerilerinde bir yıl boyunca sattıkları sanat eserlerinden daha fazlasını sattıklarını bildirdi.
Bay Smith, kendi deyimiyle “gösteri dünyasında” geçirdiği yıllar boyunca, Güz Antika Gösterisi, Modernizm ve Yabancı Sanat Fuarı da dahil olmak üzere 150'den fazla fuara ev sahipliği yaptı. Bunlar popülerdi (bazı durumlarda üç veya dört günlük bir hafta sonu boyunca yaklaşık 10.000 ziyaretçi çekiyordu) ve kritik bir başarıydı. The Times, 2012'de salonunu “yapım aşamasındaki bir müze” olarak nitelendirdi.
Bu ölüm ilanı için 2022'de yapılan bir röportajda kariyerini açıklaması istendiğinde Bay Smith, “Boşlukları doldurdum” dedi. Bununla, diğer sanat fuarlarının sunduğu şeyler arasındaki boşlukları bulmayı ve bu ihtiyaçları karşılayacak yeni etkinlikler yaratmayı kastetmişti.
1979'da kurduğu Fall Antiques Show, Amerikan antikalarına odaklanan türünün ilk fuarıydı. Bu fuarda kendi kendini yetiştirmiş sanatçıların eserlerine olan ilgiyi görünce Yabancı Sanat Fuarı 1990'ların başında.
Manhattan'da 20. yüzyıl aydınlatma ve mobilya satıcısı olan Paul Donzella, 2022'de yaptığı bir röportajda “New York sanat ve tasarım dünyasında Sandy tek kişilik bir kurumdu” dedi.
Tüm fuarların aynı olduğu bir dönemde inanılmaz bir vizyon sergiledi” diye konuştu. “Modern tasarım, yabancı sanat, kağıt üzerinde çalışmalar; Sandy büyük riskler alırken kimse bu kategorileri ön plana çıkarmıyordu.”
Bay Smith zirvedeyken yılda 11 fuara ev sahipliği yapıyordu, bazen aynı hafta sonu iki fuara ev sahipliği yapıyordu. New York'un yanı sıra Boston, Philadelphia, Princeton, NJ ve Chicago'da da fuarlar düzenledi; kendi deyimiyle “para oradaydı.”
Ticari fuarlarından bazıları, diğer şirketlere sattıkları da dahil olmak üzere, başlangıcından bu yana 30 yılı aşkın bir süredir devam ediyor.
Sergilerine ne kadar para yatırıldı? Smith bunu söyleyemedi çünkü sabit bir ücret karşılığında stant kiralayan satıcılar satışlarını bildirmemişti. Ancak rakamların astronomik derecede yüksek olması muhtemel. “Teorik olarak bir sanat sergisinde bir tablo 100 milyon dolara satılabilir” dedi.
Bildiği şeyin “gösterilerimden çok sayıda insanın çok para kazandığı” olduğunu söyledi. Bu insanlar arasında sadece bayilerden kira toplamakla kalmayıp aynı zamanda gösterilerine 100.000 dolara kadar bilet de toplayan Bay Smith de vardı. Günde 35 dolar satılıyor.
Uzun yıllar West 88th Street'te, Charles E. Burchfield ve George Bellows gibi Amerikalı modernistlerin tablolarının yanı sıra George Nakashima, Charlotte Perriand, Paul Evans, Alvar Aalto ve Josef Albers'in mobilyalarıyla dolu büyük, kahverengi taşlı bir evde yaşadı. birkaçını adlandırmak birkaçını adlandırmaktı.
Kumtaşında ayrıca 19. yüzyılın sonlarına ait antika rüzgâr gülleri, oyuncak askerler ve Amerika yerlilerinin Avusturya bronz heykelcikleri koleksiyonları da bulunuyordu; Bay Smith'in “topluca tükettiğini” söylediği üç kategori. Bazen tüketim çılgınlığından para kazanıyordu.
Yıllar geçtikçe Amerikan kalay, Amerikan sünger tabaklar ve “Biloxi'nin Çılgın Çömlekçisi” olarak bilinen George Ohr'un eserlerinden oluşan koleksiyonlarını koleksiyonculara sattı. Neden satalım? “Eğlenceli olan avlanmaktı” dedi.
Sanford Louis Smith, 22 Temmuz 1939'da Brooklyn'de, Irving ve Rhoda (Levinson) Smith'in iki oğlundan ilki olarak dünyaya geldi. Annesi ev hanımıydı ve babası (kızlık soyadı Israel Smith) Canal Caddesi'ndeki Zion Memorial Cenaze Evi'ni işletiyordu.
Bay Smith, çocukluğunda beyzbol kartları ve çizgi romanlar toplayarak koleksiyonculuğa başladı. Pennsylvania Üniversitesi Wharton Okulu'nda ekonomi okudu ve ardından Chapel Hill'deki Kuzey Carolina Üniversitesi'nde iletişim alanında yüksek lisans derecesi aldı.
Kendisine Cincinnati'deki Procter & Gamble'dan iş teklifi geldi. Ancak şunu hatırladı: “Babam bana aile işine katılmam için daha fazla para ve bir araba teklif etti. Ve New York'ta kalmama izin verildi. Ben de teklifini kabul ettim.” O zamana kadar üniversitede tanıştığı Patricia Lynch ile evlenmişti. Çiftin üç oğlu vardı.
Babalarının ölümünden sonra o ve erkek kardeşi cenaze evini yönetmeye devam ettiler.
Bay Smith, “Ben hiçbir zaman cenazeci olmadım” dedi. “Sayıları ben yaptım. Ama çok sıkıldım. Neden? Yayınlanmamış bir anı kitabında cenaze işinin “tembel insanlar içindir. Dışarı çıkıp birinden ölmesini isteyemezsin.
Bu yüzden iş aşkına başka bir çıkış yolu aradı. Boş zamanlarında Greenwich Village'daki antika mağazalarına göz attı ve hafta sonu Connecticut'taki kayınpederine yaptığı ziyaretleri alışveriş gezilerine dönüştürdü. Kayınvalidesinin garajına ya da cenaze evinin bodrumuna sığmayan her şeyi, o ve karısı, West 26th Street ile Sixth Avenue'nun köşesindeki bit pazarında satıyorlardı.
2019'da Times'a verdiği demeçte, 1960'larda bir bit pazarı tezgahı kiralamanın 15 dolara mal olduğunu söyledi. “Bunu ilk yaptığımızda net 50 dolar kazandık. 'Bu benim için' dedim.”
Bu yıllarda hayran olduğu ressamlar hakkında kitaplar da yazdı ve cenaze evinde sattığı Art Nouveau ve Art Deco takılar yaptı. Bir süreliğine Madison Bulvarı'nda bir sanat galerisi vardı. Daha sonra sanat fuarlarında Viyana bronz hayvanlarını, sinema posterlerini ve boyalı kır evi mobilyalarını satmaya başladı. (O günlerde ayinler genellikle Madison Square Garden'da veya New York Coliseum'da yapılıyordu.)
Sonunda fuarı daha iyi organize edebileceği sonucuna vardı. “Yöneticilerin katılımcılarını umursamadığını gördüm. Biletleri, yani bilet gelirini alır almaz kaçtılar.” Bay Smith'in iyileştirme önerileri vardı: Tüm adil çalışanlara ücretsiz kahve ikram etmek ve bayilerin şikayetlerini derhal ele alacak yeterli sayıda kişiyi işe almak istiyordu. .
Yıllar boyunca Bay Smith, gösterilerinin gala önizlemelerine sponsor olmalarına izin vererek hayır kurumları için milyonlarca dolar topladı.
İlk ticari sergisi olan Güz Antika Gösterisini 1979'da kurdu. “Cenaze evinden yürüttüm” diye hatırlıyor. Fuar 21 yıl sürdü.
Modernizm 1985'te geldi ve 2010'a kadar sürdü. 2011'de yerini Sanat ve Tasarım Pavyonu aldı. Ancak Bay Smith, Paris'teki orijinal pavyonun kurucusu Patrick Perrin ile kamuoyunda çirkin bir tartışma yaşadı. New York Observer'a göre her iki adam da fuar sırasında katılımcı bayilerden birbirleriyle bir daha asla çalışmamalarını isteyen bir mektup dağıttı.
Ertesi yıl, Bay Smith, Pavilion'un yerine kendi yaratımı olan Salon Art + Design'ı (adından da anlaşılacağı gibi, sanat ve faydacı nesneleri bir araya getiren az sayıdaki fuardan biriydi) aldı. Salon'un genel müdürü olarak, Bayan Lynch'in ölümünden sonra eşi olan eski bir tasarım dergisi yayıncısı olan Jill Bokor'u işe aldı.
Eşi Bokor'un yanı sıra dört oğlu hayatta kaldı: ilk evliliğinden Colin, Jared ve Ian ve Luc Bokor-Smith; ve beş torun.
Diğer fuarları arasında artık Kağıt Üzerine Sanat olarak adlandırılan Kağıt Üzerine Çalışmalar; Ulusal Siyah Güzel Sanatlar Gösterisi; Aipad (Uluslararası Fotoğraf Sanatı Satıcıları Derneği) Fotoğraf Gösterisi; New York Uluslararası Antikacı Kitap Fuarı; Amerika Sanat Fuarı Sanat Satıcıları Birliği; Philadelphia Antika Gösterisi; New Jersey Antika Gösterisi, Uluslararası İnce Baskı Satıcıları Birliği Baskı Fuarı ve Chicago Sanat + Antika Gösterisi, artık Chicago Gösterisi: Antikalar ve Sanat ve Modern olarak adlandırılıyor.
Bay Smith 2022'de “Yaptığım her ticaret fuarı ilk günden itibaren kârlıydı” dedi. Ancak başarısı finansal olmaktan çok daha fazlasıydı. Bay Donzella, “Bu fuarları yarattığı ve bu kadar uzun süre güncel kalabildiği için ona büyük saygı duyuyorum” dedi.
Eşi Jill Bokor, nedeninin kalp yetmezliği olduğunu söyledi.
Bay Smith sanat fuarını icat etmedi ama etkinliklerini alıcılar ve satıcılar için vazgeçilmez duraklar haline getirdi. Aşağı Manhattan'daki bazı galerilerin sahipleri, ürünlerini birkaç mil kuzeye, Bay Smith'in birçok sergisinin düzenlendiği Park Avenue Cephaneliği'ne taşımak için onbinlerce dolar harcadılar.
TriBeCa'da bir tasarım galerisi olan R & Company'nin sahibi Evan Snyderman, Smith'in ticari fuarlarından biri olan Salon Art + Design'da “her zaman başka yerde görmediğimiz müşterilerle bağlantı kuruyoruz – buna hiç gelmeyen New Yorklular da dahil” dedi. şehir merkezi.”
Bazı satıcılar Sanford Smith fuarında uzun bir hafta sonunda kendi galerilerinde bir yıl boyunca sattıkları sanat eserlerinden daha fazlasını sattıklarını bildirdi.
Bay Smith, kendi deyimiyle “gösteri dünyasında” geçirdiği yıllar boyunca, Güz Antika Gösterisi, Modernizm ve Yabancı Sanat Fuarı da dahil olmak üzere 150'den fazla fuara ev sahipliği yaptı. Bunlar popülerdi (bazı durumlarda üç veya dört günlük bir hafta sonu boyunca yaklaşık 10.000 ziyaretçi çekiyordu) ve kritik bir başarıydı. The Times, 2012'de salonunu “yapım aşamasındaki bir müze” olarak nitelendirdi.
Bu ölüm ilanı için 2022'de yapılan bir röportajda kariyerini açıklaması istendiğinde Bay Smith, “Boşlukları doldurdum” dedi. Bununla, diğer sanat fuarlarının sunduğu şeyler arasındaki boşlukları bulmayı ve bu ihtiyaçları karşılayacak yeni etkinlikler yaratmayı kastetmişti.
1979'da kurduğu Fall Antiques Show, Amerikan antikalarına odaklanan türünün ilk fuarıydı. Bu fuarda kendi kendini yetiştirmiş sanatçıların eserlerine olan ilgiyi görünce Yabancı Sanat Fuarı 1990'ların başında.
Manhattan'da 20. yüzyıl aydınlatma ve mobilya satıcısı olan Paul Donzella, 2022'de yaptığı bir röportajda “New York sanat ve tasarım dünyasında Sandy tek kişilik bir kurumdu” dedi.
Tüm fuarların aynı olduğu bir dönemde inanılmaz bir vizyon sergiledi” diye konuştu. “Modern tasarım, yabancı sanat, kağıt üzerinde çalışmalar; Sandy büyük riskler alırken kimse bu kategorileri ön plana çıkarmıyordu.”
Bay Smith zirvedeyken yılda 11 fuara ev sahipliği yapıyordu, bazen aynı hafta sonu iki fuara ev sahipliği yapıyordu. New York'un yanı sıra Boston, Philadelphia, Princeton, NJ ve Chicago'da da fuarlar düzenledi; kendi deyimiyle “para oradaydı.”
Ticari fuarlarından bazıları, diğer şirketlere sattıkları da dahil olmak üzere, başlangıcından bu yana 30 yılı aşkın bir süredir devam ediyor.
Sergilerine ne kadar para yatırıldı? Smith bunu söyleyemedi çünkü sabit bir ücret karşılığında stant kiralayan satıcılar satışlarını bildirmemişti. Ancak rakamların astronomik derecede yüksek olması muhtemel. “Teorik olarak bir sanat sergisinde bir tablo 100 milyon dolara satılabilir” dedi.
Bildiği şeyin “gösterilerimden çok sayıda insanın çok para kazandığı” olduğunu söyledi. Bu insanlar arasında sadece bayilerden kira toplamakla kalmayıp aynı zamanda gösterilerine 100.000 dolara kadar bilet de toplayan Bay Smith de vardı. Günde 35 dolar satılıyor.
Uzun yıllar West 88th Street'te, Charles E. Burchfield ve George Bellows gibi Amerikalı modernistlerin tablolarının yanı sıra George Nakashima, Charlotte Perriand, Paul Evans, Alvar Aalto ve Josef Albers'in mobilyalarıyla dolu büyük, kahverengi taşlı bir evde yaşadı. birkaçını adlandırmak birkaçını adlandırmaktı.
Kumtaşında ayrıca 19. yüzyılın sonlarına ait antika rüzgâr gülleri, oyuncak askerler ve Amerika yerlilerinin Avusturya bronz heykelcikleri koleksiyonları da bulunuyordu; Bay Smith'in “topluca tükettiğini” söylediği üç kategori. Bazen tüketim çılgınlığından para kazanıyordu.
Yıllar geçtikçe Amerikan kalay, Amerikan sünger tabaklar ve “Biloxi'nin Çılgın Çömlekçisi” olarak bilinen George Ohr'un eserlerinden oluşan koleksiyonlarını koleksiyonculara sattı. Neden satalım? “Eğlenceli olan avlanmaktı” dedi.
Sanford Louis Smith, 22 Temmuz 1939'da Brooklyn'de, Irving ve Rhoda (Levinson) Smith'in iki oğlundan ilki olarak dünyaya geldi. Annesi ev hanımıydı ve babası (kızlık soyadı Israel Smith) Canal Caddesi'ndeki Zion Memorial Cenaze Evi'ni işletiyordu.
Bay Smith, çocukluğunda beyzbol kartları ve çizgi romanlar toplayarak koleksiyonculuğa başladı. Pennsylvania Üniversitesi Wharton Okulu'nda ekonomi okudu ve ardından Chapel Hill'deki Kuzey Carolina Üniversitesi'nde iletişim alanında yüksek lisans derecesi aldı.
Kendisine Cincinnati'deki Procter & Gamble'dan iş teklifi geldi. Ancak şunu hatırladı: “Babam bana aile işine katılmam için daha fazla para ve bir araba teklif etti. Ve New York'ta kalmama izin verildi. Ben de teklifini kabul ettim.” O zamana kadar üniversitede tanıştığı Patricia Lynch ile evlenmişti. Çiftin üç oğlu vardı.
Babalarının ölümünden sonra o ve erkek kardeşi cenaze evini yönetmeye devam ettiler.
Bay Smith, “Ben hiçbir zaman cenazeci olmadım” dedi. “Sayıları ben yaptım. Ama çok sıkıldım. Neden? Yayınlanmamış bir anı kitabında cenaze işinin “tembel insanlar içindir. Dışarı çıkıp birinden ölmesini isteyemezsin.
Bu yüzden iş aşkına başka bir çıkış yolu aradı. Boş zamanlarında Greenwich Village'daki antika mağazalarına göz attı ve hafta sonu Connecticut'taki kayınpederine yaptığı ziyaretleri alışveriş gezilerine dönüştürdü. Kayınvalidesinin garajına ya da cenaze evinin bodrumuna sığmayan her şeyi, o ve karısı, West 26th Street ile Sixth Avenue'nun köşesindeki bit pazarında satıyorlardı.
2019'da Times'a verdiği demeçte, 1960'larda bir bit pazarı tezgahı kiralamanın 15 dolara mal olduğunu söyledi. “Bunu ilk yaptığımızda net 50 dolar kazandık. 'Bu benim için' dedim.”
Bu yıllarda hayran olduğu ressamlar hakkında kitaplar da yazdı ve cenaze evinde sattığı Art Nouveau ve Art Deco takılar yaptı. Bir süreliğine Madison Bulvarı'nda bir sanat galerisi vardı. Daha sonra sanat fuarlarında Viyana bronz hayvanlarını, sinema posterlerini ve boyalı kır evi mobilyalarını satmaya başladı. (O günlerde ayinler genellikle Madison Square Garden'da veya New York Coliseum'da yapılıyordu.)
Sonunda fuarı daha iyi organize edebileceği sonucuna vardı. “Yöneticilerin katılımcılarını umursamadığını gördüm. Biletleri, yani bilet gelirini alır almaz kaçtılar.” Bay Smith'in iyileştirme önerileri vardı: Tüm adil çalışanlara ücretsiz kahve ikram etmek ve bayilerin şikayetlerini derhal ele alacak yeterli sayıda kişiyi işe almak istiyordu. .
Yıllar boyunca Bay Smith, gösterilerinin gala önizlemelerine sponsor olmalarına izin vererek hayır kurumları için milyonlarca dolar topladı.
İlk ticari sergisi olan Güz Antika Gösterisini 1979'da kurdu. “Cenaze evinden yürüttüm” diye hatırlıyor. Fuar 21 yıl sürdü.
Modernizm 1985'te geldi ve 2010'a kadar sürdü. 2011'de yerini Sanat ve Tasarım Pavyonu aldı. Ancak Bay Smith, Paris'teki orijinal pavyonun kurucusu Patrick Perrin ile kamuoyunda çirkin bir tartışma yaşadı. New York Observer'a göre her iki adam da fuar sırasında katılımcı bayilerden birbirleriyle bir daha asla çalışmamalarını isteyen bir mektup dağıttı.
Ertesi yıl, Bay Smith, Pavilion'un yerine kendi yaratımı olan Salon Art + Design'ı (adından da anlaşılacağı gibi, sanat ve faydacı nesneleri bir araya getiren az sayıdaki fuardan biriydi) aldı. Salon'un genel müdürü olarak, Bayan Lynch'in ölümünden sonra eşi olan eski bir tasarım dergisi yayıncısı olan Jill Bokor'u işe aldı.
Eşi Bokor'un yanı sıra dört oğlu hayatta kaldı: ilk evliliğinden Colin, Jared ve Ian ve Luc Bokor-Smith; ve beş torun.
Diğer fuarları arasında artık Kağıt Üzerine Sanat olarak adlandırılan Kağıt Üzerine Çalışmalar; Ulusal Siyah Güzel Sanatlar Gösterisi; Aipad (Uluslararası Fotoğraf Sanatı Satıcıları Derneği) Fotoğraf Gösterisi; New York Uluslararası Antikacı Kitap Fuarı; Amerika Sanat Fuarı Sanat Satıcıları Birliği; Philadelphia Antika Gösterisi; New Jersey Antika Gösterisi, Uluslararası İnce Baskı Satıcıları Birliği Baskı Fuarı ve Chicago Sanat + Antika Gösterisi, artık Chicago Gösterisi: Antikalar ve Sanat ve Modern olarak adlandırılıyor.
Bay Smith 2022'de “Yaptığım her ticaret fuarı ilk günden itibaren kârlıydı” dedi. Ancak başarısı finansal olmaktan çok daha fazlasıydı. Bay Donzella, “Bu fuarları yarattığı ve bu kadar uzun süre güncel kalabildiği için ona büyük saygı duyuyorum” dedi.